Revalidatiedagboek (7)
De revalidatie is bijna op de helft. Sinds vorige week heb ik het gevoel dat ik een bocht heb genomen de goede kant op. Het lijkt misschien langzaam maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Ook de schildpad komt uiteindelijk bij de finish en de overwinning zal extra groot zijn.
In een persoonlijk dagboek vertel ik over de weg naar herstel gericht op inzicht in en acceptatie van klachten door extreme vermoeidheid na Covid19 en pijn door wervelkolomartose en een onstoken schouderkapsel.(frozen shoulder)
Hoe is het gegaan? Is de vraag als ik thuiskom uit mijn eerste revalidatiedag. “Geen idee”, denk ik suf. Er is geen klinkklaar antwoord. Er is geen goed of niet goed. Het zit er gewoon op. De aftrap is gemaakt. In alle eerlijkheid ben ik uitgeblust en ben ik gewoon te moe om überhaupt na de te denken over hoe het is gegaan. “Goed”, zeg ik, en plof op de bank.
Het zweet loopt met straaltjes van mijn hoofd af. Mijn rug is zeiknat en mijn hart gaat als een razende tekeer. Net als de dagen hiervoor probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. De aanhoudende hittegolf loopt hopelijk langzaam op zijn einde. Vannacht zijn we opgeschrikt door een flinke donderklap en een regenbui die een klein zwembad in de tuin veroorzaakte. Helaas tikt de thermometer alweer 32 graden aan in de schaduw. Een dijkrondje met Tikkel zit er ook vandaag weer niet in. Mijn stappenteller tikt de 6000 al een tijdje niet meer aan. Komt wel weer, denk ik met een zucht van stil verlangen. Mijn lijf dat al genoeg van slag is, bereid zich voor op de grote dag van morgen, de start van de revalidatie.
Een saaie grijze, beetje miezerige dag, zo zou ik deze dag omschrijven als ik de rolgordijnen omhoog trek en een eerste blik naar buiten werp. Kleurloos is de omschrijving van velen maar feitelijk is grijs een kleur of in ieder geval een mengsel van kleuren. Als je door het grijs heen kijkt zie je alle kleuren van de regenboog.
Zie je dat zwarte stipje in het veld aan de horizon in de foto? Dat stipje dat ben ik. Wandelen is therapie. Sinds ik verhuisd ben en thuis ben door de pijn in mijn rug en de aanrijding met de tractor wandel ik, wanneer het weer het toelaat, met Tikkel over de dijk. Een ronde van zo’n drie kwartier uit en thuis. Het wandelen ontspant en tegelijk doet de beweging mijn rug goed. Toch voelt het vandaag anders.
Wanneer je écht een connectie hebt gemaakt, neem je iemand altijd met je mee en bestaat er geen afscheid, zei je. Ik glimlach en besef dat het waar is. Dankbaarheid vult mijn hart en mijn hoofd maakt een sprongetje opzij. Ik ben klaar voor de volgende stap.
Driftig wordt er aan de starthendel getrokken. De veer spant zicht aan en circuleert het balletje de speeltafel in. Het balletje vliegt van links naar rechts. In een zwak moment denkt het balletje aan opgeven en probeert in het midden van de tafel te ontsnappen aan de venijnige flippers die haar keihard door de kast heen duwen op weg naar de overwinning….Maar wiens overwinning is het eigenlijk?
“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat
ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.
Een gratis parkeerplaats voor de deur. Koffie wanneer je maar wilt en en een allerhartelijkst ontvangst met een “Hee , daar is ze weer, een bekend gezicht!” Zeg nou zelf, wat wil je als gast nog meer? Het lijkt een modelverblijf uit een reisgids totdat de realiteit tot me doordringt. Ik ben in “Hotel California”. Als je hier eenmaal binnen bent, kom je er nooit meer weg..