Stil verdriet

een moederDe laatste dag van juli. Het is nog vroeg. Ik zweef ergens tussen wakker worden en vast willen houden aan de droom waar ik in zit. Ik weet dat het een droom is want mijn moeder houdt me vast en dat kan niet want ze is dood. Dood. Plotsklaps krijg ik het vreselijk koud. Het voelt alsof er vlak voor me een diepvrieskist wordt opengetrokken. Als een koude windvlaag en tegelijkertijd valt er een intens gevoel van verdriet over me heen. Ik word aangetikt. Met een schok vlieg ik omhoog. Klaarwakker met mijn ogen wijd open zie ik de deur van de slaapkamer heel langzaam open gaan en het koude gevoel verlaat de kamer als de deur weer langzaam dicht gaat….

Een half uurtje later loop ik met Tikkel door een  haast verlaten straat. Het is zondagochtend. Iedereen slaapt nog. Het is stil in de straat, maar nog stiller in mij. Onderin mijn buik zit een knoop van verdriet dat klaar ligt om te ontwaken. Vandaag is de sterfdag van mijn moeder. Raar eigenlijk dat je op zo’n dag extra verdrietig bent. Deze dag is niet anders dan alle andere sinds ik haar moet missen. Dood is en blijft immers dood. Zo is het leven en zo ben ik grootgebracht.

Als ik thuis kom brand ik een kaarsje bij haar foto. Een enkele traan rolt over mijn wang. Meer dan dit kan ik niet meer doen. Er is geen graf, geen gedenkplek, niets. Ze zit in mijn hart en staat op de schouw. Mijn lief heeft ondertussen een lekker zondagsontbijtje gemaakt en de koffie staat dampend op tafel. Alles gaat gewoon zoals het iedere zondag gaat. En toch voelt het anders. Wanneer mijn lief naar zijn werk gaat, houd ik me groot want zoon twee gaat lekker een weekje naar Spanje. Waarom zou ik hem lastigvallen met het gemis en verdriet dat diep in mij begraven ligt. Pas wanneer hij met een vriend richting Schiphol vertrekt en ik hem voor het keukenraam uitzwaai, breekt mijn moederhart.

Een warme arm ligt om mijn schouder. Ik ben niet alleen. Huil maar, zegt mijn buuf. Zo koud als de ochtend was, zo warm wordt de middag. Ze is er voor mij. Net als vier jaar geleden toen ze mijn schreeuw hoorde na het telefoontje van mijn vader. Mama is dood.. de woorden klinken nog altijd na in mijn hoofd. En ik huil, net als vier jaar geleden. Als een kind, tot er geen druppel meer uitkomt.Mijn verdiet is even niet meer stil.

Wanneer de buuf naar huis is, pak ik de stofzuiger. Life goes on en Tikkel is vreselijk in de rui. Het is de bekende knop die ik in mijn systeem omdraai. Ondertussen neurie ik wat. Ineens houd ik stil. Dikke tranen rollen over mijn gezicht. Ik heb geen idee waar ze nog vandaan komen, maar ze blijven rollen. Ik ween, huil, sop en jammer. Ik begrijp niet waar dit zo ineens vandaan komt. Totdat ik een blik werp op de klok. Het is vijf uur.. Precies vier jaar geleden rond deze tijd ging de telefoon. Ik leg de stofzuiger weg en voel. Als mijn lief thuis komt heeft hij lekkere dingetjes meegenomen. Troostvoer.. Ik ben stil, heel stil en voel mijn verdriet heel diep verborgen in mijn hart maar tegelijk voel ik een intense warmte en glimlach.. “Dag mam, ik weet dat je vandaag bij me was.”

Eén gedachte over “Stil verdriet

  • 01/08/2016 om 20:16
    Permalink

    Sterkte lief… en lief dat je buuf je even getroost heeft..
    Dikke knuffel van mij.. ik denk aan je.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: