Opstijgen en landen, optrekken en afremmen…

14Twee weken geleden zaten we nog prinsheerlijk aan het zwembad in een zonovergoten Turkije. Nog maar zo kort geleden kwamen we terug van een heerlijke vakantie  maar in deze korte periode lijkt het alsof ik nog steeds doorlopend op reis ben bezig met opstijgen en landen, optrekken en proberen af te remmen. Vooral het landen en afremmen is  momenteel wel even nodig.

Hoe moeilijk is het om weer te landen als je in anderhalve dag tijd van Schiphol weer terug naar Schiphol moet om onze zoon op het vliegtuig naar Engeland te zetten voor zijn stage bij de Engelse paleistuinen om vervolgens de volgende dag weer aan het werk te gaan. In diezelfde week te stoppen met je therapie, een onverwachte punctie in mijn been te krijgen, op en neer naar familie in een avondje na het werk , artsen te bezoeken, een avond naar een voorlichtingsavond op school en een Engelse vertaling van je boek te krijgen waarbij je heel Europa toespreekt in een overvolle zaal die na afloop allemaal je handtekening willen.

Ik kan wel zeggen heel moeilijk! Ook al heb ik nu een vrije dag en zit ik rustig op de bank. Ik lijk niet te landen. Alle gebeurtenissen van de afgelopen twee weken van het moment dat ik het vliegtuig in stapte op weg naar huis tot nu, spelen zich af in mijn hoofd dat maar geen rust vindt. Al vanaf dat ik terug ben van vakantie liggen de foto’s te wachten tot ze eindelijk eens worden uigezocht en mijn boek van Karen Slaughter dat nog niet uit was ligt geduldig te wachten in de kast om te worden uitgelezen. En ze zal nog even langer geduld moeten hebben, want ook morgen staat er een vol programma op het menu.  Vol maar wel enorm leuk! Ik heb een reunie van de basisschool. Een dag waar ik al heel lang naar uit kijk.

Gek genoeg ben ik ook nerveus voor deze dag.  Maar misschien is dat ook wel heel normaal als je je vriendinnetjes en vriendjes weer ziet na meer dan 30 jaar. Ik lijk in niets meer op dat kleine, blonde, vrolijke, dunne meisje van toen. Nou oke, ik ben nog steeds klein en vrolijk ben ik ook nog steeds. Misschien nog wel oprechter vrolijk als toen. Wat dat betreft heeft de tand des tijds me genoeg geleerd de afgelopen 30 jaar.

Met deze gedachte ga ik in mijn hoofd terug naar zo veel jaar terug.  Er ligt een leven lang tussen toen en nu. Een leven vol  verdriet, ziekte , verlies, maar ook een leven vol geluk, trots en twee inmiddels volwassen kinderen.  Van de dromen die ik toen had is niet veel terecht gekomen, maar misschien juist wel méér….

Tevreden en vol verwachting voor de dag van morgen, pak ik Karen Slaughter van de kast. Ik schenk mezelf een lekker glas drinken in en nestel me in de tuinstoel in het septemberzonnetje dat me vriendelijk toelacht. Als ik  het zo bekijk, ben ik misschien meer geland dan ik dacht.

 

* sharing is caring*

Eén gedachte over “Opstijgen en landen, optrekken en afremmen…

  • 11/09/2015 om 15:42
    Permalink

    Volgens mij zijn ze allemaal ouder geworden hoor.
    Wens je een plezierige reünie toe.
    Komt allemaal piekfijn voor elkaar.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: