Hoe gaat het nu met je vraagt een bekende me vriendelijk. “Goed’ luidt het standaard antwoord. Iets wat me akelig bekend voorkomt vanuit de periode na de kankerdiagnose. Het is te lastig om uit te leggen hoe het werkelijk gaat dus beperk ik me tot het gewenste antwoord. Althans dat denk ik….
Een quote die ik eigenlijk onverwacht tegen kom, maar die zo de tendens van de tijd omschrijft dat hij me bij blijft…
Het is mijn trouwdag vandaag. Om twee uur is het zo ver. Eindelijk zullen mijn lief en ik elkaar het JA woord geven. De jurk die al een tijdje klaar hangt, heb ik net aangetrokken Mijn vriendinnen zijn bij me. Mijn hart bonst vol geluk en spanning Alles is tot in de puntjes voorbereid. De Jurk, de plechtigheid, de gasten,het feest, de taart. Alles. Met een schok kom ik in de realiteit. Mijn haar!! Wat doe ik met mijn haar?
Het water langs de muren is na de droom van afgelopen week is nog niet opgedroogd of een andere paniekdroom kondigt zich ongevraagd aan. Als een kip zonder kop ren ik door de gangen van het winkelcentrum. Winkel in, winkel uit. De tijd dringt Over een half uur is mijn bruiloft maar ik heb geen spelden voor in mijn haar. Mijn vriendinnen rennen achter me aan. Waarom vertellen ze me niet dat het niet uitmaakt hoe ik eruit zie? Ik struikel en val. De hak van mijn prachtige trouwschoenen breekt. Met een halve hak ren ik verder. Roltrap op, Roltrap af. Mijn bruidsjurk komt tussen de roltrap. Ik heb maar één gedachte. De spelden. Om tien voor twee heb ik ze gevonden. Snel naar de kassa om ze af te rekenen. Mijn bruidegom wacht. Ik begin te pinnen en blokkeer. Wéér haal ik alle cijfers door elkaar net als denacht ervoor toen ik 112 wilden bellen. Wat ik ook intoets het lukt me niet mijn pincode juist in te toetsen. Paniekgrijpt me naar de keel. Mijn haar is niet meer belangrijk. Mijn lief wacht op me…
De wekker verlost me met een luid gepiep uit mijn lijden. Doodmoe van het geren, en nat van het zweten , sta ik even later naast mijn bed. Tijd om te sporten. Dat hoofd moet leeg. Het zijn gelukkig alleen maar dromen, maar toch put het me uit. Ik krijg geen rust s’nachts. Wat zijn dit voor dromen? Waarom overvallen ze mij in mijn slaap? Juist nu ik eindelijk een beetje rust vind in de turbulente tijd van de afgelopen jaren. Willen mijn dromen me iets vertellen of komt het door de hormonen die weer aan het spoken zijn? Ik ben ongedurig, snel geïrriteerd en voel me intens alleen terwijl ik dat juist helemaal niet ben. Ik voel dat negatief ingestelde mensen aan me trekken en van alles van me willen, terwijl ik juist de rust op zoek en me wil richten op herstel, positiviteit en groei. Ik erger me aan alle meningen die je worden opgelegd in de maatschappij maar als ik mijn mening geef heb ik het gevoel dat niemand luistert.
Ja dit moeten wel de hormonen zijn. De vervelende in de war schoppers van positieve gedachten en gevoelens die eens in de zoveel tijd ineens ongevraagd op visite komen. In het volle besef dat deze visite niet welkom is, pak ik een grote bezem, zet deuren en ramen open en veeg de negativiteit de deur uit. In mijn kerstelf pyjama compleet met elfensloffen nestel ik me op de bank. De kerstzender zingt vrolijk mee op de achtergrond. Als ik langzaam tot mezelf kom, gaat de telefoon. Mijn beste vriend wil graag even wat leuks gaan doen, ga je mee? Vraagt hij. Mijn hart maakt een klein vreudesprongetje . Deze visite is wel welkom. Mijn elfenpyjama mag niet mee naar buiten hoewel dat wel hilarisch zou zijn, dus ik ga me snel omkleden. En natuurlijk mijn haar doen.. Als mijn haar maar goed zit!
*sharing is caring*
Juist door de nog steeds razende hormonen sinds de schildklierkanker mijn leven binnen wandelde, heb ik last van buien. Aanvallen van plotselinge sacherijnigheid, irritatie en soms zelfs een beetje agressiviteit. Vooral op die momenten ben ik heel erg vatbaar voor alles wat negatief is. Ik kan me daar dan heel erg in mee laten slepen zonder dat ik me daar volledig bewust van ben.Wanneer het bewustzijn bemerkt dat ik in de negatieve spiraal ben getrapt, is het te laat. Kunst is om dat bewustzijn voor te zijn.
Inmiddels heb ik speciale voelsprieten ontwikkeld voor negativiteit om me heen. Al heel snel merk ik mijn eigen reactie op de sfeer van de ander. Mijn nekharen gaan omhoog. Mijn ademhaling wordt sneller en ik word onrustig. Een duidelijke uiting van “dit wil ik niet”. Alles in me zegt: Dit is niet goed voor me! En het is ook niet goed voor me. Ik heb er last van. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik ervaren dat positief omgaan met , door het negatieve positief te gebruiken, veel meer oplevert. Waar ik eerder werd meegesleept in dat gevoel, heb ik nu geleerd me te wapenen tegen de negatieve spiraal die me mee naar beneden wil trekken.
Wanneer de negativiteit overheerst en mensen hun sacherijnige bui botvieren op mijn persoon, doe ik iets wat niemand weet. Ik zing liedjes in mijn hoofd. Cause I’am Happy van Pharell Williams doet het best zijn werk, maar ook vrolijke kerstliedjes willen graag een positieve bijdrage leveren aan mijn goede humeur. Lastiger wordt het als ik zelf het onderwerp van sacherijn ben, want ook ik word natuurlijk wel eens wakker met een sik tot aan de grond. Op die momenten is het des te crucialer afstand te nemen van nog meer ellende. Op die momenten haal ik een heel repertoire uit de kast van Brigitte Kaandorp met een heel zwaar leven naar happy tot sacherijn , sacherijn van Gordon.
En ja het leven is ook wel eens heel erg zwaar. Bij de een misschien wat zwaarder dan de ander.Vergelijkingen maken is niet eerlijk. De een voelt zijn eigen pijn nu eenmaal het hardste. Maar als je de omstandigheden niet kunt veranderen, dan in ieder geval wel je zelf Probeer het zingen in je hoofd maar eens. Binnen de kortste keren schijnt e zon en prijkt er een glimlach op je gezicht. Het werkt voor mij als het beste medicijn dat er is. Dus mensen als je me een keer betrapt met een lach om mijn mond zonder een aanleiding, zou het maar zo kunnen dat ik samen met Pharell Williams zingend door de straten van Parijs huppel.
*sharing is caring*
Met een hoofd nog vol met watten door de griep, beland ik ongevraagd in een discussie over negatief of positief. Mensen met dezelfde achtergrond, het hebben van een chronische ziekte, die elkaar openlijk aanvallen over hoe men om dient te gaan met zijn of haar ziekte. Mensen die de ander beschuldigen van “klagen”en mensen die op hun beurt de zon even niet kunnen zien en daarom de misschien wat über positieve mensen niet kunnen begrijpen. Mag je “klagen”als je je ziek en rot voelt? Is het eigenlijk wel klagen? Waar trek je de lijn tussen klagen en uiten van gevoel?
Eigenlijk is het niet zo belangrijk. Zo lang je zelf kan omgaan met de wijze waarop je omgaat met de lasten die je draagt. Je kunt de ander niet voorschrijven hoe hij of zij moet leven. Je kunt hooguit adviseren en dan nog is het aan de persoon zelf wat hij of zij daarmee doet. Leven en laten leven met respect naar elkaar. In de tijd van social media is het zoveel gemakkelijker om overal maar een mening over te hebben en die te uiten. Té vaak zie ik de laatste tijd dat daardoor het respect naar elkaar wordt verloren. Elkaar aanvallen op wat men voelt is eigenlijk iets dat niet mogelijk is. Gevoel is immers iets persoonlijks.Waar de een huilt als hij valt en een schram op zijn knie heeft, zal een ander lachend weghollen en weer een ander tevreden zijn met een simpel kusje erop?
Ik behoorde tot de categorie lachen en zwaaien. Niks aan de hand. Life is good! Peace menn en happy bird. Struisvogelpolitiek was mijn beste masker.Jaren lang heeft me dat overeind gehouden. Positief mens! Hartstikke goed. Tot het masker viel. De struisvogelpartij verloor plotsklaps zijn belangrijkste lid. Mij! Ik kwam erachter dat wat ik deed niet gezond was. Niemand kan 100% altijd positief zijn. Er gebeuren soms dingen in het leven die je verdriet doen. En waarom zou ik dan niet mogen huilen? Het gaat om de gezonde balans. Nú pas leer ik voelen om dingen die ik eigenlijk al in mijn vroege jaren had mogen voelen.
Met therapie probeer ik los te komen van het lachen en zwaaien . De positieve quotes houden mij nog steeds overeind maar tóch zijn ze niet meer mijn leidraad. Er zijn ook gewoon dagen dat het even niet meezit. Hoe gezond is het dan om te uiten wat er dwars zit. Zo kom ik ook eerder tot verwerking. Ik moet zeggen dat ik me er alleen maar menselijker door voel. Positief realistisch is mijn levenswijze.
Het is een kwestie van hoe je het leven bekijkt. Is een glas half leeg of half vol zoals de uitdrukking zegt. De inhoud van het glas wordt mij steeds duidelijker. Ik leef een mooi en vol leven. Er zijn dagen bij dat mijn glas gewoon leeg is. Er zijn ook dagen bij dat mijn glas overloopt met de bekende druppel. Maar als ik eens goed kijk naar het glas dan zie ik het duidelijk voor me…
Mijn glas is niet half leeg, maar ook niet half vol..
Mijn glas is vol!