Op ontdekkingsreis naar mezelf,  Tussen vrijdag de 13e en Valentijndag

Ze zeggen wel eens opposites attract, tegenstelling trekt aan. Ik geloof daar wel in. Het is immers belangrijk dat je elkaar aan vult  en als je beide hetzelfde bent kun je niet aanvullen. Het bekende potje en dekseltje vormen samen toch maar mooi één geheel. Een grotere tegenstelling dan deze week bestaat er haast niet. Hoe veel mooier kunnen twee uitersten samenvallen dan deze week Vrijdag de 13^e en Valentijndag?  Ongeluk en liefde gaan bijna hand in hand.

Wij geloven niet in de ongelukkige vrijdag de 13^e. Nooit gedaan ook. Geluk en ongeluk komt en gaat zoals het leven gaat. Het zou wat zijn als iedereen op één en dezelfde dag getroffen wordt door ongeluk. Bijgeloof .. sommigen kunnen er heilig in geloven. Mijn moeder bijvoorbeeld at nooit rode kool op maandag. Bracht ongeluk zei ze. En hoewel ik er echt niet in geloof dat een dag invloed kan hebben in geluk of ongeluk, vanaf het moment dat ik op mezelf ging wonen tot op de dag van vandaag nu mijn moeder er niet meer is, eten we nog steeds geen rode kool op maandag.

Misschien omdat ik een groot geloof had in mijn moeder want voor de rest heeft bijgeloof geen invloed op mij. Zwarte katten ga ik niet uit de weg, ondanks allergie aai ik ze als ik ze tegenkom. Ladders laten mij niet omlopen. Tóch, denk ik achteraf, had ik deze week misschien iets meer uit de weg moeten gaan want deze week lijkt vrijdag de 13^e als een zwaard van damocles boven ons hoofd te hangen.

Maandag  belde mijn zoon of ik een afspraak bij de dokter kon maken want hij voelde zich niet zo lekker. Hij had pas een longontsteking gehad dus verstandig om toch even te laten kijken. Helaas woensdag pas plek.

Dinsdag moest manlief een bezoekje aan de tandarts brengen. Er moest een kies worden getrokken. Deze kies had daar duidelijk geen zin in en is uiteindelijk met grof geweld uit mijn mans kaak ontzet.

Woensdag ging mijn zoon zoals afgesproken naar de huisarts en even later zaten we op de spoedeisende hulp op verdenking van een klaplong of een longembolie. Na 8 uur aan wachten en onderzoek mochten we zonder resultaat weer naar huis.

Donderdag was een moeilijke dag voor mijzelf met een stukje afscheid nemen.

En dan is het vandaag de gewraakte dag vrijdag de 13^e. Nog maar net begonnen, maar er is niets van ongeluk te bespeuren. De zon schijnt heerlijk. Zoon en ik genieten van een vers broodje en ik denk terug aan de wat ongelukkige week die acher ons ligt met een glimlach op mijn gezicht. Want ondanks het ongeluk liep steeds de liefde er fluitend tussendoor. Duidelijk geval van goed overwint kwaad.

Dinsdag wachtte de liefde in de wachtkamer van de tandarts om daarna een liefdevolle pijnloze kus op de blauwe wang van mijn lief te drukken. Woensdag ging de ouderliefde mee,  8 uur lang op de Spoedeisende hulp waar je 30 minuten mag parkeren. We hebben ondanks alles enorm gelachen. Ooit van de ziekte van Aapelaazúúrus gehoord? Wij ook niet, maar mijn zoon had ‘m vlak nadat hij van een vriendin een berichtje kreeg dat ze zich het apelazerus was geschrokken dat hij in het ziekenhuis lag. Hij kende de betekenis niet. Heel droog zegt ie.. wat is  Aapelaazúúrus? Misschien kwam het door de zenuwen en de meligheid van al zo lang te hebben gewacht, maar de tranen liepen over onze wangen van het lachen. Mijn man hield daarbij zijn kaak vast onder een luid ge- au au. Maar de tijd ging sneller en de zorgen om onze zoon  waren draaglijker. Na 8 uur mochten we naar huis. Onbevredigend omdat we nog niets wisten, maar in ieder geval wisten we wél dat het niets ernstigs was. Donderdag overwon ook de liefde weer toen mijn man onverwacht voor mijn neus stond om morele steun kwam bieden ondanks de pijn in zijn ontzette kaak.

Dús vandaag vrijdag de 13^e kunnen we alle bijgeloof aan. We hebben wel voor grotere uitdagingen gestaan de afgelopen jaren. We richten ons dus op morgen Valentijndag. De dag van de liefde!