Over Leven: De toeristische route

schrijven-omweg-e1333713538412Een beetje suf zit ik vanmorgen in de bus naar mijn werk. Ik heb al een paar dagen niet goed geslapen en het slaapgebrek begint duidelijk zijn tol te eisen. Pas als er iemand geirriteerd begint te schreeuwen tegen de buschauffeur heb ik door dat we verkeerd gereden zijn. De vergissing van de chauffeur wekt een hoop gepiep en ergernis op. Tolerantie en begrip zijn deze ochtend in deze bus ver te zoeken. Met een zucht om zo veel gemopper om me heen, haal ik mijn schouders op. Wat geeft het? Nog geen vijf minuten later komen we via de toeristische route vanzelf weer op de juiste weg.

Het gemopper van de mensen in de bus is een voorbeeld van de maatschappij waarin we leven met zijn allen. Iedereen heeft haast, er is weinig begrip en mopperen is schijnbaar iets dat hoort bij deze samenleving.  In diezelfde bus vang ik een gesprek op tussen twee mensen. De een klaagt dat het zo koud is en nat en de ander klaagt terug dat het einde van de week ineens 30 graden is , daar moet je toch niet aan denken? Het is nooit goed. Er is niemand die je hoort over hoe fris de regen is, of hoe lekker dat ruikt of dat  we aan het einde van de week kunnen bbq-en. Ik glimlach, schud mijn hoofd  en kijk naar buiten. De vogels hebben moeite om tegen de wind in te komen. Ook zij nemen de toeristische route. Niemand die het ziet.

Mijn leven bestaat eigenlijk ook wel een beetje uit de toeristische route. Een route zonder duidelijke richting. Wegonderbrekingen, verkeerde afslagen, rode stoplichten, haarspeldbochten en een dood spoor. Ik ben ze allemaal al tegengekomen. Terugdenkend is er steeds een oplossing gekomen zodat ik weer door kon rijden. Van reddingsoperaties tot jarenlange omwegen. Toch voelt het soms alsof het stoplicht maar niet op groen wil springen en de motor zich wild draait om op te starten. Of je zit ertussen en staat het licht op oranje. Je mag wel doorrijden maar je moet op je hoede blijven en uitkijken want  het licht kan zo weer op rood springen. Wat nodig is , is een verkeersregelaar die alles weer in goede banen leidt en zorgt dat een ieder zonder al te veel kleerscheuren op zijn bestemming komt.

Het lijkt wel alsof de omweg die de bus maakt me wakker schudt en tegen me zegt rustig aan meid, blijf positief, soms kom je later, soms loopt het anders maar er komt altijd een oplossing. De verkeersregelaar komt vast op tijd en anders zal ik zelf moeten zorgen dat het stoplicht weer op groen springt. Soms moet je een omweg nemen om te komen waar je zijn moet. Dat is het leven. Niet alles kun je plannen en van te voren uitstippelen. Soms komen er onverwachte dingen op je pad waardoor alles wat je van te voren had bedacht een compleet andere wending krijgt. Door ontmoetingen of omdat je je baan verlies of omdat je ziek wordt of gewoon omdat de bus verkeerd rijdt

5 gedachten over “Over Leven: De toeristische route

  • 02/06/2015 om 18:10
    Permalink

    Heel mooi verwoord. Zo is het, Anke, maar we staan er niet genoeg bij stil. Iedereen zou zich eens moeten afvragen hoe tolerant en hoe relaxed je het leven wil leiden waar men zich goed bij voelt. Er zou dan wat meer rust in de wereld zijn….

    Beantwoorden
  • 02/06/2015 om 19:33
    Permalink

    Mooi blog weer, Wat hebben we een haast met elkaar en zijn we gestresst,en zo gauw iemand een fout maakt in onze ogen hebben we gelijk een stok om te slaan,om onze eigen tekortkomingen glad te strijken…..zulke mensen moeten eens een middag op bezoek gaan in een ziekenhuis……als je ziek en in bed ligt is de haast voorbij. Je wordt weer voor even of langer als je pech hebt aan de startlijn gezet….Te hopen dat je weer verder mag…..dat hoop ik dan ook zeker voor die mensen en dat ze zelf en de chauffeur van die bus voortaan laten genieten van de toeristische route ….

    Beantwoorden
    • 02/06/2015 om 19:36
      Permalink

      Dank je wel! En ook namens de buschauffeur. Ziek worden brengt t leven in perspectief.. en soms is dat een stuk rijker.. x

      Beantwoorden
  • 03/06/2015 om 13:11
    Permalink

    Wat mooi geschreven Anke. En oh wat herken ik dat gevoel van op die manier tussen de mensen zitten.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: