Over Leven: Pinokkio aan een touwtje

pinokkioIk zeg wel eens de wereld is ziek! De mensen hebben alle respect voor elkaar verloren. Machthebbers trekken aan de touwtjes en de onderdanen dansen onwillig mee als een Pinokkio aan een touwtje. Het is een poppenspel dat op grote schaal in alle lagen van de bevolking wordt opgevoerd.

Iedereen die mij kent, weet dat ik dol ben op Disney.Disney gaat niet alleen om zoete, lieflijke sprookjes die altijd goed aflopen of om grappige tekenfilmfiguren die je laten lachen. In de verhalen schuilen veel diepere boodschappen die op ludieke wijze door karakteristieke figuurtjes worden gebracht. Zo staat Pinokkio voor de houten marionet die zo graag een échte jongen wilde zijn, maar door schade en schande groot moet worden. Net als ieder ander kind leert omgaan met zijn “geweten” in de personage van Japie Krekel. Door te leren van zijn fouten kan hij zich losmaken van de touwtjes die hem binden en wordt hij uiteindelijk de jongen die hij altijd heeft willen zijn.

Pinokkio hangt bij mij aan de kast.Een paar jaar geleden kocht ik hem in Turkije op een bazaar. Ik moest en zou hem meenemen. Het mannetje heeft een grote aantrekkingskracht op mij net als Tinkerbell en Peter Pan dat hebben. Het komt door het eigenwijze, het los willen komen van de slechterikken die de touwtjes in handen hebben en het zelf willen ontdekken van de wereld in harmonie met het goede.

Wie zijn die mensen die aan de touwtjes trekken? De regeringsleiders? Ja uiteraard. Maar ook op kleinere schaal gebruiken mensen de ander als een marionet. Gewone mensen. Mensen die door status en geld, een beter papiertje of hun achternaam denken dat ze “beter” zijn dan een ander en dat ook op alle mogelijke manieren laten merken. Mensen op hun plaats zetten als een klein kind in de hoek. We zijn als poppen aan een touwtje. Een verschijnsel dat dagelijks voorkomt.Mensen die vinden dat ze een ander terecht kunnen wijzen op leefstijl, op hoe ze zich kleden, met wie ze trouwen. Wie bepaalt voor een ander hoe het moet?

We vieren met zijn allen feest omdat homosexuelen mogen trouwen. Fantastisch! Maar had die niet gewoon iets normaals moeten zijn? Waarom dat verschil? In kleur, geaardheid, geloof, afkomst? Wie bepaalt dat degene met meer geld thuis een beter diploma haalt en dus meer voor het zeggen heeft in de maatschappij? Wie bepaalt dat de serveerster , het kamermeisje of de secretaresse niet met ontzettend goede ideeën kan komen en mee kan praten met de mensen aan de top? Wanneer komen deze marionetten los van de touwtjes van bovenaf?

De vakkenvuller, de gewone jongen die bij de topman van Albert Heyn naar voren stapt en vraagt om meer loon is in mijn ogen zo’n marionet die los probeerde te komen van de touwen die hem laten dansen. De verkoper die tegen zijn chef ,die nooit in de winkel is, durft te zeggen dat hij meer omzet zou kunnen draaien als hij alleen maar even de tijd nam om naar hem te luisteren. Juist degene die zich mengt tussen de gewone mens, ziet en hoort veel meer dan degene in de gouden toren.

De regeringsleider zonder gezin die in zijn kasteeltje zit, ziet niet de armoe op straat, de belachelijk drukbezochte voedselbanken en het verdriet en teruggang in verpleegtehuizen door zijn maatregelen . De manager ziet niet dat de schoonmaker steeds meer werk met steeds minder mankracht moet doen en dat zijn rug zwicht onder het zware werk of dat de verkopers steeds vaker voor rotte vis wordt uitgemaakt door de klant die zich meer dan koning voelt. Net als Stromboli in het verhaal van Pinokkio zien zij niet dat de glimlach van de dansende marionetten onder hen langzaam verdwijnt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: