Stel je voor: je hebt niets gedaan, maar wordt toch vastgezet in een kamer met een dikke ijzeren deur die je niet kan en mag verlaten. Je eten wordt door een luik geschoven. Onschuldig vast, zonder recht op bezoek. Het overkomt de schildklierkanker patiënt vaak meer dan één keer. Het overkwam ook mij, bijna drie jaar geleden. In oktober 2012.
Na die rare droom over kruisingen zit ik een paar dagen later in een kerstvrij opgeruimd huis op de bank de afgelopen tijd te overdenken. Gerrit hangt in zijn kooi naast mij en met een luid poepetjuuuuu roept hij me uit mijn gedachten. Ik moet er om glimlachen. Gerrritje mijn parkietje. Het cadeau vol liefde dat ik van mijn man kreeg nadat ik thuis kwam uit de RAJ radio actieve jodium) beghandeling in oktober 2012. Hoe rot ik me ook voel, Gerrit heeft het vermogen om me altijd weer aan het lachen te krijgen. Een vriendelijk, schuin hangend koppie kijkt me onderzoekend aan. Kusje? Zegt hij Daar word je blij van.. Ineens lopen de tranen over mijn wangen heen. Was het maar zo simpel. Hoe graag zou ik willen dat dat ene kusje alles goed zou maken.