Op ontdekkingsreis naar mezelf, in de spotlight

Toen ik in 2012 begon aan mijn digitale dagboekje  over hoe de diagnose schildklierkanker en de periode erna verliepen en voelden, had ik niet kunnen bedenken dat ik twee en een half jaar later aan de tafel bij een talkshow van de lokale omroep. zou zitten  met 3 andere gasten. Eerst moest ik voor mijzelf verwerken in welk donker avontuur  ik was beland.  En nú zit ik ineens in een fel licht van studiolampen mijn verhaal te vertellen omdat ik er toevallig een boekje over heb geschreven. Knap zeggen mensen tegen me..

Knap? Geen idee. Ik vind dat persoonlijk wel meevallen. Het is gewoon zo gegaan. Het valt me ook niet  moeilijk om erover te schrijven. Van nature ben ik een open boek. Ik heb geen geheimen. Ziek worden is iets dat je overkomt en waar je mee moet dealen.  Als je elkaar kunt helpen te verwerken door herkenning te geven, door te luisteren, door te schrijven dan is dat iets moois, iets tastbaars..

Erover schrijven en erover praten  zijn twee verschillende .dingen. De zenuwen gieren me door de keel op het moment dat de opnameleider roept: nog 3 tellen tot opname! Gelukkig ben ik een beetje in de poeder gezet want ik voel mijn wangen gloeien alsof ik 40 graden koorts heb. Zou trouwens best kunnen want ik zit daar terwijl ik ziek ben. Nog steeds is de vermeende longontsteking niet voorbij . Dat is ook een van de redenen dat ik zo enorm zenuwachtig ben. Ik ben hees en moet veel hoesten. Stel je voor dat ik de hele opname bij elkaar blaf als een verkouden Sint Bernard. Hoe dan ook, show must go on met of zonder hond aan tafel.

Wanhopig kijk ik naar mijn man en kinderen in het publiek. Waar ben ik aan begonnen?!! De schrijver,een columnist met laat ik het zó zeggen iets meer jaren ervaring dan ik, zit tegenover me. Hij knikt me geruststellend toe en fluistert : eerste keer? Het stelt me op mijn gemak. Gelukkig maar, want voor dat ik er erg in heb begint de show en ik ben als eerste aan de beurt.  Als vanzelf geef ik antwoord en lees ik mijn zelf gekozen stukjes, uit mijn bijna uit te komen boek  Goede kanker bestaat niet!, voor. Ik heb een mooi begin gemaakt met schildklierkanker op de kaart te zetten! Ik ben er trots op. Het zit er op en vol interesse luister ik naar het verhaal van de columnist waar ik veel in herken.Als je niet eerlijk schrijft kun je beter een sprookjesboek maken, zegt hij. En zo is ‘t!

Wanneer de andere gasten aan het woord zijn, word ik me heel plotseling pijnlijk bewust van mezelf. Hoe kijk ik als ik luister naar de anderen? Ik heb de neiging weleens zomaar weg te dromen zonder dat ik er erg in heb. Concentratie is iets waar ik enorm op heb ingeleverd. Oh hellup. In gedachten zie ik mezelf zitten met open mond , het kwijl in de mondhoek. Ik voel de wangen weer opgloeien. Schuifel een paar keer heen en weer en neem een slokje van het water dat voor me staat om de hoest te onderdrukken. Ik begin weer te genieten.

Als de opnames voorbij zijn en we met zijn allen nog even gezellig nababbelen,ben ik opgelucht maar in de eerste plaats trots. Weer wat geleerd over mezelf. Ik kan dit! Ik ben de zenuwen de baas.

Of ik ben blijven plakken op het beeld moet ik nog even afwachten, maar hoe dan ook, de eerste stappen naar aandacht voor schildklierkanker, bewustwording en herkenning zijn gezet!

Mijn missie slaagt! Nu nog beter worden..

 

 

Bekijk hier de uitzending in kwestie

7 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, in de spotlight

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: