Op ontdekkingsreis naar mezelf, via de Yellowbrick road op weg naar beter!

Terug kijkend naar de weg die ik ondertussen heb afgelegd, verbaas ik me over hoeveel er in een betrekkelijk korte tijd allemaal op mijn pad is gekomen. Het voelt alsof ik na een wervelstorm ben terecht gekomen in een nieuw land, waar ik vol avontuur de weg vind op het laatste pad dat ik moet afleggen om weer thuis te komen. Een beetje zoals Dorothy in the Wizzard of Ozz reis ik vergezeld door moed, een goed stel hersenen en een open hart via de yellowbrick road op weg naar beter!

Ik heb dan wel geen hond die toto heet, maar Gerrit mijn parkiet is een prima surrogaat. Hij was er immers al aan het begin van dit avontuur. Na de schildklierkanker meegezogen in de reis op zoek naar de weg terug naar mezelf. De weg op zoek naar mijn gevoel.

Wat ik nodig had om dat gevoel te vinden was moed. Ik was bang voor mijn gevoel. Ik durfde niet toe te geven aan de pijn, het verdriet en het gemis. Moed vonden we tijdens de reis door het gezegde  wie goed doet, goed ontmoet. Doordat één iemand opstond in het publiek tijdens het gevecht in de ring waar ik ten onder dreigde te gaan in de strijd, vond ik de moed terug te slaan en versloeg de heks van onzekerheid en negativiteit.

Door het uitschakelen van de onzekerheid en de negativiteit kwamen mijn bevroren hersenen weer langzaam op gang. Alles werd helderder. We vervolgden de reis met vallen en opstaan. Het werd een leerzame reis die me inzicht in anderen heeft gegeven maar vooral in mezelf. Het schrijven gaf me de wijsheid die ik nodig had om verder te gaan nog steeds op zoek naar mijn gevoel. Want zonder gevoel is er geen weg terug.

Het gevoel kwamen we tegen op de weg maar dr Rossi. Er was veel verdriet nodig om het gevoel te vinden. Het liet zich ook niet zo maar grijpen. Het gevoel is overweldigend, heeft nog wat werk nodig om te doseren maar eenmaal gevonden  raak ik het nooit meer kwijt.  Het zit diep geworteld in het hart dat altijd open staat voor de ander en sinds deze reis ook voor mezelf.

Vergezeld van Gerrit, moed, mijn hersenen en gevoel weet ik dat de weg terug naar mezelf niet lang meer kan zijn. De yellowbrick road brengt me waar ik zijn moet. Nee niet naar de wizzard.. Ik heb de film misschien wel 100 keer gezien en ik weet dat de oplossing in mezelf ligt. Het is een kwestie van het juiste moment en  ik kom steeds dichter bij de dag dag ik drie keer met mijn schoenen tegen elkaar kan klikken.

Vanmorgen toen ik opstond voelde ik hem, mijn brand new day. Ik mag gaan schrijven voor de Telegraaf Gezondheid over schildklierkanker. Mijn missie om schildklierkanker onder de aandacht te krijgen krijgt vorm. Ik voel en leef! Een nieuwe dag met nieuwe avonturen en hoop voor de toekomst, volop redenen om blij te zijn. Ergens over de regenboog daar moet ik zijn!