“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.
morfine
(2) Mijn antidepressiva is een dropje
Deel 2 in de reeks van Tikkel, een dropje van een hond. Over hoe een klein wit hondje met een zwart koppie je uit een isolement kan halen.
Onzichtbaar ziek: Op zoek naar “Dory”
In de ™Disney-filmhit Finding Dory gaat Dory, de vrolijke vergeetachtige blauwe Picasso doktersvis vol humor, op zoek naar zichzelf. Ze heeft het korte termijn-geheugen van een garnaal, of van mij… En geloof me, dat is weinig. Sinds mijn langdurige morfinegebruik, ontwaak ik nog steeds langzaam uit een diepe slaap, omhuld in een waas van onbenul. Want wat is in die maanden dat ik het slikte allemaal langs me heengegaan?
Vogelvrij
Als ik dood ben , keer ik terug als roofvogel, zeg ik wel eens . Toen mijn oma stierf, vloog er een buizerd recht op de auto af toen we op weg waren naar het crematorium om oma met liefde te laten gaan. Ik geloofde met heel mijn hart dat het mijn oma was die ons gedag kwam zeggen. Dat moment ben ik nooit vergeten. Als dat toch eens waar was.Dat je kon vliegen zo ver als de wind je kon dragen. Ik heb iets met vliegen. Vroeger had ik als kind altijd dezelfde terugkerende droom. Ik vloog zwemmend door de lucht, steeds hoger en hoger. Steeds verder weg van alles wat me achtervolgde en dan was ik vrij, vogelvrij!
Stuk
Hoe voel je je? Het lijkt een simpele vraag, soms oprecht gemeend, soms gesteld uit beleefdheid, maar als ik er diep over nadenk vind ik deze vraag helemaal niet zo simpel.Hoe ik me voel is vaak afhankelijk van de gebeurtenis, de dag, mijn stemming, het weer, mijn hormonen, invloed van buitenaf en zo kan ik er nog wel een paar verzinnen. Gisteren zou ik gezegd hebben,”blij!” Morgen “hoopvol”, maar vandaag zou mijn antwoord kort zijn. “Stuk.”
All I want for Christmas is…een MRI, morfine en een kus on top of the Empire State Building.
Met driving home for Christmas word ik in de tunnel geschoven. Normaal gesproken al niet een van mijn favoriete onderzoeken maar met een hoofd vol morfine is het op zijn zachtst gezegd een vreemde ervaring. Wanneer Chris Rea net op tijd is thuigekomen voor kerstmis, begint Mariah Carrey te schreeuwen wat ze voor kerstmis wil. All I want for Christmas is…. Ik zak een beetje weg door het gebonk van de machine. All I want for Christmas is in mijn geval vandaag een MRI en morfine.
Peace, love en morfine..
De jaren zestig heb ik net gemist. Ik ben geboren toen de Peace & Love beweging al weer een heel eind op beide benen was neergedaald. Ik had er ook niet tussen gepast, denk ik. Ik ben veel te dwars om mee te bewegen en één te zijn met de natuur, bloemetjes en bijtjes. Hoewel het zoeken naar een nieuwe identiteit en afzetten tegen de gevestigde orde en het uiten van gevoelens wel weer helemaal past bij mijn natuur. Misschien heb ik dan toch net het staartje van de jaren zestig meegekregen. Hoe dan ook. De laatste week ben ik vol peace, love en morfine
Kerstroes
Ik bevind me in een kerstroes. De kerstboom beweegt langzaam mee op het ritme van the caroll of the bells. Olaf kijkt me vanaf de vensterbank hoofdschuddend aan en de kerstlampjes lijken te dansen en veranderen van scherpe puntjes in wazige bolletjes en sterretjes. Met twee vingers in de lucht neurie ik mee op de muziek van John Lennons Imagine
Zo stoned als een garnaal
In 1976 was dit nummer een carnavalshit uit gezongen door van Kooten en de Bie. Nu bijna 40 jaar later zing ik dit nummer in mijn hoofd terwijl ik zwabberend door het huis heen waggel om daarbij vol tegen de muur aan te lopen. Ik ben zo stoned als een garnaal, maar een feestje is het zeker niet.