Over Leven: Littekens

scarsLittekens, we hebben ze allemaal. Zichtbare en onzichtbare. De zichtbare vertellen ons een verhaal dat eindigt met “ik heb het overleefd”. De onzichtbare vertellen ons verhalen die geen einde hebben. Verhalen die soms al heel oud zijn. Of verhalen die nooit verteld zijn en nooit verteld zullen worden..

Toen mijn schildklier werd verwijderd vanwege kanker, bleef er na de operatie een behoorlijk litteken achter. Een rechte, dikke, rode streep in mijn hals. Nu we drie jaar verder zijn zie je hem nog wel, maar het valt veel mensen niet eens op. Het is dat mensen weten dat hij er zit. Netjes verstopt in mijn halsplooi. Steeds vager en vager. Zo gaat dat met littekens. Tot er niets anders over blijft dan een dun wit streepje op een plaats waar ooit leed schuil ging. Maar waar het litteken vervaagt, vervaagt het leed niet altijd mee.

In het leven lopen we allemaal tegen leed aan. Dat is normaal. Ieder zijn eigen deel in alle soorten en maten. Verlies, verdriet, pijn, angst, onderdrukking noem maar op. Ieder draagt dat leed op zijn eigen wijze. Waar de één van slag is wanneer hij zijn grote teen stoot zal de ander vrolijk lachen en verder gaan. De kunst is hoe je het litteken verzorgt dat achter blijft. Soms nemen we genoegen met een pleister die we op de wond plakken, kusje erop en weer verder. Maar wat als die wond steeds weer opengaat en weer begint te bloeden? Plakken we er steeds een pleister op in de hoop dat het wondje ooit dichtgaat? Of gaan we verder kijken als het wondje echt niet sluiten wil?

Zo is het ook met de ziel. Waar de wond gesloten is, komt een litteken. Dat litteken heeft soms verzorging nodig zodat het wondje geen kans meer krijgt om weer open te gaan. We smeren er zalf op, maken de huid soepeler. Op de ziel kunnen we geen zalf smeren. Maar we kunnen hem wel aandacht geven. Door niet alles maar onder de pleister te stoppen en verder te gaan. Want ook de ziel kan weer gaan bloeden. Jaren later komen de onvertelde verhalen ineens weer omhoog zich uitend in je gedrag, je reacties. De littekens vertellen waarom je reageert waarom je reageert. Ze vertellen waarom je onzeker bent, wantrouwend of bang.

Onzichtbare littekens stammen vaak uit een ver verleden en  zitten vaak zo diep dat het moeilijk is om erbij te komen. Dat maakt het extra moeilijk om ze de juiste verzorging te geven.Vaak is dat een proces van jaren. De verhalen die erin verscholen liggen, komen niet vanzelf. Verhalen die komen uit een verleden dat je diep hebt weggestopt  Ze moeten hun weg vinden vanuit de ziel, naar het hart en hoofd om te voelen en vandaar uit kunnen de verhalen pas naar buiten. Op papier, in een dagboek of verteld aan iemand die je lief is.

Het litteken van mijn operatie is langzaam aan het vervagen. Het leed wat daar onder zit ook. Wat rest zijn de onzichtbare littekens van veel langer geleden, diepere onvertelde verhalen die me maken tot de mens die ik ben. Nu de wonden zijn geheeld, kunnen we beginnen met het soepel houden van de littekens in de hoop dat ze ooit vervagen of van onvertelde verhalen worden tot een sprookje dat eindigt in ze leefde nog lang en…

2 gedachten over “Over Leven: Littekens

  • 25/05/2015 om 17:23
    Permalink

    Wanneer men bont en blauw geslagen wordt is het leed je aan gedaan heel goed zichtbaar, binnenin jezelf zijn de blauwe plekken voor niemand zichtbaar al doen ze meer pijn dan de zichtbare.
    Niemand die ze kan verzorgen alleen jijzelf door te proberen verder te gaan met je leven ….niet altijd makkelijk maar men heeft geen andere keus….

    Beantwoorden
    • 25/05/2015 om 17:37
      Permalink

      Absoluut een litteken op de ziel .. eerst zichtbaar daarna onzichtbaar en vaak een onverteld verhaal.. xxx

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: