Op ontdekkingsreis naar mezelf, het gekkengetal viert carnaval in mijn lijf.

De uitdrukking aan mijn lijf geen polonaise  lijkt bij mijn lijf niet te luisteren. Sterker nog het viert aan de lopende band carnaval. Als een gemaskerde bandiet sloop hij een paar jaar terug mijn leven binnen om er als een clown de meest vreemde capriolen mee uit te halen. Ik ben dol op een feestje, helemaal op carnaval, maar deze polonaise mag van mij heel snel overgaan in een  vredig en liefdevol schuifelnummer.

Al bijna drie weken ben ik nu ziek. Na het halen van de griepspuit kreeg ik de pechgriep. Ik noem het voor het gemak maar even zo omdat griep krijgen van de griepspuit eigenlijk niet kan.  Ik had gewoon pech, toeval of het verkeerde lot getrokken.   De griep werd longontsteking  en noem het de wet van Murphy maar die ging niet over na twee antibioticakuren.  Bijna drie weken later loop ik erbij als een carnaval vierster na 7 dagen
feest.  En dat terwijl vandaag , de 11^e van de 11^e  de opening van het carnavalsseizoen pas begint.

Voor mij is het feest ook nog niet voorbij. Kuur drie is begonnen. Vanmorgen mocht Dracula mijn bloed afnemen en vanmiddag  mag dr. Evil een foto van mijn longen maken. En hoewel ik blij ben met deze actie na de mislukte kuren ben ik ook gewoon bang. Dáár ik zeg het gewoon hardop! Ik ben bang! Dat op zich is al een overwinning voor mezelf. Hardop zeggen dat ik bang ben. Uitspreken wat er is in plaats van verstoppertje spelen met mijn gevoel in de vorm van als ik het niet zie, dan is het er niet.

Toegeven aan angst is niet mijn sterkste kant. Mijn man  vroeg het mij gisteren ineens .. Ben je bang dat je kanker hebt? Als een klap. BAF! Ik kon me niet meer verstoppen. Eigenlijk stiekem, heel  stiekem ben ik mijn man dankbaar voor zijn ronduit duidelijke vraag, want hoewel ik denk dat het een logische, menselijke  angst is als je eenmaal ziek bent geweest , lijk ik me te schamen voor deze angst. Stel ik me aan? Er is geen enkele reden om aan te nemen dat er méér aan de hand is dan een longontsteking of een bacterie die niet weg gaat. Nog niet zo lang geleden zijn mijn Tg waarden, schildklierkanker markers geprikt en deze waren prima in orde.  Kwestie van logisch redeneren toch?

Helaas wint de polonaise het van de logica. Ik dender mee in mijn gedachten en die stroom is niet te stoppen.  Ik besef dat schaamte niet op zijn plaats is. De twijfel aan mijn lijf, mijn gezondheid is sinds de schildklierkanker steeds iets wat oplaait . Ieder bobbeltje, een pijnlijke plek, een akelige kuch,  heesheid..afvallen maken me onzeker en bang. Ik denk dat het normaal is. Wanneer de jaren verstrijken zal die onzekerheid stukje bij beetje minder worden. Vanmiddag de 11^e van de 11^e het begin van de carnaval, mag ik een longfoto laten maken. Hopelijk betekent dit gekkengetal voor mij het einde van de polonaise aan mijn lijf  en zal ik worden gerustgesteld.