Een beetje rare zomer is het tot nu toe geweest. Een hittegolf afgewisseld door herfstachtige buien, nachtvorst en temperaturen die van 38 naar 18 vliegen in een week tijd. Het vooruitzicht is dat de zomer zich stabiliseert in normale zomertemperaturen tussen de 20 en 25 graden met veel zon en af en toe een bui. Kortom prima zomerweer!
Zo onbestendig als het zomerweer zich heeft gedragen, zo onbestendig is het ook in mijn hoofd geweest. Gelukkig heb ik ondertussen de hoop dat niet alleen het zomerweer zich stabiliseert, maar ook mijn hoofd, dat sinds de wisseling van de dosis schildklierhormoon weer veel hinder heeft van mistbanken, stevige buien met kans op onweer opgevolgd door opklaringen. Aan deze hernieuwde hoop is een boel vooraf gegaan.
Binnen een week na de wisseling werd ik in volle hevigheid teruggefloten door mijn lichaam. Mijn benen weigerden dienst door pijn en spierslapte. Jeuk van binnenuit maakten me compleet gek. Ik sliep geen nacht meer. Ik bleef maar krabben met bloeduitstortingen tot gevolg. De slapenloze nachten eisten zijn tol. Een inmense moeheid maakten mijn lontje nog korten dan kort. Een vonkje was genoeg om een explosie te veroorzaken. Van de spreekwoordelijke mug die normaal gesproken een olifant wordt, maakte ik een mammoet uit de ijstijd.
Nee, de afgelopen weken zijn niet gemakkelijk geweest. Niet voor mij, maar ook niet voor mijn huisgenoten. Stevige onweersbuien zorgden voor flink wat gerommel. Met windsnelheden van 120 kilometer per uur wisselden de buien zich af. De stralend heldere hemel met gierende vrolijkheid ten top kon binnen een paar minuten omslaan naar een compleet overweldigend verdriet om eigenlijk niets tot, nou ja eigenlijk zo’n beetje alles. Een constante mist vertroebelde mijn zicht. Twijfel, onzekerheid, verdriet en herinneringen vol pijn maakten het voor mij onmogelijk om te zien wat ik eigenlijk zou moeten zien. Zelfs wat zo duidelijk was en recht voor mijn neus stond, zag ik niet.
Tot gisteren. Nadat de onweersbui zijn hoogtepunt had bereikt was het alsof de bliksem doel trof. De donkere wolken trokken over. De buien droogden op en de zon ging zwakjes weer schijnen. Ik zie de regenboog vol met nieuwe hoop. De eenzaamheid die ik heb gevoeld toen ik werd omhuld door de mist maakt plaats voor de warmte van de zon. Ik ben klaar voor een mooie zomer. Een zomer waarin er geen ruimte meer is voor depressies, onweer en mistbanken. Ik laat ze niet meer toe! Gelukkig was deze depressie maar tijdelijk door een vervelend hoge druk gebied. Mijn blik staat weer helder vooruit naar de toekomst die misschien nog wat onzeker is, maar zeker geen slechte voorspellingen geeft. lees verder
