Mijn lief zegt wel eens. “Je hebt nog geen keus genoeg!” Ik kan soms uren voor de kast staan met een compleet lege blik. Besluitenloos de kast inturend naar wat ik vandaag eens zal aan trekken. Er zijn ook van die dagen dat het niet uitmaakt wat je aantrekt. De dag die sowieso al verkeerd is begonnen. Op zo’n dag is een glimlach mijn mooiste kledingstuk.
Vandaag is zo’n dag. Hij zat er al een tijdje aan te komen. Een absoluut dieptepunt van een week met ontzettend veel gemende gevoelens.Medicatie die is aangepast. Zware gesprekken, onzekerheden, waarvan minder leuke maar ook een leuk telefoontje met nieuws dat nog niet zeker genoeg is om van de daken te schreeuwen. Met moeite krijg ik mijn ogen open. De zijkant van mijn hoofd doet zeer Het voelt een beetje alsof ik de avond ervoor rake klappen heb geincasseerd. Mijn vingers zijn dood en mijn schouder verbiedt mijn linker arm om verder omhoog te komen. Dit gaat niet goed.
Ik dwing mezelf op te staan. Er is werk aan de winkel. Dingen die ik al de hele week heb uitgesteld omdat ik na het werk uitgeblust op de bank beland. Vandaag is mijn vrije dag dus ik zal even door de zure appel heen moeten bijten.Een beetjes angstig voor wat ik ga vinden loop ik naar zolder. Er ligt een berg was waar je akelig van wordt, maar na een klein uurtje draait de was en de droger en staan er drie mooie opgevouwen tonnen vol met schone was.
Ondertussen ben ik een beetje misselijk geworden, tijd om wat te gaan eten. Mijn eetlust verdwijnt snel als ik beneden kom. De keuken lijkt wel een oorlogsgebied. Een halve leverworst ligtin open verpakking uitgesmeerd op de aanrecht. Het bakje eiersalade bestemd voor een gezellig vaderdag is nagenoeg leeg.Goh, “vader mag zondag nog een likje”, denk ik “das toch aardig”. Wanneer ik er iets over zeg, krijg ik een grote mond. Moeheid, boosheid en teleurstelling overvallen me.
Mijn hormonen zijn vreslijk van slag sinds er een aanpassing heeft plaats gevonden. Mijn lijf moet duidelijk wennen. Het gekke is dat als mijn hoofd naar links draait, hij rechts blijft staan.Alsof hij niet mee wil en alles vertraagd binnen komt. Spierpijn en vermoeidheid overheersen de hele dag mijn gewone doen. En als ik dan in bed lig kan ik niet slapen van de enorme jeuk over mijn hele lijf.
De aanpassing van het schildklierhormoon was de kers op de taart deze week boven op wat er nog meer scheef ging in de afgelopen tijd.Vandaag wint de jeuk en de moeheid van de positiviteit. Ik heb even grote moeite met denken dat alles weer op zijn pootjes komt en regenbogen verschijnen. Al weken hoor ik niet anders als “alles komt weer goed”. Je moet er op vertrouwen.Ik zet die goedbedoelde woorden kracht bij met feel good quotes en schrijf het van me af
Als de telefoon gaat met een onverwachte vraag voor een gezellig bakje koffie valt het kwartje. Ik moet rust pakken. In de wetenschap dat deze dagen er ook zijn en ook weer overgaan trek ik mijn mooiste glimlach aan….en ga aan de koffie.. lees verder
