Dit is het verhaal van Marisa. Zij kreeg in 2014 de diagnose schildklierkanker. Binnenkort moet zij voor de derde keer onder het mes. Ondanks deze tegenslag is ze blij dat ze weer op haar gevoel kan vertrouwen, want dat was even zoek…..
In 2014 is er bij mij schildklierkanker vastgesteld. Februari 2015 heb ik een scan gehad en die zag er goed uit, er was geen schildklierweefsel meer te zien. Dit heb ik nooit echt openbaar gedeeld en met een reden. Of liever gezegd om twee redenen; ten eerste omdat ik door de restklachten me nog steeds niet goed voelde en zo’n jubel bericht voor mij niet op zijn plaats was. De tweede reden was dat ik een klein knagend stemmetje had dat zich afvroeg wanneer het slechte nieuws zou komen. De eerste reden heb ik geprobeerd te tackelen door in september 2015 aan revalidatie traject te beginnen en hier maakte ik kleine stapjes in en kreeg iets meer grip op mijn leven. De restklachten zijn niet weg (en zullen ook niet weg gaan), maar ik kon er steeds beter mee leven. De tweede reden hoopte ik tackelen door de controle echo in februari 2016. Helaas is niets minder waar en bleek mijn knagende stemmetje gelijk te hebben. Wanneer er een echo gemaakt word mag diegene die dat doet niets zeggen over de uitslag. Toen ze ging overleggen of er genoeg beeldmateriaal was, heb ik even op het scherm gekeken. Nu zegt mij dat als leek natuurlijk niets, maar ik dacht wat te zien. Twee weken later mocht ik naar de internist en die viel gelijk met de deur in huis. Er was iets gevonden op de plek waar mijn schildklier heeft gezeten, dit kon natuurlijk littekenweefsel zijn, maar ook wat anders. Dus moest er een punctie gemaakt worden. Gelukkig kon dat vrij snel en een week na de punctie zat ik weer bij de internist. Bij het binnen komen en hand geven zag ik het al aan zijn gezicht, normaal lacht hij heel vriendelijk en nu keek hij bedrukt. Ook nu viel hij met de deur in huis, het is schildklierweefsel. En dat is vreemd, heel vreemd, het radioactieve jodium had dit allemaal moeten vernietigen en de scan van vorig jaar liet ook geen schildklierweefsel meer zien. En nu is er dus toch weer schildklierweefsel gevonden. Omdat het zo vreemd is, heeft de patholoog er extra goed naar gekeken en is er overleg geweest met het umc. Conclusie: het weefsel met een doorsnede van 1,5 cm moet weg en goed onderzocht worden. Dit betekent dat ik binnenkort weer geopereerd moet worden en daarna wordt er besloten of er weer radioactief jodium nodig is. Al met al word het weer een flink traject, maar 1 ding is me wel duidelijk geworden; m’n gevoel klopte weer perfect.