Op ontdekkingsreis naar mezelf, (voorjaars)moeheid

gerritEen beetje wiebelend en met zijn kopje diep in zijn veren gestoken, zit Gerritje op zijn stokje naast me te knikkebollen. Af en toe komt er een klein bijna onhoorbaar piepje uit zijn snaveltje. Zijn oogjes zijn stijf dicht. Als ik geluid maak gaan zijn kleine kraaloogjes een beetje geirriteerd open en dicht. De bodem van de kooi is bedekt met kleine donsveertjes. Gerrit heeft duidelijk last van voorjaarsmoeheid.

Ook ik heb last van moeheid. Maar of dat door het voorjaar komt, betwijfel ik. Ik vind het voorjaar heerlijk! De vogels zijn buiten druk bezig met de voorbereiding van de komst van hun kleintjes en de knopjes in de bomen komen uit in de mooiste kleuren. Vooral die rose bloesenbomen vind ik prachtig. Ze bloeien altijd maar kort helaas, maar als de rose bloesem uit gaat vallen dan is het net alsof het sneeuwt. Rose sneeuw.

Terwijl ik hieraan denk vallen langzaam mijn ogen dicht. Ik spreek mezelf vermanend toe. Wakker blijven Ank! Ik vecht tegen de moeheid want als ik nu ga slapen, slaap ik vanacht niet. Ritme is voor mij een van de belangrijkste ingredienten van een kwalitatief leven. Sinds de schildklierkanker ben ik moe. En dan niet gewoon moe, slaperig moe of moe van inspanning. Nee, extreem moe. Een moeheid die lastig uit te leggen valt en wanneer je dat probeert je het geijkte antwoord terug krijgt… Oh, ik ben ook wel eens moe.

Ja! Dat snap ik, iedereen is wel eens moe. Maar zo moe dat je niet meer weet wat je vijf minuten hiervoor hebt gedaan? Zo moe dat je je sleutels in de koelkast legt? Zo moe dat je niet eens meer kan slapen? Het gekke is dat ik me overdag zo voel en wanneer ik ’s avonds op de bank televisie kijk ineens weer kiplekker ben om vervolgens ’s nachts uren wakker te liggen met een snel bonzend hart voordat ik in slaap val.  Deze moeheid heeft niets te maken met het voorjaar, het najaar of een kwestie van te veel gedaan. Ik ben al moe als ik
‘s morgens mijn ogen open doe en dan maakt het niet uit of het januari is of juli, april of oktober.

Het vinden van het juiste ritme en balans blijkt na drie jaar nog steeds heel lastig. Een kwestie van opnieuw opbouwen in kleine stapjes. Dat ik meer het type van de zeven mijlslaarzen ben, helpt niet mee. Net twee dagen geleden begonnen aan mijn nieuwe avontuur en ik wil al weer te snel. Iemand zou mij een klap met de houten hamer moeten geven om mijn enthousiasme te temperen. Uiteraard dit laatste bij wijze van spreken. Ik heb namelijk  al behoorlijke hoofdpijn.

Terwijl ik nog een keer opzij kijk naar mijn snurkende vogel, geniet ik van de rust om me heen. Buiten fluiten nog steeds de vogeltjes. In mijn hoofd neurie ik de melodie mee. Ik zie het ondanks de moeheid zonnig in. Mijn trots mag weer groeien net als de narcissen en de tulpen in de tuin. De voorjaarsmoeheid laat ik aan Gerrit over Ik moet gewoon wennen aan  nieuwe structuur en ritme, keuzes maken in mijn prioriteiten, op tijd nee zeggen en geloven in mijn eigen kwaliteiten!

7 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, (voorjaars)moeheid

  • 30/04/2015 om 17:31
    Permalink

    Heel herkenbaar! Goed geschreven.
    Gerritje is te vergelijken met de oude vierpotigen hier. Dat ‘s avonds wakker liggen word ik ”moe” van ;).
    Eigenlijk komt alles weer terug (als je ziek bent dan) bij de R’s. Uitleggen doe ik niet meer, het is zoals het is….

    Beantwoorden
    • 30/04/2015 om 17:55
      Permalink

      Helemaal waar Ik moet weer wennen aan de R van ritme en regelmaat en de R van rust op tijd nemen.. xx

      Beantwoorden
  • 30/04/2015 om 17:36
    Permalink

    Mooi verwoord! Zoals je op de bank zit en niet meer kunt van extreme vermoeidheid, dat kan ik ‘invoelen’….dat is vreselijk. Heel moeilijk ook te hanteren, dat zul jij zeker weten. Je zult doseren, maar het lijf vindt het nooit goed. Voor mij heel herkenbaar deze column. Ik heb het het dan ook nog zo koud en soms koorts, ik kan dan niet eten en moet er niet aan denken dat ik ooit nog eens op mijn benen moet gaan staan, zo moe. Hopelijk voel jij je snel weer fitter, ik gun het je zo, Anke!

    Beantwoorden
    • 30/04/2015 om 17:55
      Permalink

      thnx lieve Ellie, Die koorts en rillingen van de kou herken ik ook xxx

      Beantwoorden
  • 30/04/2015 om 17:54
    Permalink

    heel herkenbaar… zo moe dat je alleen nog maar kunt huilen, zo moe dat je de auto langs de kant van de weg moet zetten om eerst te slapen omdat het anders onverantwoord wordt voor je zelf en overige weggebruikers. Zo moe dat de eerste de beste die nu iets tegen mij zegt gegarandeerd een klap voor zijn kop kan krijgen waarna ik alsnog in tranen uitbarst…. En ja alleen maar ritme, plannen en agenda bijhouden is het enige dat helpt

    Beantwoorden
  • 30/04/2015 om 21:22
    Permalink

    Vervelend dat je zo moe bent, maar of de sleutels in de koelkast enz. er ook bij hoort? kan ook de leeftijd zijn 😛 ik heb daar ook last van al een paar jaar. Een vergiet in mijn hoofd.
    Maar gelukkig geef je niet toe aan je moeheid en gaat vrolijk door met je nieuwe uitdaging, en inderdaad leren nee zeggen en Ank mag er zijn ;). Ik wens je nog veel succes met je nieuwe uitdaging en het komt goed je kan het. En Gerritje is je grote kleine vriendje die jou er ook doorheen sleept. Xxx

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: