Daar staat ze, ze kan geen kant op. Een ontmoeting is onvermijdelijk. Ik kijk haar aan en zeg vriendelijk gedag. Haar neus verkleurt en trekt met een ruk de andere kant op. Ik glimlach en loop verder. Herinneringen van toen, passeren in mijn hoofd. Ik was ziek, zij zagen het niet, begrepen het niet en nu? Nu ben ik zelfs onzichtbaar op straat. Maar ik lach en loop rustig verder. Met de neus de andere kant op.
lach
Op ontdekkingsreis naar mezelf, Leeg
Een paar dagen na het inmens drukke jungle survival weekend val ik in een gat. Maandag was ik nog veel te druk met wassen, drogen, vouwen en opruimen van de laatste resten van het weekend. Dinsdag was ik in complete euforie en hogere sferen doordat mijn blogs bij de Telegraaf gezondheid online waren gegaan. De tweets, berichtjes en felicitaties hielden me de hele dag bezig. Ik had geen tijd om adem te halen. Ik vloog, zelfs zonder Red Bull. Gisteren zweefde ik nog een beetje na tijdens een heerlijke lunch met mijn lief. Maar vandaag als iedereen weer de deur uit is naar school en het werk, ben ik leeg, helemaal leeg.