Sneeuwwitje (11)

Tikkel sneeuwAls een prinsesje beweegt ze zich voorzichtig door de sneeuw.. behoedzaam voor gevaar en zoekend naar haar prins Charming. Ze is zo wit als de sneeuw, alleen haar zwarte oren vallen op. Luisterend naar alles wat er op haar pad komt. Gespannen en nieuwsgierig tegelijk. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen op haar neus. Met haar tong likt ze de vlokjes op. Ze kijkt me vol vertrouwen aan. Tikkel is mijn Sneeuwwitje.

Het leven van onze Tikkel blijft spannend. Amper bijgekomen van de jaarwisseling en alles wat daarbij hoort, moet ze haar jaarlijkse cocktail laten prikken. Vrolijk trippelt ze aan de lijn mee naar de dierenarts. Al bij de voordeur ruikt ze de aanwezigheid van andere honden. Ze wordt druk, rukt  aan de riem en piept alsof ze zeggen wil “Laat me los, ik wil naar binnen”. Dat ze naar binnen wil, komt mooi uit, maar van los laten is geen sprake. Tikkel is een schatje, wil altijd spelen, maar wel zoals zij het wil. Onze prinses is een baasje.

In de wachtkamer richt ze zich meteen tot de grootste van het stel. Slim als ze is, palmt ze eerst de baasjes in. Met haar grote ogen laat ze ze smelten. Binnen no time heeft mevrouw haar 7 dwergen bij elkaar.  Wanneer de dierenarts haar naar binnen roept waant ze zich bij haar veilig. Totdat een felle prik in haar witte achterste haar op doet schrikken. De jager heeft haar te pakken.

Na deze onverwachte aanval, is ze wat wantrouwig geworden. Eerst aftasten met wie ze te maken heeft en wat de intentie is De omgang met haar eigen soort is danig verstoord. Alsof ze andere honden associeert met de pijn van de prik. Hoe dan ook. De lijn blijft kort en ik begin maar weer opnieuw met het rustige “nee, denk er om”, wanneer een andere hond haar nadert. Met geduld bouwen we weer op wat verloren.

Een paar dagen later worden we wakker in een witte wereld. Vol verwondering en een tikkeltje wantrouwig stapt onze diva de sneeuw in. Er ligt behoorlijk wat in onze achtertuin. Met haar voorpoten graaft ze tot ze de vertrouwde ondergrond voelt. Met mijn blote kneed ik een mooie ronde sneeuwbal. Als een dolle raast ze erachteraan. Sneeuw is leuk! Koud, maar leuk! Vrolijk gaan we op pad . Ik loop op de sneeuwvrij gemaakte verharde weg, Tikkel in de berm. Ze zoekt de hoogste sneeuwhopen op om doorheen te lopen. Als ze gaat zitten zie ik een lichte siddering door haar witte lijfje gaan. De grond is koud en wit. Als ze opstaat laat ze een felgeel spoor na.Tikkel pootje

De sneeuw maakt duidelijk een diepe indruk. Ze is gespannen en nieuwsgierig tegelijk. Ze rilt van de kou, maar als ze keus heeft om op de sneeuwvrije straat te lopen of in de dicht besneeuwde berm, kiest ze zelf het laatste.  Haar vertrouwen in al het vreemde om haar heen groeit met de seconde. Ze is zo wit als de sneeuw waarop ze loopt, alleen aan de twee wapperende zwarte oren zie ik  waar ze loopt. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen op haar neus. Met haar tong likt ze de vlokjes op. Ze kijkt me vol vertrouwen aan. Thuisgekomen legt ze haar poot liefde vol op de mijne. Ze heeft haar prins(es) Charming al gevonden. Tikkel is mijn Sneeuwwitje.

3 gedachten over “Sneeuwwitje (11)

  • 14/01/2017 om 14:59
    Permalink

    Die bezoekjes aan de dierenarts zijn ook hier niet de favoriete tijdsbesteding maar de uitjes in de sneeuw zijn dolle pret.
    Leuk verhaal weer over Tikkel.

    Beantwoorden
    • 14/01/2017 om 15:09
      Permalink

      Dank je wel Mies! Nee Dierenarts was wel even sneu .. ze wilde zelfs zijn koekje naderhand niet aannemen

      Beantwoorden
  • 09/02/2017 om 13:11
    Permalink

    Lieve Tikkel/ alias Sneeuwwitje
    Wat een mooie foto’s heeft het vrouwtje ten eerste van jou geplaatst! Leuk he, dwarrelende sneeuwvlokjes op je neusje.. zoekend naar sporen, verse honden pootjes/ sporen in de sneeuw en “happen (?) naar de sneeuwvolkjes (en de sneeuwbal die het vrouwtje heeft gemaakt) die naar beneden dwarrelen. Stoer dat je bent, dat je kiest voor de hoge “berm” en niet voor het sneeuwvrije pad! Bezoekjes aan de dierenarts zijn (ook) nooit leuk, ik vind het wel heel erg braaf van je dat je naar binnen wil… (Maar ja, lieffie, je kunt idd niet loslopen daar, met allerlei andere honden/jes in de “wachtkamer” ,ondanks dat je een prinses bent en op je hondenpootjes wil worden bediend! Een prik in je achterste is ook niet leuk! Ook al is die meneer of mevrouw, die de prik geeft, aardig, vraag maar aan onze kat, Poezzie, die vind die meneer of mevrouw ook niet aardig, niet dat ze zou bijten of krabben maar het liefst blijft ze in haar reismandje zitten en wil er niet uitkomen en laat alles “gelaten” over haar heen komen is ook heel erg blij als ze weer in haar reismandje terug mag.. In de auto is het nog een maauw concert op de heen weg maar op de terugweg is mevrouw stil, als ze thuis komt, “ruikt” ze aan alles, of ze opeens weer in een hele nieuwe omgeving is.. “Snoepjes” om haar te paaien en te “zeggen” dat ze lief is geweest, laat ze even liggen ,ze heeft genoeg van de mens! (Snoepjes worden naderhand voorzichtig opgegeten). Dikke knuffel Tikkel, ik vind je echt een kei schattig en lief hondje, (Ook van onze Poezzie).

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: