Op ontdekkingsreis naar mezelf, in de spiegel

koerier fotoEen beetje verdwaasd word ik wakker. Ik heb enorm vast geslapen. Voor het eerst in een hele lange tijd zonder rare dromen. Zonder honderd keer wakker te worden. Zonder draaien en woelen. Gewoon lekker geslapen. Ik moet vroeg bij dr. Rossi zijn dus ik moet opschieten. Snel de douche in. Hemel wat is het koud! Ik hijs me snel in mijn kleren, werp een blik in de spiegel,pak een kop koffie en weg ben ik.

Een uurtje later ben ik weer thuis. Door de haast van de ochtend, de intensiteit van het gesprek bij de therapeut, ben ik moe. Eerst even rustig zitten, luidt het advies aan mijzelf. Dat blijkt lastiger dan gepland want ik heb een zieke thuis. Ach ik heb straks rust genoeg want ik heb mezelf een bezoek aan de kapper beloofd. Ik pak een koffie cupje uit de kast. In het voorbijgaan zie ik mezelf in de speigel. Ik schrik van mezelf. Ik ben zo wit, ik lijk wel een spook.

Verwonderd door mijn eigen aanblik blijf ik mezelf in de spiegel aanstaren. Twee vragende holle ogen staren terug. Ineens uit het niets lopen er tranen uit diezelfde ogen. Voordat ik er erg in heb  rollen de tranen over mijn wangen. Er is geen stoppen aan. Tijdens het huilen gaan mijn gedachten terug naar deze ochtend. Het bezoek aan dr. Rossi heeft meer losgemaakt dan ik had verwacht. Ook in dat gesprek ging het over hoe ik naar mezelf kijk in de spiegel.Het was confronterend. Om een of andere reden brengt diezelfde spiegel die gevoelens omhoog..

Of toch niet? Is er meer? Mijn gedachten gaan verder terug naar de dag ervoor. Een dag waarin ik tot inzichten ben gekomen. Een dag waarin knopen zijn doorgehakt. Een dag waarin ik ben gegroeid. Een dag van nieuwe kansen en open ramen. Ik heb een berusting in mezelf gevonden. Diezelfde berusting heeft ervoor gezord dat ik heerlijk heb geslapen. Terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg, moet ik glimlachen. Zijn dit wel tranen van verdriet?

Dit zijn tranen van opluchting, van rust. Voor het eerst sinds een hele lange tijd ben ik in staat naar mezelf te kijken in de spiegel zonder mezelf af te kraken. Ik zie mezelf zoals ik ben! Ik zie een trotse meid die doorzet ondanks ziekte en tegenslag. Ik zie een vechter, die niet alleen voorzichzelf de strijd aan gaat maar voor een hele grote groep mensen. Ik zie erkenning voor mezelf. Ik zie een nieuw begin! Als ik dat eindelijk doorheb, lijkt het alsof mijn spiegelbeeld mij vriendelijk toeknikt. Zie wel! Jij komt er wel! De brievenbus kleppert. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar wat er op de mat is gevallen. Lachend staar ik mezelf aan en lachend staar ik op de voorpagina van de krant terug..

Het is een échte lach! En ik ben trots!

Het hele artikel lezen in Weekkrant de Koerier.

Artikel en Foto: Weekkrant de koerier, Marlies van der Burgh

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: