Zie je dat zwarte stipje in het veld aan de horizon in de foto? Dat stipje dat ben ik. Wandelen is therapie. Sinds ik verhuisd ben en thuis ben door de pijn in mijn rug en de aanrijding met de tractor wandel ik, wanneer het weer het toelaat, met Tikkel over de dijk. Een ronde van zo’n drie kwartier uit en thuis. Het wandelen ontspant en tegelijk doet de beweging mijn rug goed. Toch voelt het vandaag anders.
Mijn besluit van afgelopen week om te minderen met social media bleek een goed besluit. Van de 24 uur die in een dag zitten, zat ik ieder vrij moment op mijn telefoon. Voornamelijk op Facebook en twitter, linkedIn en instagram wat minder. Steeds meer ergerde ik me aan de meningen van anderen. Uitlatingen die verre van sociaal zijn en daarnaast kreeg ik steeds meer inzicht in de tijd die het van mijn dagelijks leven opslokte. Omdat ik ook erg leuke mensen heb leren kennen via die zelfde social media, besloot ik dat helemaal stoppen erg jammer zou zijn, maar minderen moest kunnen.
Van gemiddeld zo’n twintig berichtjes op een dag naar minder dan drie blijkt gemakkelijker dan ik aanvankelijk dacht. Sterker nog, aan het einde van de week zijn zelfs drie berichtjes al veel. En het mooist van alles. Ik mis het niet. Toegegeven, sommige mensen mis ik wel. Mensen die ik alleen daar tref. Maar de rust die het mij in mijn hoofd en lijf brengt is momenteel van grotere toegevoegde waarde. Ik hoop dat deze groep aan social media vrienden het begrijpt. Het komt wel weer, en als er dan nog mensen zijn blijven hangen, weet ik ook dat deze vriendschappen oprecht zijn.
Met deze nieuwe vorm van rust hoop ik de vermoeidheid die me al een paar weken opbreekt, weer een beetje in zijn stabiliteit te trekken. Slapen doe ik als een roosje maar als de wekker gaat, ben ik verre van uitgeslapen. De thoracale hernia die nog steeds als een insluiper onder mijn ribbenkast huist, speelt steeds vaker weer op. Ondanks dat probeer ik te blijven bewegen. Sinds ik de trotse bezitter van een rijbewijs en autootje ben, ga ik met de aut0 naar mijn werk, maar bewust van de mindere beweging die ik daardoor krijg, parkeer ik mijn bolide extra ver van mijn werkplek af om zo twee keer per dag al een eindje te lopen. Daarnaast wil Tikkel natuurlijk graag uitgelaten worden en probeer ik nog steeds te sporten. Dat laatste is er de laatste weken door gezondheidstoestanden en vrije feestdagen te weinig van gekomen. Reden te meer om deze ochtend ondanks de hoge temperatuur toch de uitdaging van de power bbb aan te gaan.
Moe maar zeer voldaan, zit ik even later aan de koffie met de buuf. Een uurtje later nog een stofzuiger door het huis en een was in en uit de wasmachine, droger en de waslijn om uiteindelijk prinsheerlijk in mijn ei te gaan hangen. De stilte buiten is er een van hoge uitzondering en daarom is het extra genieten van de rust die om me heen hangt. De werk en verhuis stress van de afgelopen weken laat ik langs me afglijden. Ik heb even geen zin meer om me druk te maken over korte lontjes, onmogelijke vragen en eisen. Voor het eerst sinds een hele lange tijd vind ik de rust om te lezen. Binnen een paar minuten zit ik er helemaal in… Karen Slaughter.. heerlijk! RUST!
Helemaal eerlijk is dat gevoel ook niet. Want er zijn zat mensen die ons willen helpen of opbeuren met appjes, berichtjes of koffiebezoekjes. Dit gevoel zit in mijzelf. Fysieke hulp wimpel ik op allerlei mogelijke manieren af. Waarom? Ik schaam mezelf om hulp aan te nemen. Mijn buren stonden gisteren vol liefde mijn vette oven schoon te maken en mijn keukenkastjes af te nemen en het enige dat ik kan bedenken was dat ik niet wil dat ze zien hoe vuil het is. Stom natuurlijk. Zij snappen ook wel dat het vuil is omdat je niet kunt schoonmaken met een hernia.
Toch zit dat gevoel van”er kraait geen hond naar”, veel dieper dan hulp of een berichtje. Ik mis mijn werk. Ik voel me nutteloos. Wederom. Ik kan niet accepteren dat ik thuis zit en rustig aan moet doen en wachten tot dit gewoon over gaat omdat dit tijd nodig heeft. Ik voel me ondanks lieve vrienden op afstand en dichtbij eenzaam.
Dus stort ik me op de missie schildklierkanker op de kaart zetten. Ook daar loop ik vast. Ik weet niet wat ik als individu nog meer kan doen dan schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Om het via een ander kanaal te proberen schrijf ik naar een “dames” weekblad. Een blad waar persoonlijke verhalen voorop staan. Verhalen met emotie. Omdat schildklierkanker juist boordevol emotie zit, van boosheid, onbegrip, verlies en verdriet denk ik dat ik op de goede weg zit. Helaas de respons van het blad luidt dat het verhaal te medisch is.
Te medisch? Uh ja schildklierkanker is nou eenmaal een ziekte. Maar is onbegrip en boosheid geen gevoel? Bijna op hetzelfde moment als de afwijzing van het weekblad krijg ik een mail van een lezer van mijn boek en blog. Ze vertelt me haar verhaal, dankbaarheid voor mijn schrijven, voor het eindelijk naar buiten brengen dat goede kanker niet bestaat. Ook zij kreeg te horen dat ze de beste kanker had die je maar kon krijgen. Ook zij voelde zich onbegrepen en had niet het idee dat ze de hoofdprijs te pakken had. Ik wordt er weer boos om. Wederom bekruipt me het gevoel van ..er kraait geen hond naar! Wanneer stop dit!? Wat je ook probeert, er blijft onbegrip voor deze vorm van kanker.
Moet ik dit los gaan laten? Moet ik denken laat het maar. Kennelijk is die zogenaamde “goede kanker” een mening die niet te veranderen is. Als ik diep in mezelf kijk, weet ik dat ik dit niet ga loslaten. Dat ik blijf strijden om erkenning te vinden voor deze kankersoort. Maar de andere heft van mijn hart zegt dat ik rust moet zoeken in mezelf om beter te worden. Om mijn hernia de tijd te gunnen om te verdwijnen. Ik moet mijn eenzaamheid opheffen. Ik moet er uit, wandelen, bewegen. Gezamelijk hebben we besloten om een hondje te nemen. Het zal goed zijn voor ons alle vier. Een hondje brengt de gezelligheid, warmte en liefde die we nodig hebben en tevens de beweging die ik nodig heb. Dit wordt ons nieuwe begin.. Wordt vervolgd….
Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*
In het leven gaat het ook zo. Dat geldt natuurlijk voor ieder mens. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Soms sta je stil en soms doe je een stap opzij voor de ander of gewoon omdat het moet. We maken een dans door het leven en het kan niet altijd een vloeiende wals zijn. Soms is het een simpel kinderdansje. Het fijn afstemmen van mijn schildklierhormoon gaat ook zo. Waar ik voor een paar weken terug nog volop in zijn vooruit stond, ga ik binnen een week ineens als een dolle achteruit. Als in een tango wordt ik in een vrije val gedropt, alleen de sterke arm in de rug ontbreekt. Gevolg is dat ik met een flinke klap onderuit ga.
In de val door de problemen met het schildklierhormoon trek ik van alles mee naar beneden. Conditie, opbouw in werk, mijn huishouden, sporten, een leuk feestje, sociale contacten en mijn humeur. En dat laatste heeft dan weer invloed op mijn huisgenoten. De zomer laat niet alleen buiten op zich wachten zal ik maar zeggen. Het weer heeft eigenlijk nooit invloed op mijn gemoedsgesteldheid, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik zo langzamerhand wel toe ben aan een avondje salsadansen.
Alles wat je nodig hebt, is het vertrouwen dat het beter gaat. Volgens de weerberichten gaat de zon gaat vast snel schijnen en zo niet dan zoeken we hem gewoon op! Voordeel als je gevallen bent, is dat je ook weer op kunt staan. Soms gaat dat wat wankel, maar de balans zal er uiteindelijk zijn. Dansen is een leerproces. Sommige dansen vergen jarenlange oefening.
Soms willen we gewoon te veel, te snel. Geduld, oefening en voldoende rust op zijn tijd zullen de kwaliteit van de dans uiteindelijk verbeteren. Voor mij persoonlijk geldt dat ik niet meteen de Weense Wals moet willen dansen. Ik moet leren genoegen te nemen met de beweging op zich. Zo lang ik niet stil sta of een stap terug zet, gaat het vooruit. Iedere beweging telt. Dus ook al betekent dat, dat ik mee beweeg op een stom kinderliedje als “van voor naar achter” is daar niets mis mee. Zo lang ik maar doorga met bewegen wordt het vanzelf tijd voor de volgende stap.
Die stap heb ik vandaag gemaakt. De dosering van het schildklierhormoon is weer aangepast. Van voor naar achter hebben we nu gehad, het wordt tijd voor links en rechts. Misschien is dat niet meteen vooruit maar wél een beweging en zeker geen teruggang. En daarna? Komt de Wals..