Op ontdekkingsreis naar mezelf, poepetjuuuuuu

gerritjeNa die rare droom over kruisingen zit ik een paar dagen later in een kerstvrij opgeruimd huis op de bank de afgelopen tijd te overdenken. Gerrit hangt in zijn kooi naast mij en met een luid poepetjuuuuu roept hij me uit mijn gedachten. Ik moet er om glimlachen. Gerrritje mijn parkietje. Het cadeau vol liefde dat ik van mijn man kreeg nadat ik thuis kwam uit de RAJ radio actieve jodium) beghandeling in oktober 2012. Hoe rot ik me ook voel, Gerrit heeft het vermogen om me altijd weer aan het lachen te krijgen. Een vriendelijk, schuin hangend koppie kijkt me onderzoekend aan. Kusje? Zegt hij Daar word je blij van.. Ineens lopen de tranen over mijn wangen heen. Was het maar zo simpel. Hoe graag zou ik willen dat dat ene kusje alles goed zou maken.

De eerste sessie bij dr. Rossi gisteren is een moeilijke geweest. Zo vrolijk als dat ik er naartoe ging zo down kwam ik terug en als je me vraagt waarom, dan heb ik daar geen een-twee-drie antwoord op. Resultaat was het tegenovergestelde van waar ik op had gehoopt toen ik ging. geen opgeruimd hoofd en hernieuwde kracht om weer verder te gaan. Ik ben een Jantje lacht en Jantje huilt in een fractie van seconden. Het ene moment vol van die net geboekte vakantie naar een all inclusive resort in een warm land om vervolgens helemaal overstuur te raken van een mailtje, een liedje op de radio of de gedachte aan mijn moeder die ik naarmate de tijd verstrijkt niet minder maar juist steeds meer mis. Ik ging in therapie om te leren voelen. Nou, dat doe ik nu zo erg dat ik niet meer helder na kan denken. Ik hoop dat de volgende stap in de therapie het doseren van dat gevoel is, want heel eerlijk gezegd vond ik mijn eigen survival gids van lachen en zwaaien en knoppen omzetten beter te hanteren. Door al dat gevoel, zak ik als een plumpudding in elkaar.

Maar dat was gisteren. Nu zit ik op de bank met een kwebbelende vogel naast me die steeds roept Poepetjuuuu.. kusje? En ik lach weer. Ik weet niet wat de morgen brengt maar ik weet een ding zeker. Wat me vandaag op de been houdt is een enorme dosis aan doorzettingsvermogen! En dat heb ik! Ik heb al vaker laten zien dat doorzettingsvermogen een van de kwaliteiten is waarmee ik de wereld straks weer aan kan. Als ik na tien jaar WAO weer aan het werk kom, als ik een boek kan schrijven over een goede kanker die niet bestaat!, dan kan ik ook deze therapie voortzetten en na deze depressie ook het licht weer zien.

Lachend kijk ik naar dat lieve klein groene vogeltje naast me. Hij kijkt met samengeknepen oogjes en een schuin koppie naar me terug. Gerritje kusje? Zegt hij  en ik weet dat het vandaag inderdaad zo simpel is. Vandaag maakt dat kusje alles goed.

7 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, poepetjuuuuuu

  • 06/01/2015 om 14:22
    Permalink

    En ook een kusje van mij, al ben ik snipverkouden Anke. Maar gelukkig kan ik je met een digitaal kusje niet aansteken. Nou vooruit, dan krijg je er twee!! 😉 xx

    Beantwoorden
  • 06/01/2015 om 16:05
    Permalink

    Laat af en toe de tranen maar vloeien dat lucht soms wel op, en jij komt er wel je bent een doorzetter, van mij een dikke knuffel. Xxx

    Beantwoorden
  • 06/01/2015 om 19:21
    Permalink

    Moeilijke tijd voor je Anke, maar wat ik de afgelopen maanden van je heb gelezen, getuigt van doorzettingsvermogen. De weg is misschien (te) lang, maar ik weet zeker dat er weer ‘Goede Tijden’ komen. Ook dat je mensen én Gerritje om je heen hebt en dat zij van jou houden!

    Beantwoorden
  • 08/01/2015 om 20:33
    Permalink

    Gooi jouw oude schoenen (survival gids) niet weg voor dat je nieuwe hebt van de therapie. Vertrouw vooral op jouw doorzettingsvermogen, daar ga je ver mee komen. Een lach en een traan zitten ook niet zover van elkaar qua gevoel. En je hebt in ieder geval goede hulp van Gerrit ;).

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: