Mensen die mij kennen hebben het mij vast al vaker horen zeggen. ‘Het leven is één groot feest, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen. Nu hangen er bij ons heel wat slingers en vooral rond de feestdagen, maar de laatste weken zijn de serpetines niet aan te slepen. Het is geen feest meer, het is een Topfeest!
De afgelopen drie jaar heb ik het veel gehoord. Wat zie je er goed uit! Fantastisch compliment zou je denken en afhankelijk van degene die het zegt neem ik het ook zo op. Met een glimlach steek ik het compliment in mijn zak en loop weg. Wanneer ik uit het zicht ben verdwijnt de glimlach om plaats te maken voor een stil verdriet.
Ja ik zie er goed uit. Een gezonde rode blos op mijn bolle wangen. Hollands glorie. Maar die gezonde rode blos is een blos van constante lichte koorts. De bolle wangen een resultaat van hormonen vanwege een kankervorm die me nog zwaarder maakt dan ik al was. De strijd tegen de kilo’s lijkt er eentje die ik niet winnen kan. Onder de vrolijke lach zit pijn verborgen, moeheid en jeuk. En dat is nog maar de buitenkant.
Wat aan de binnenkant zit komt er zelden uit. Men ziet een sterke vrouw met een missie. Wat ik ook bén, maar onder de ijzeren dame zit een zachte vrouw met een gevoel dat soms overloopt aan emotie.Door de altijd aanwezige lach, doorzettingsvermogen en sterke wil zien mensen dat niet. Zo blijkt maar dat je beste kwaliteiten ook je grootste valkuil kunnen zijn.
Ik functioneer het beste wanneer ik onder de mensen ben. Kan zorgen, iets voor de ander kan betekenen. Maar wanneer de ander duidelijk maakt dat ik niet meer nodig ben dan ben ik mijn doel kwijt. Afwijzing doet pijn en trek ik me persoonlijk aan. Maar in plaats van dat ik zeg hoeveel pijn me dat doet en waarom, houd ik mijn mond, lach ik een keer en zeg dat ik het begrijp.
Door de reis die ik maak na de diagnose schildklierkanker, door de therapie bij dr Rossi en de communicatie met mijn arts leer ik mezelf kennen. Nu moet ik nog leren hoe ik de ander míj leer kennen. En welke ander? Waar bewaar ik afstand en waar geef ik mezelf bloot? En niet uit zelf verdediging maar uit gezond verstand. Wat geeft het wat een ander van je denkt? Op deze vragen moet ik het antwoord nog vinden. Hoewel op de laatste vraag het antwoord eigelijk wel helder is..
Ik houd het maar bij mijn eigen leerproces. Ik ben veranderd. Drie jaar na de schildklierkanker ben ik nog steeds niet hormonaal in balans. Daar heb ik al een zware dobber genoeg aan. Ik niet alleen, ook de mensen in mijn directe omgeving. Zij zijn de enigen “anderen” aan wie ik iets verschuldigd ben. Zo lang zij mijn buitenkant kunnen lezen en mijn binnenkant begrijpen is mijn waarheid gezien.