In de sneltrein op weg naar nog onbekende bestemming vervolgt mijn reis zich. Stilzwijgend kijk ik uit het raampje naar de wereld die aan me voorbij raast. Even snel als dat mijn hoofd leeg kan lopen, loopt hij ook weer even hard vol. Overvol! Een soort van kluwen wol die in de knoop zit. Een ongeordend archief aan gedachten. Ik denk zo veel tegelijk dat ik er geen orde in te krijgen is. Mijn leven is een beetje als die trein. Het raast voorbij, voltrekt zich in een sneltreinvaart en tegelijkertijd sta ik stil.