balans

Blogtherapie

Anke Over leven , , , , , , , , 1 reactie
Blogtherapie

“Wanneer ga je nou eens voor jezelf zorgen?” is de vraag die me vanmorgen wordt gesteld. Een goede vraag waar ik het antwoord niet direct op heb. Ik ben gewend te zorgen en zet mezelf daarin vaak op de laatste plaats. Dat begint al  simpel wanneer ik me voorneem een kopje thee voor mezelf te zetten als ik uit mijn werk kom en er iets tussen komt. Het gevolg is koude thee of een leeg kopje naast de waterkoker met een theezakje erin dat al een tijdje klaarhangt om gebruikt te worden. Kortom: geen thee!

lees verder

Haas en Schildpad

Anke Leven na schildklierkanker, Schildklierkanker op de kaart, Zorg, de mens achter de patiënt , , , , , , 2 reacties
Haas en Schildpad

Als kind had ik een spel. Haas en Schildpad heette het. Afhankelijk van de dobbelsteen was je een haas of een schildpad. Met andere woorden, was je langzaam of was je snel. Momenteel ben ik de hoofdrolspeler van dat spel. Afhankelijk van hormonen ben ik langzaam of juist snel.. té snel.

Met hoge koorts, een bonkend hart en een stekende hoofdpijn zit ik achter mijn bureau. Trillende handen raken de toetsen van mijn toetsenbord. Mijn lijf maakt overuren. Zowel letterlijk als figuurlijk.  De ochtend begon met hevige buikpijn, diaree die maar bleef lopen.  Ik voel me ziek, moe en uitgeput, maar ziek ben ik niet. Tenminste niet in de zin van een griep of een virus. Mijn hormonen zijn ziek. Van een hypotheroide schildpad ben ik in een paar weken tijd veranderd in een hypertheroide haas.

Het begon een paar maanden geleden. Na zeker anderhalf jaar stabiel te zijn geweest met mijn schildklierhormoon instelling na de schildklierkanker van 2012 voelde ik me ineens niet meer lekker. Ik liep achter de feiten aan, was moe, vergeetachtig, had last van obstipatie, spierpijn en allerlei andere vage klachten. Ik weet het in de eerste instantie aan de drukke periode die ik net achter de rug had maar toen de klachten aanhielden was de gang naar de prikpost gauw gemaakt. De uitslag was overduidelijk. De TSH was veel te hoog. Geen wonder dat ik zo moe was. De medicatie werd opgehoogd en na 6 weken maar weer prikken. Na 6 weken bleek de TSH nog iets te hoog, doorslikken zoals bezig, was het beleid.

Achteraf gezien waren er wel signalen dat ik aan het doorschieten was naar de andere kant. De vermoeidheid werd uitputting, de spierpijn ontstekingen, de kouwelijkheid, de worstelingen met mijn temperatuur sloegen door naar hoge koorts, mijn lontje werd steeds korter en mijn hart bonkte mijn borstkas uit. Daarnaast ontwikkelde zich een hoofdpijn die me behoorlijk wazig deed zien. Met een, ik denk dat ik een griepje heb, meldde ik me een paar dagen afwezig.  Eenmaal koortsvrij ben ik weer aan de slag gegaan want van thuiszitten word ik zo mogelijk nog onrustiger als dat ik al ben.

Omdat het griepje zonder enige vorm van verkoudheid me eigenlijk niet zo waarschijnlijk lijkt, de hartkloppingen steeds heviger worden en de fysiotherapeut op de sportschool een veel te hoge bloeddruk op meet, maak ik maar een afspraak bij de huisarts om even bloed te prikken. Doorgeslagen naar een te lage tsh en veel te hoge T 4 waarde,  klinkt het oordeel. En dat is niet zo gezond. In een zeer beperkte tijd met deze hartkloppingen en hoofdpijn mag ik niet door blijven slikken met deze hoeveelheid medicatie.   Ik moet een flinke stap terug doen. Iets wat me benauwd want fijn afstemming klinkt zo nauw dat iedere stap er soms een te veel is. Ik wil niet blijven  jo-jo-en! Liever wandelen dan sporten klinkt  het oordeel verder, medicatie minderen en over 6 weken weer prikken. Wanneer ik mijn zorgen uit over het jo-jo-en, krijg ik een duidelijk antwoord. Als je zo blijft doorslikken steven je regelrecht op een infarct af. Bam! Die komt binnen. In de relaxstand dus, weg  met haas en schildpad. tenminste dat wil zeggen,  zoveel mogelijk en voornamelijk in het weekend want het spel moet verder wel worden gespeeld.

  lees verder

Kwik, Kwek en Kwak

Anke Leven na schildklierkanker, Schildklierkanker op de kaart, Zorg, de mens achter de patiënt , , , , 4 reacties
Kwik, Kwek en Kwak

Sinds de schildklierkanker voel ik me soms meerdere personen tegelijk. De ene dag ben ik Kwik, de andere kwek en vaker dan me lief is ben ik Kwak.  Vandaag is een uitgesproken ‘Kwak’ dag.

Kwik is levendig, een spring in het veld vol met energie, plannen en altijd vrolijk en blij. Kwik heeft nooit genoeg. Wil altijd meer en ziet overal kansen. Kwik ziet het leven positief en optimistisch, de zon schijnt en de regen voelt altijd verkwikkend aan.  Kwik is niet te stoppen en verveelt zich erg snel. Kwik moet zoekt altijd de uitdaging, wil constant worden geprikkeld.

Kwek is een babbelkous. Kwek weet op alles het antwoord en denkt graag mee aan vernieuwing en verbetering. Kwik en kwek gaan hand in hand, maar waar Kwik wel eens door kan slaan naar een te veel aan energie en daardoor het overzicht verliest is Kwek tevreden en in balans.

Kwak daarentegen heeft een chronisch gebrek aan energie. Kwak is altijd moe, heeft veel pijn, is verdrietig en ziet het leven niet altijd even mooi als dat het feitelijk is. Niet omdat kwak niet wil, maar omdat ze niet kan.  Zowel lijf als geest laten haar soms in de steek. Soms zijn het kleine ongemakken die hanteerbaar blijven maar vaak  komt alles tegelijk en blijven de ongemakken lang kwakkelen.  Kwak zit Kwik enorm in de weg en zorgt ervoor de kwek lange tijd van het toneel verdwijnt. Wanneer Kwak overheerst, is het lastig de zon te zien.  Uitzichtloosheid en negativiteit nemen de geest ongewild over.  Omdat Kwik en Kwek geen hoge pet ophebben van Kwak voeren ze soms met zijn drietjes een uiterst lastige innerlijke strijd om Kwak weer op de achtergrond neer te zetten. Vanwege het overheersende positieve karakter van Kwik, vaak, gelukkig maar,  met succes.

Vandaag is het een lastige strijd. Vermoeidheid, keelpijn, en een negatieve spiraal zorgen voor een zeer troebel beeld en omdat de levenslustige kwik zichzelf vreselijk verveeld, is ook de positieve energie te zwak om de boel weer om te draaien. Het besef dat gezondheid broos en onvoorspelbaar blijft, en dat dit nooit echt zal veranderen groeit met de dag. De schildklierkanker heeft een hoop stuk gemaakt. Ik ben kankervrij, beter, en toch ook weer niet. Alles wat ooit was is er niet meer. De acceptatie daarvan die ik dacht te hebben, verzwakt.  Mijn geest pleegt verzet tegen iets dat niet te winnen is.

Aan de andere kant ben ik gelukkig met de wetenschap dat ik leef en daar ik ten volle van genieten kan. Ik kijk terug naar de vakantie naar Florida, de alligators, Disney, de 21 ste verjaardag van mijn kinderen, het halen van mijn rijbewijs, mijn hond, lieve collega’s. Ik kijk uit naar een nieuwe reis, naar de drukte van de dag zodat de verveling waarin ik me nu bevind weer plaats kan maken voor een positieve drive met een gemeende volle lach. Deze toekomstmuziek geeft me hoop en de geruststelling dat kwak weer verdwijnen zal en plaats gaat maken voor Kwek of nog beter,  misschien kunnen Kwik, Kwek en Kwak met oom Donald mee naar Disney en kan Katrien al die kwalen overnemen? lees verder

Wat wil ik

Anke Over leven , , , , , 5 reacties
Wat wil ik

Steeds vaker komen de vragen die me tijdens de revalidatie zijn gesteld weer terug. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten?

Van juli tot en met oktober vorig jaar doorliep ik een ravalidatie traject. In eerste instantie voor een hernia die chronisch bleek, maar gaande het traject werd me steeds duidelijker dat de hernia niet het enige was dat me dwars zat.  De kankerdiagnose en alles wat daar aan vast zat een paar jaar daarvoor, had duidelijk nog wat verwerking nodig en daarnaast was ik allesbehalve gelukkig op mijn werk. Een bore out zorgde voor klachten vergelijkbaar met een burnout. Ik voelde me waardeloos, geloofde niet meer in mijn kunnen en die gedachten werden in een negatieve spiraal versterkt door de stressvolle omgeving waar ik in vast dacht te zitten. Dat ik zelf de keuze had om een ander pad te kiezen, leerde ik tijdens het revalidatietraject. Ik ging meer bewegen, viel 15 kilo af en deed een bewuste stap terug om iets te gaan doen wat ik leuk vond. Er kwam rust en balans in mijn dagelijks leven, mijn werk en mijn hoofd.

Bijna een jaar na de eerste revalidatiedag, maak ik de balans op. Beweging is nog steeds iets wat me goed doet. Ik probeer me te houden aan alles wat ik in die maanden van revalidatie heb geleerd maar toch komt de herniapijn weer terug en stijgt de onrust in mijn hoofd weer. Wat gaat er mis? Ga ik zelf over mijn grenzen heen, passeren anderen de grenspost van mijn wezen? Hoe bewaak ik dat? Mijn gedachten lijken een kluwen wol die geheel in de knoop zitten. Wat doe ik verkeerd? Moet ik meer afstand nemen? Moet ik vaker nee zeggen? Moet ik duidelijker zijn als het om mijn gevoel gaat? Ik voel me vedrietig en aan de andere kant voel ik me blij. Ik voel me opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Ik voel…. te veel!

Er is ook in een korte tijd te veel gebeurd. Andere baan, andere mensen om me heen, positief ervaren dat het ook anders kan, een tweede boek, een rijbewijs, een sollicitatie, een verhuizing, een te veel aan prikkels, te veel geven, te veel nemen, te veel vertrouwen, te veel geloven, te veel frustratie, te veel onduidelijkheid, te veel uren,  te veel social media, te veel was, te veel huishouden, te veel geschreeuw in de tuin naast me,  te veel pijn, te veel slaap, te veel van alles tegelijk.

De constateringen, feiten en conclusies vullen mijn hoofd. Een verdwaalde traan rolt lang mijn gezicht naar beneden. Daar zijn ze weer de vragen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten… lees verder

Lachen en zwaaien

Anke Over leven , , , , , , 1 reactie
Lachen en zwaaien

‘Wat doe jij tegenwoordig’, vraag een kennis die ik al een tijdje niet meer heb gezien.
Ik glimlach en antwoord dat ik een nieuwe baan heb.  Ze reageert meteen enthousiast. ‘Oh leuk, wat dan’ en met een nog bredere lach van immens geluk vertel ik haar dat ik van lachen en zwaaien mijn beroep heb gemaakt. 

2017 was het meest leerzame jaar ooit. Het lijkt al weer ver weg, maar eigenlijk is het nog maar een half jaartje terug dat ik mijn revalidatie traject afrondde met een paar zeer wijze lessen op zak.  Het zijn zware jaren geweest na de kanker in 2012. Een tijd van vallen en opkrabbelen tot een voorzichtig staan om weer te vallen en weer op te staan. Het was in deze tijd dat ‘lachen en zwaaien’ een perfect overlevingsmechanisme bleek te zijn om, hetzij wankel,  omhoog te blijven.  Ik zeg bewust overlevingsmechanisme want dat was het oprecht. Zonder deze instelling was het anders met me afgelopen.

Natuurlijk moest ik leren om zonder dit mechanisme overeind te blijven. Kracht hervinden om opnieuw te beginnen met gezondere inzichten. Dat bleek een zware klus, maar met behulp van dr. Rossi en een revalidatietraject waar ik achteraf  al jaren eerder aan had moeten deelnemen, is het me gelukt om het lachen en zwaaien te beperken tot een minimum.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer iets weg lachte, maar de keren dat ik dit mechanisme toepaste was er doodgewoon geen andere mogelijkheid. Niet met iedereen valt immers te praten. ‘Kies je battles’ is een gezondere manier om met de dingen om te gaan. Soms kun je beter lachen en zwaaien en net doen of je neus bloed en soms moet je gewoon zeggen waar het op staat. Ik leerde mijn mechanisme anders te gebruiken.

Sinds  een paar maanden lach en zwaai ik nog steeds. Niet langer vanuit een overlevingsmechanisme maar oprecht.  Ik heb mijn plekje gevonden tussen de mensen uit de sociale hoek. Met een volle glimlach beantwoord ik de vragen van de mensen die aan mijn balie komen of mij telefonisch benaderen. Vaak is het gezellig druk en soms is het vreselijk rustig. En toch verveel ik me dan niet want mijn werk is op dat moment om een ieder die langs mijn balie komt een vrolijke lach en zwaai te bezorgen.

Vandaag staan er chocolaatjes op mijn balie. Ze worden welkom ontvangen en natuurlijk krijg ik de vraag of ik wat te vieren heb. Met een volmondig ja en een lach van oor tot oor, vertel ik ze mijn feestje. Ik lach en zwaai straks ook vanuit de auto. Niet meer wuivend als de koningin naast de chauffeur maar ik mag zelf de chauffeur zijn. Voor het eerst sinds een hele lange tijd staan mijn voeten volledig stabiel op de grond. Ik ben geland. Ik lach en ik zwaai oprecht!

 

 

  lees verder

Mijn balans, positief realistisch

Anke Leven na schildklierkanker, Over leven , , , , , 3 reacties
Mijn balans, positief realistisch

Je kent dat vast wel, dat gevoel dat de dagen omvliegen. Zo breek je de kerstboom af en zo sta je hem weer op te tuigen. Nou ben ik dat nog net even niet aan het doen, al zou dat voor sommigen die mij  kennen geen vreemd verschijnsel zijn, maar het gevoel is hetzelfde. De afgelopen drie maanden zijn letterlijk omgevlogen. Drie maanden revalidatie,  werken aan balans zowel lichamelijk als in de mind. Drie maanden vallen en opstaan, mezelf kwijtgeraakt, halverwege tegen gekomen om mezelf aan het einde weer terug te vinden. Ik ben in balans, positief realistisch.

lees verder

Terug naar de basis..

Anke Over leven , , , , , , , , 0 reacties
Terug naar de basis..

Mam, ga je mee met mijn vriendin en mij naar de Koningsmarkt in het dorp? Wat leuk, denk ik, en tegelijk springen er duizend andere gedachten in mijn hoofd. Maar ik moet nog… HO STOP! wat is er nu zo belangrijk dat persé moet waarvoor ik dit moment met mijn zoon zou opofferen? Precies, niets! Terug naar de basis en stel jezelf de enige juiste vraag. Wat wil ik?

lees verder

De kunst van gezond zijn is luisteren naar jezelf

Anke Over leven, Zorg, de mens achter de patiënt , , , , , , , , 2 reacties

Met een hoofd vol gedachten en een hart vol gevoelens ben ik op de weg terug naar huis.  Opgelucht en hoopvol tegelijk, zie ik als een berg op tegen wat er zojuist is besproken. Mijn hersenen vliegen alle kanten op, maar in mijn hersenpan is geen ruimte genoeg om alles te verwerken . Mijn hoofd lijkt te exploderen van de gedachten die geen uitweg meer hebben.

lees verder

Het leven is soms worstelen soms dansen

Anke Over leven , , , , , , , , , 0 reacties
Het leven is soms worstelen soms dansen

 

Met een plof raak ik de mat. Éen schouder plat, de ander blijft omhoog. Liggend op de grond in de houdgreep. Buiten adem. Een seconde twijfel ik, laat ik los en geef ik over of worstel ik me uit deze benauwende greep. De tweede schouder zweeft boven de grond, slechts centimeters verwijderd van de ondergang….

lees verder