Met een bonkend hoofd, oren die dicht zitten van de prut, een keel gelijkwaardig aan een rasp en een temperatuur die in hartje zomer van Turkije heel normaal is, stond hij voor de deur. De griep. En ik deed zelf open…
griepprik
Griepprik, ja of nee?
Wanneer de bladeren gaan vallen stromen de huisartsenposten weer vol met snotterde, hoestende en koortsige mensen. In alle eerlijkheid mijd ik liever de wachtkamers maar er is geen ontkomen aan. Tijdens de busrit naar mijn werk vliegen de bacillen in het rond. Ik stop mijn mond en neus diep in mijn sjaal. Een mevrouw naast me hoest en niest zonder haar hand voor de mond te houden. De sporen veegt ze met haar blote handen af. Ze drukt op de stop knop, dezelfde als die ik over twee haltes nodig heb..
De ironie van de griepprik
Met een zachte plof land de oproep voor de jaarlijkse griepspuit op de deurmat. Hoewel ik hem had verwacht gaat er toch een lichte schok door me heen als ik hem open maak Een beetje wraakzuchtig kijkt de brief me aan.Nee!! denk ik als ik de oproepdatum zie staan. 23 oktober. De ironie druipt er van af. De ironie van de griepprik.