Over Leven: het strand van de liefde

Waar mijn vrije vrijdag vaak een dag van schrijven is, komen de woorden vandaag niet op papier. Lamgeslagen door het nieuws,waarin alles in het niet valt van het verdriet, de angst en de dood die het leven vandaag heeft overheerst. Drie aanslagen waarin zoveel mensen dit leven moesten verlaten. Mensen biddend tot hun”god”en profeet op een plaats die heilig is en veilig. Mensen, niets vermoedend op hun werk en mensen op een verdiende vakantie of op hun huwelijksreis waar ze innig verstrengeld samen liggen op het strand van de liefde.

Ik weet nog precies hoe mooi het was.Een breed zandstrand met wuivende palmen, een helder blauw groene zee. Bijna 19 jaar geleden liepen we er hand in hand met onze voeten door de rustig aanspoelende zee. Het witte zand tussen de tenen. Ik had een rode bloem in mijn haren. De bloem lag die ochtend op mijn hoofdkussen. Zorgvuldig neergelegd door het kamermeisje. Innig verliefd liepen we over het strand van ons hotel naar het kleine witte haventje.

Het plaatsje was gastvrij, vol met kleine winkeltjes. IJscoupes met creme fraiche als slagroom, heel veel vers fruit en warme vers gebrande gesuikerde amandelen. Een zwerfkat gaf kopjes aan mijn been. Na een paar dagen herkende hij me en liep hij zelfs een stukje mee terug naar ons hotel. De weg terug gingen we langs de vele hotels. De een nog groter en luxer dan de andere. In alle hotels hebben we de cappucino getest om te kijken waar hij het lekkerst was, maar eigenlijk wilden we gewoon al dat moois van binnen bekijken. We hadden nog nooit zoiets gezien. Glazen liftjes zoals uit de film van Sjakie in de chocoladefabriek zoefden omhoog en omlaag in de enorme hallen van de meest luxe resorts.

Het was een prachtige vakantie in een cultuur die ons vreemd was, maar ons heel erg welkom heette. Toen de acht dagen om waren heb ik gehuild bij de ondergaande zon. Ik wilde niet naar huis. De rode bloem in mijn haar zit voor altijd in mijn hart.

Wat waren we jong en verliefd op onze huwelijksreis. Eigenlijk hadden we graag nog eens terug gegaan naar het strand waar onze liefde begon. Terug naar de mooie plek op aarde waar we ons gelukkig en veilig voelden, maar het nieuws van vandaag heeft deze plek besmeurd met zoveel verdriet, dood en verderf dat we er nooit meer zullen terugkeren. De veiligheid die er was, is voorgoed verdwenen. Mijn hart huilt stil en gaat uit naar de mensen op datzelfde strand. Nietsvermoedend, genietend van de zon, de rust en de liefde.