Rust

Werktelefoon uit, afwezigheidsassistent aan, tas in de hoek met mijn toegangspas tot mijn werk ergens op de bodem. Op de tafel ligt een stapeltje boeken klaar om binnen een aantal weken te worden gelezen. Sportkleding ligt gewassen en gestreken klaar in de kast. Voor het eerst in weken heb ik doorgeslapen, zonder angst, geen nachtmerries. Alles is in kannen en kruiken om in alle rust nieuwe wegen in te slaan.

Dat er iets moest gebeuren  was al voor veel mensen duidelijk. Voor mijzelf ook, maar voordat ik zo ver was om dat hardop uit te spreken, duurde even. Het is ook niet niks. Accepteren dat je ziek bent geweest, pech hebt gehad, verlies hebt geleden.  Inzien dat je steeds je grenzen maar over gaat om door te zetten, nooit op te geven en begrijpen dat er een wereld van verschil zit tussen willen en kunnen. Mijn eigen doorzettingsvermogen en kracht werd mijn grootste vijand. Tijd om daar wat aan te gaan doen. Hoe lastig ook. Ik moet onder ogen zien wat niet meer gaat, pas dan kun je zien wat je nog wel kunt.

Het is zo veel gemakkelijker het onbegrip bij de ander te zien. Iets dat helaas ook werkelijkheid is. Wanneer de kanker voorbij is en je “beter”wordt verklaard door de medici, word je geacht weer gewoon verder te gaan met je leven. Het trompetgeschal in het woord beter is echter van korte duur als je er achter komt dat je lijf en geest niet meer zo snel mee kunnen als voordat je ziek werd. Chronische klachten die worden afgedaan met psychisch of het gaat vazelf weer over, dat heeft tijd nodig, blijven langer hangen dan verwacht en gehoopt. Iedereen om je heen streeft je voorbij. Zijn sneller, minder gauw moe en begrijpen meer. Ooit was ik zelf die duizendpoot, die spin in het web. Maar nu lijk ik gesmoord te worden in datzelfde web en ben ik het voer voor de spin. Alles dat ik ooit hebt opgebouwd ontglipt langzaam uit mijn vingers.

Misschien klinkt het vreemd, maar ik denk wel eens dat het krijgen van de hernia niet alleen maar pech was, maar juist mijn geluk. Natuurlijk had ik hem liever niet gehad, maar het gevolg van de hernia is wel dat er eindelijk oog is voor wat er al vijf jaar speelt. Ik ben door de pijn gedwongen rustiger aan te doen. En omdat ik moet gaan leren omgaan met de chronische zenuwpijn mag ik gaan deelnemen aan een revalidatieprogramma dat verder kijkt dan alleen het lichamelijke aspect. Een programma dat mij als persoon meeneemt op de weg naar acceptatie van wat de laatste vijf jaar met mijn lichaam en geest heeft gedaan.

Daarnaast is er door het opvragen van de medische gegevens ontdekt dat er te veel losse eindjes zijn op een ander vlak. Redenen om toch nog eens te gaan kijken waarom bepaalde klachten niet overgaan. Dat het te gemakkelijk gezegd is om van de ene ziekte naar de andere te wijzen en andersom of nog gemakkelijker alles te schuiven op “het zit tussen je oren”. Dus misschien heb ik wel geluk. Is dit het moment om eindelijk rust te vinden in wat er allemaal is gebeurd en wat nog veel belangrijker is, zie ik straks weer kansen om nieuwe wegen in te gaan slaan om te gaan genieten van het leven dat me is gegeven.  Maar eerst, moeten de batterijen worden opgeladen om alle energie in de revalidatie te kunnen stoppen. Vakantie op voorschrift. Rust!