Over Leven: geen kind meer…

geen kind meerWe zeggen het wel vaker, wat gaat de tijd toch snel. Dat is zeker zo, soms veel te snel. Maar soms lijkt de tijd stil te staan. Bepaalde gebeurtenissen in je leven kunnen zich soms als de dag van gisteren weer afspelen voor je ogen. Nog steeds na drie jaar herhalen de woorden van Karin Bloemen zich in mijn hoofd. Morgen 31 juli is voor mij onlosmakelijk verbonden met de song van Karin Bloemen “Geen kind meer” en zal altijd in mijn herinnering blijven als de dag waarop mijn moeder sterft..

Het was op een dinsdag. Ik had gewerkt die dag. Vanuit de bus naar huis bedacht ik me dat ik mijn moeder moest bellen. Nou deden we dat zo’n 3 tot 4 keer per week, maar deze keer was het anders. Het was een dwingende gedachte, een soort van tweede stem die me zei dat ik moest bellen! Het was een paar weken voor mijn tweede operatie aan de schildklier. In april was er schildklierkanker ontdekt en uiteindelijk was besloten om na mijn vakantie met een tweede operatie de gehele schildklier te verwijderen. Ik had haar vanwege omstandigheden al een tijdje niet gezien. Een onderbuikgevoel zei me dat ik tegen haar moest zeggen dat ik haar miste en nodig had.

Ze moest tussendoor even ophangen want de moest dringend voor vijf uur iemand bellen, maar ze zou me zo terug bellen, zei ze..Heel even ben ik tussendoor een kop koffie gaan drinken bij mijn buuf zoals ik zo vaak deed na t werk op dinsdag.Maar ook bij het koffie drinken voelde ik dat ik snel terug naar huis moest. Waar we normaal koffieleuten tot we avondeten gaan maken, was ik nu binnnen een half uur weer thuis. Onrustig en onbestendig. Nog geen drie minuten later ging de telefoon.. mijn vader… Ik hoor de woorden nog steeds na in mijn hoofd, mama is dood.

Vanaf dat moment stond mijn wereld stil. De onderbuikgevoelens, de tweede stem in mijn hoofd, waren duidelijk aanwezig geweest om een juiste afsluiting te geven voor mij en voor haar. Ineens binnen een half uur tijd  was ik geen kind meer..

Nu drie jaar later besef ik hoe enorm ik haar nog steeds mis. We deelden alles, maar ook gewoon om even te vragen wat eet jij vanavond? Het was de meeste gestelde vraag in de week.  Met het besef van het gemis, komt ook het besef van hoeveel ik ben gegroeid. Ik ben inderdaad geen kind meer. Sterker nog zelfs mijn kinderen zijn bijna geen kind meer. In drie jaar tijd is er zoveel gebeurd in ons mensenleven dat het lijkt alsof we jaren ouder zijn. En toch is dat goed. Rijper, wijzer en zelfstandiger. Onafhankelijk en sterk.

Verlies en ziekte hebben me geleerd dat de dag geplukt moet worden. Hoeveel rustiger ben ik in mijn hoofd nu ik de dagen neem per dag. Pluk de dag, maar wel met mate en daarmee bedoel ik dat als iets vandaag niet lukt, er morgen weer een nieuwe dag komt. En mocht die dag er niet meer zijn dan leeft de ander voort. Zo is de circel van het leven.  Morgen “vier” ik mijn moeders leven op haar  sterfdag. De woorden van Karin Bloemen, “geen kind meer”zullen  uit de jukebox klinken. Er zullen tranen vloeien, maar vooral zal ik denken aan mijn moeder met een lach, want wat was ze me lief..

5 gedachten over “Over Leven: geen kind meer…

  • 30/07/2015 om 17:07
    Permalink

    Een mooie ode aan je moeder, Anke. Moeders zijn speciaal, herinneringen aan haar blijven ook speciaal, wat er ook gebeurt! X

    Beantwoorden
  • 30/07/2015 om 19:27
    Permalink

    Heel mooi verwoord Anke, sterkte en mooie herinneringen gewenst voor de 31e juli…

    Beantwoorden
  • 30/07/2015 om 20:06
    Permalink

    Veel sterkte …mooie ode aan je moeder , siert je en geloof me je blijf haar kind ook al is ze niet meer lijfelijk aanwezig. De telefoon naar boven is nooit bezet , je krijgt altijd antwoord ….!!!

    Beantwoorden
  • 30/07/2015 om 20:33
    Permalink

    Lieverd, mooi beschreven.
    Sterkte voir morgen. Ik zal aan je denken. Xx

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: