Dit jaar had ik allesbehalve zin in het schrijven van een reflectie van of een stilstaan bij hoe mooi of lelijk het jaar wel niet was. Voor mij gaat het jaar de boeken in als een van de dieptepunten van de afgelopen 48 jaar dat staat vast. Tóch?
Met een gloeiend gezicht en een veel te snel en hard bonzend hart kijk ik vanaf de bank naar buiten. Tjilpend strijkt een vogel neer op de tak van de struik boven het vogelhuisje in de voortuin. Vrolijk kwetterend komt er een tweede bij en een derde. Zij zijn onwetend over de 1,5 meter afstand die wij moeten houden. Vrolijk en vrij vliegen ze heen en weer tussen de nieuwe bloesem die steeds meer opkomt in onze tuinen. Het wordt lente. Ik ben blij met dit cadeautje van de natuur.
De kerstboom staat in veel huizen al in zijn volle glorie te wachten op de laatste weken van het jaar. Het aftellen heeft voor mij een dubbele betekenis gekregen. Ze hebben iets magisch voor mij. De warmte en de symboliek maken me altijd gelukkig en blij maar dit jaar voelt het nóg beter. Wanneer de klok twaalf slaat neem ik afscheid van mijn oude werkplek en luidt ik een nieuw begin in op een plek waar ik me nu al welkom voel.
Dit nieuwe begin voelt als een zegen na een hele turbulente tijd. Een soort van geboorte van een nieuwe kans op geluk. Een kans om te laten zien wie ik ben, waar ik voor sta en dat ik er mag zijn. Gezond, met een verleden dat achter me ligt en hopelijk nooit meer boven komt. Het heeft zo moeten zijn. Mijn sollicitatie was een beslissing vanuit mijn hart genomen. Eigenlijk waren het iets te veel uren naar mijn zin. Ik zou eerder minder gaan werken dan meer. Rekening houdend met mijn gezondheidstoestand in de afgelopen jaren, maar toen ik deze vacature zag, kon ik alleen maar reageren met een dolenthousiast “Ja!”
Ondanks dat de verdiensten minder zijn en het functieniveau op papier lager uitvalt dan wat ik me de afgelopen jaren heb mogen noemen voel ik me met deze nieuwe kans zoveel rijker. Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik ga iets doen dat ik leuk vind en waar het contact met mensen voorop staat. Die paar uur meer maken niet uit als je iets mag doen waar je van gaat vliegen. Er is geen ruimte meer voor verveling. Ik voel nu al een verstandhouding tussen gelijkgestemden nog voordat ik ben begonnen. Alles wat ik nu mis, ga ik daar omarmen. En zij op hun beurt omarmen mij.
Voordat het zo ver is heb ik nog even vakantie. Even tijd om afstand te nemen van wat ik achter me laat. En dat is nodig. Toch neem ik ook wat mee. Veel draag ik mee in mijn hart vol dankbaarheid. Ik ben gezond. Ik heb inzichten die ik eerder niet had. Een innerlijke rust die ik eerder niet voelde. De wetenschap wie ik ben, wat ik kan en waard ben, wat ik wil en belangrijker nog wat ik niet meer wil. De twijfel die in de loop van de jaren is ontstaan laat ik achter. Natuurlijk is het ook spannend, de toekomst kan ik natuurlijk niet voorspellen. maar één ding weet ik zeker. Op 22 december stap ik in de lift op weg naar een gelukkig 2018. Een glimlach ligt om mijn mond en zal niet meer verdwijnen ..
foto flickr. com