Mijn hoofd zit vol met alle indrukken van gisteren. Een beetje verdwaasd zit ik deze zondag met mijn bakje koffie op de bank de dag van gisteren te overdenken. Mijn lief is aan het werk en de kinderen zijn de deur uit. Ik merk dat ik tijd en rust nodig heb om al deze indrukken een plaats te geven .Een plekje in mijn hoofd, maar nog belangrijker een plek in mijn hart. Want dát was het.. deze dag raakte, recht in het hart!
Gisteren was de opening van het Marikenhuis in Nijmegen. Een inloophuis voor iedereen die in zijn leven met kanker te maken heeft. Dat dat er veel zijn blijkt uit een gigantische opkomst van patienten, naasten, zorgverleners en andere belanghebbenden. Iedereen kent in zijn naaste omgeving wel iemand die rechtstreeks met kanker te maken heeft. Zoveel mensen met een verhaal. Allemaal uniek. Allemaal met een lading van gevoel en emotie. Maar ook verhalen met een boodschap of een les. Verhalen met een lach en traan. Al deze verhalen kunnen vanaf nu in Nijmegen en omgeving worden gedeeld in het Marikenhuis.
Dat ik één van die verhalen mocht zijn op de dag van de opening vind ik een eer. Een bijdrage leveren aan een aanwinst als het Marikenhuis. Schildklierkanker op de kaart mogen zetten uit naam van honderden patienten die zich onbgrepen voelen. Hier mag het gedeeld worden. Dat goede kanker niet bestaat, hoef je hier eigenlijk niet uit te leggen. “Dat is toch vanzelfsprekend” is de reactie van veel mensen die de titel van mijn boek lezen. Als ik hen uitleg dat dit wel zo zou moeten zijn, maar het helaas niet zo is, zijn mensen verbijsterd. Wat goed dat jij dit taboe doorbreekt! Er komt meer aandacht voor schildklierkanker en dat komt door jou! Is een reactie die me vol in het hart raakt. Een mengeling van trots en pure ongemak maakt zich van mij meester. Complimenten ontvangen is een kunst die ik niet beheers. Ik gééf ze liever. Van krijgen word ik altijd wat ongemakkelijk. Verlegen haast. Behalve een stamelend dank je wel, of dat valt wel mee, weet ik nooit zo goed wat ik terug moet zeggen. Deze gever wil ik laten weten hoezeer ze mij heeft geraakt.
In een rustig moment wordt mijn oog getrokken naar een mevrouw van ongeveer mijn leeftijd. Wat onwennig loopt ze rond door de huiskamer. Ze probeert een stoel uit waar je heerlijk een boek in kunt lezen. Ik zie haar zichtbaar slikken. Ook haar verhaal raakt mij recht in mijn hart. Vijf jaar geleden werd ze ziek. Borstkanker. Pas nu vijf jaar later durft ze de drempel over te gaan van een inloophuis. Het was er ook niet in de omgeving. Al die jaren heeft ze alles wat met kanker te maken had, afgeweerd. Ik wilde geen patient zijn..zegt ze.. Nee uiteraard niet, Wie wil dat wel, maar jaren later blijkt dat verwerking altijd achteraf komt. De drempel van het Marikenhuis is laag en die is ze gisteren overgegaan. Het grootste obstakel is overwonnen. Ik weet zeker dat het Marikenhuis haar de warmte gaat geven die ze nodig heeft zodat ze haar ziekte een plaats kan gaan geven.
Mijn koffiekopje is inmiddels leeg.. Langzaam krijgt de dag van gisteren vorm in mijn hoofd. De vrouw die eindelijk de drempel over kan, de warmte van de vrijwilligers, Mariken van Nimwegen, de burgemeester van mijn eigen dorp die mij de hand schudt, de gevers van het mooiste compliment dat ik ooit heb mogen ontvangen, de verhalen van medeschrijvers en hun naasten, de hapjes die met zorg en liefde zijn gemaakt, de lintjes in de boom met wensen voor het Marikenhuis.. Alles krijgt een plaats. Recht in mijn hart!
Lees ook: Goede kanker bestaat niet! een goed inloophuis wel! Eindelijk
Zie ook Video impressie opening op You Tube via Nijmegen Nieuws