Laatste deel van het revalidatiedagboek nr. 11
“Dag Anke, Ik denk dat je een paar mooie stappen hebt gemaakt ondanks de Coronatijd en alles wat momenteel speelt. Respect daarvoor en ik wens je het allerbeste in de voortzetting hiervan”. Met deze woorden van de uiterst vriendelijke revalidatie arts sluit ik mijn revalidatie traject af. Met een opgeluchte glimlach leg ik de telefoon neer. Ik ben klaar..
Revalidatiedagboek deel 10
Wat is het mooi buiten. Bladeren kleuren rood en geel. Ik snuif ik de geur van de herfst op als ik met Tikkel onder de eikenbomen doorloop. De tijd gaat snel. Veel te snel. Mijn gevoel zegt me dat ik een hele periode heb overgeslagen dit jaar maar dat lijkt maar zo. Het zijn de omstandigheden die de jaargetijden in sneltreinvaart voorbij hebben doen gaan. Ik was er maar half bij. De blaadjes dwarrelen met steeds meer hoeveelheden naar beneden net als mijn gedachten met één wezenlijk verschil. Waar de blaadjes hun doel bereiken op de grond, blijven mijn gedachten ronddwalen in de lucht zonder hun doel te bereiken.
Revalidatie dagboek deel 9
Vandaag is het Nationale herdenkingsdag Corona. Een dag die in het leven is geroepen om alle overledenen door Corona te gedenken en iedereen die iemand heeft verloren te steunen in hun verlies. Mijn kaarsje zal vandaag branden voor hen, maar ook voor iedereen die deze ziekte heeft gehad en nog zal krijgen, de zorg, voor de Horeca, voor iedereen die op wat voor manier dan ook is getroffen door Corona. In deze pandemie verliest iedereen.
Revalidatie dagboek deel 8
Inmiddels ben ik over de helft van het revalidatietraject. Ik zou graag willen zeggen ‘De betere helft’ maar helaas voelt dat even niet zo. Waar ik twee weken terug nog piekte, sloeg de positieve bocht weer om naar een warrig dal. Zo erg zelfs dat ik bijna de handdoek in de ring heb gegooid. Bijna dan..
Revalidatiedagboek (7)
De revalidatie is bijna op de helft. Sinds vorige week heb ik het gevoel dat ik een bocht heb genomen de goede kant op. Het lijkt misschien langzaam maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Ook de schildpad komt uiteindelijk bij de finish en de overwinning zal extra groot zijn.
Revalidatiedagboek (6)
Frustratie en boosheid voeren sinds vorige week de boventoon. De weerstand die ik voelde toen ik aan het eind van de week naar het revalidatiecentrum reed, is nog steeds voelbaar als een paar dagen later weer de kamer van de psycholoog binnen wandel. Hoe was je week? Vraagt de psycholoog voorzichtig bij het zien van mijn gezicht. En dan komt het…
Revalidatie dagboek (5)
Wanneer ik deze vrije maandagochtend op de dijk loop met Tikkel, klinken de woorden van de coach na een week nog steeds na in mijn hoofd. “Je bent gestopt met leven”…..
Revalidatie dagboek deel 4
De tweede volle revalidatieweek zit er op maar ik weet nog niet wat het antwoord is op de vraag; “Hoe gaat het?” ,“Moe maar voldaan”, of gewoon “doodvermoeid”. Hoe dan ook, de hoofdstrekking is kort maar krachtig, “moe!”
In een persoonlijk dagboek vertel ik over de weg naar herstel gericht op inzicht in en acceptatie van klachten door extreme vermoeidheid na Covid19 en pijn door wervelkolomartose en een onstoken schouderkapsel.(frozen shoulder)
Het zweet loopt met straaltjes van mijn hoofd af. Mijn rug is zeiknat en mijn hart gaat als een razende tekeer. Net als de dagen hiervoor probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. De aanhoudende hittegolf loopt hopelijk langzaam op zijn einde. Vannacht zijn we opgeschrikt door een flinke donderklap en een regenbui die een klein zwembad in de tuin veroorzaakte. Helaas tikt de thermometer alweer 32 graden aan in de schaduw. Een dijkrondje met Tikkel zit er ook vandaag weer niet in. Mijn stappenteller tikt de 6000 al een tijdje niet meer aan. Komt wel weer, denk ik met een zucht van stil verlangen. Mijn lijf dat al genoeg van slag is, bereid zich voor op de grote dag van morgen, de start van de revalidatie.