Zie je dat zwarte stipje in het veld aan de horizon in de foto? Dat stipje dat ben ik. Wandelen is therapie. Sinds ik verhuisd ben en thuis ben door de pijn in mijn rug en de aanrijding met de tractor wandel ik, wanneer het weer het toelaat, met Tikkel over de dijk. Een ronde van zo’n drie kwartier uit en thuis. Het wandelen ontspant en tegelijk doet de beweging mijn rug goed. Toch voelt het vandaag anders.
Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
En ik meen het ook. Het voelt ook goed. Ik had deze vraag verwacht. Voor deze afspraak kon plaatsvinden, had ik alle mogelijkheid om er ook goed over na te denken. Het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik de deur achter me dichttrok bij dr. Rossi. Ik ging weer op eigen benen verder, zat in de lift naar boven en het voelde goed , zeker en vol vertrouwen naar de toekomst. Natuurlijk kon ik niet bedenken dat dit vol vertrouwen naar de toekomst maar zo kort zou duren.
Toch heeft de periode voordat ik de deur dichtdeed bij dr. Rossi me enorm veel geleerd. Ik heb geleerd het lachen en zwaaien mechanisme alleen nog toe te passen voor momenten waarbij andere mogelijkheden zijn uitgevlakt en het lachen en zwaaien mijzelf het minste stress oplevert. Verder heb ik geleerd dat je om hulp mag vragen. Dat het geen nederlaag is als je zegt dat je iets niet meer alleen kunt. Maar dat dit juist sterk zijn is. Toen ik dus de telefoon pakte om dr Rossi te vertellen dat ik haar hulp nodig had, voelde dat dus meer als een soort van overwinning.
En dan zit je ineens weer in de vertrouwde kamer met een vriendelijk lachende dr. Rossi tegenover me. Een oude bekende die voor altijd in mijn hart bewaard blijft kijkt me vanaf de kast geruststellend toe. Alsof hij zeggen wil, het is goed meid. We benutten deze eerste hernieuwde kennismaking om het half jaar dat is gepasseerd bij te praten. Mijn leven in een paar maanden.. Het lijken wel jaren. Raar is dat.Er gebeurt steeds zo veel. Ik verlang naar rust, naar dagen waarin niets gebeurd, waarin ik niet voel, waarin ik niet word herinnerd aan wat was en wat misschien gaat komen. Ik wil leven in het nu.
“Waarom ben je teruggekomen?” Omdat ik niet kan accepteren dat ik weer thuis zit. Omdat ik niet los kan laten. Omdat ik voor mezelf de lat veel te hoog leg en daardoor stress opbouw en daardoor niet herstel van mijn hernia. Simpel eigenlijk. Alles draait om acceptatie, loslaten en grenzen stellen. Én toch is er méér.. Het gaat ook om veiligheid en zekerheid. Diep van binnen, weet ik dat. En dat betekent dus Back to basic. Terug naar de basis, waar is die onveiligheid en die onzekerheid begonnen? Waarom kan ik niet loslaten, accepteren en ga ik steeds over grenzen heen om mezelf te bewijzen?
Ik heb nog geen antwoorden op deze vragen, daarvoor moet ik Back to basic , en daarna?
Back to life ,back to reality!
Het is raar om afscheid te nemen. In anderhalf jaar heb ik mijn ziel en zaligheid toevertrouwd aan dr.Rossi. Gevoelens die ik lang niet heb willen voelen, laat staan heb gedeeld, liggen daar in de kleine praktijkruimte. Mijn huisarts, die een paar jaar gelden overleden is, staart me vanaf zijn foto op de kast tevreden aan. Het is alsof hij zeggen wil dat hij trots op me is. “je kan het meid”hoor ik hem nog zeggen. Een diep geloof had deze man in mij, al vanaf dat ik een opstandige puber was. Op één of andere manier heeft dat altijd enorm voor mij betekent. Het is alsof de ruimte zich vult met herinneringen en de deur naar buiten mij de weg wijst naar de toekomst.
Het is lang geleden dat ik met zo veel stelligheid heb kunnen zeggen dat het goed met me gaat. Geestelijk, voor lichamelijke problemen zijn nu eenmaal andere doktoren. De afgelopen anderhalf jaar zijn een enorm leerproces geweest. Ik gunde na de schildklierkanker zowel mezelf als dr. Rossi een kijkje in mijn ziel die ik al jaren met een driedubbeldik hangslot had vastgelegd. Ik heb gelachen, gehuild, ben boos geweest, verdietig, maar vooral leergierig en gemotiveerd. Nog niet eerder vertrouwde ik een dr. Rossi mijn gevoelens toe als dat ik deze laatste anderhalf jaar heb gedaan.
Nog nooit eerder zag ik mezelf , de ware ik. Ik keek alleen naar een levensloop. Naar gebeurtenissen, maar de gevoelens liet ik niet toe. Ik lachte en zwaaide en wuifde weg wat verborgen zat. Ik keek alleen naar het waarom, maar niet naar hoe kan ik dat anders doen. Ik zag niet hoe ik voor mezelf moest zorgen omdat ik mezelf niet zag. Er hing geen enkele spiegel in de kleine praktijkruimte en toch heb ik de weerschijning van mezelf daar gezien.
Terwijl ik met het gebak in mijn tas naar huis fiets betrap ik mezelf op een glimlach.Met iedere trap die ik maak wordt de glimlach breder. Ik denk terug aan de eerste dag dat ik onzeker, depressief en vol tegenstand de praktijkruimte binnenstapte. Wantrouwend en sceptisch tegenover de geestelijke gezondheidszorg die me al eerder in de steek liet. Maar lag dat wel aan de gezondheidszorg. Lag dat niet aan mij? Ik liet ze immers niet binnen. Deels is dat zo, maar wat me het meest tegenstond was het gevoel dat ik had slimmer te zijn dan degene tegenover me. Ze doorzagen niet mijn aard, mijn ik, mijn ziel. Dr Rossi was een probeersel. Althans zo voelde het.
De eerste kennismaking viel me vreselijk tegen. Ze opperde dat de schildklier in de buik lag. Hoe kon iemand die niet eens wist waar de schildklier lag mij nu weer beter maken, dacht ik. En toch was er iets, een klik, een eerlijkheid vanuit haar en vanuit mij waardoor ik voor een tweede keer terug kwam. En nu anderhalf jaar later, weet ik het. Juist díe ontwapenende eerlijkheid van het toegeven dat ze niet wist waar mijn ontbrekende orgaan lag heeft me vertrouwen gegeven dat ik een mens tegenover me had zitten waarbij ik mezelf zou kunnen laten zien. En ook weet ik dat ik het vertrouwen heb in mezelf om toe te geven als het minder goed gaat.
Lachend stap ik van mijn fiets! Ik voel me dankbaar en vrij! Dr. Rossi bedankt, ik hoop je nooit meer te zien!
Bij dr. Rossi voelde ik het gisteren voor het eerst. Niks! Complete leegte. Ik moet in het luchtledige gestaard hebben, want dr R. kijkt me onderzoekend aan om me vervolgens te vragen: Wat voel je nu? Geen idee? Ik voel niks. Ik denk niks Gewoon leeg. Helemaal niks. Ik kon niet bij mijn gedachten komen. Ik wilde dingen zeggen, maar het kwam er niet uit. Een beetje onbevredigend ging ik naar huis. De rest van de dag was gezellig, druk en vol en ik dacht er verder niet meer aan. Als ik de therapie uit loop, gaat de deur achter me weer dicht.
Vandaag is een druilerige dag. Koud en grijs is het buiten. Wanneer mijn lief naar zijn werk gaat en de jongens op school zitten , krul ik mezelf op in het hoekje van de bank. Ik geef de verwarming nog een tikje. Er is geen spoortje van de lente te vinden buiten. Normaal vind ik deze tijd voor mezelf heerlijk. Maar vandaag voelt het anders. Ik ben ongedurig. Ik wil schrijven maar er komt niets uit mijn pen. Een pen die me dierbaar is. Een symbool voor alles waar ik de afgelopen jaren voor heb gevochten. Een pen van doorzettingsvermogen en geloof in een “ je kan het”!
Ik voel me inmens alleen vandaag. Nog steeds kan ik geen gevoel oproepen bij wat ik denk. Alsof de drukte van de afgelopen dagen me heeft leeggezogen. Ik heb behoefte aan gezelligheid, een bakje koffie een lach. Zelfs Gerritje is stil vandaag. Ik zet de radio maar wat harder. De woorden van Sting op de radio komen niet binnen. Een beetje stuurloos loop ik nog maar een keer naar de keuken. De leegte houdt me gevangen. Ik moet dit doorbreken.
Alsof Gerrit aan voelt dat zijn vrouwtje in een gat zit, begint hij ineens te kwebbelen. De muziek op de radio wordt vrolijker bij elk babbeltje dat hij maakt. Alsof ze elkaar aansteken. Ondertussen komt mijn zoon thuis. Samen zetten we een bakje koffie. Om 15.00 uur in de middag krijg ik eindelijk de moed om mezelf aan te kleden. De zon breekt heel stiekem ineens door de grijze wolken en de leegte maakt plaats voor een lach. Mijn lach!
Ik zeg bewust gun. De openheid in mijn schrijven wordt vaak gezien als kijkje in mijn ziel. Maar is het dat écht? Misschien heb ik het vermogen om in mijn schrijven mijn gevoel over te brengen, maar als ik vertel over mijn leven zoals het tot nu toe is geweest zijn het vooral woorden zonder veel inhoud. Daarmee bedoel ik dat ik het vermogen heb om de grootste tragedies en ellende te vertellen met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik vertel mijn diepste verdriet alsof het een verhaal betreft. Met een afstand naar vooral mijzelf. Waarom? Een zelf gecreëerd beveiligingssysteem. Gevoel mag niet te dichtbij komen. Op de plaats waar dat gevoel naar toe zou moeten staat een grote betonnen muur omhangen met kettingen met zes gietijzeren sloten erop.
Maar heel weinig mensen in mijn leven hebben de sleutel van die sloten. Zelf heb ik de sleutel wel, maar ik heb hem zo goed verstopt voor mezelf dat ook ik niet meer bij mijn gevoel kan komen. Soms… heel soms kom ik binnen. De laatste tijd is dat soms ineens veel vaker. Ergens diep binnenin heb ik een reservesleutel gevonden die me af en toe heel even binnen laat. Veel langer moet ik ook niet binnen blijven want dan neemt de pijn de overhand, slaat de deur weer met een klap dicht en gaat hij voorlopig ook niet meer open.
Tóch breng ik niet alleen váker bezoekjes maar ook steeds lángere bezoekjes aan mijn ziel.
De laatste maanden mag dus ook dr. Rossi met me mee. Alleen wanneer ze me na het bezoek confronteert met wat ze gezien heeft, is dat net een stap te ver voor mij. Ze ziet de betonnen muur voor haar neus dichtslaan. Dit keer had ik ook zelf in de gaten dat het gebeurde. Ik schrok van mijn eigen heftige reactie. Een soort van instinctief wég wezen jij! Als een tijgermoeder die net welpen heeft gekregen of een zwaan die gaat sissen wanneer je te dicht in de buurt van haar kroost komt.
Bij een wild dier kun je beter niet te dichtbij komen. Dat hebben dus de laatste jaren veel mensen ook maar niet gedaan. Maar wilde dieren zijn ook te temmen. Een goede dompteur krijgt de machtigste leeuwen en tijgers zo tam als een spinnende poes. Dr. Rossi is zo’n dompteur. Dr rossi heeft het namelijk voor elkaar gekregen om mij te laten voelen en om mij te laten vertellen zonder glimlach.. en dát is een kijkje in mijn ziel!
Als weten waar je moet zijn het allerbelangrijkste is, is de reis dan niet ten einde? Nee! Ik zeg duidelijk op de helft omdat ik in de andere helft van de reis nog steeds mezelf nog vinden moet. Ik weet nu Waar ik ben! Nu moet ik nog uitvinden Wie ik ben. Diep hoor, denk ik bij mezelf terwijl ik dit neerschrijf. Is het echt zo belangrijk? Weten wie je bent.. Terwijl ik erover nadenk schiet er een programma op de televisie in mijn hoofd uit mijn kindertijd.. Ik ben Anke van Haften, 43 jaar en ik doe miep miep na….Ik glimlach en kijk naar buiten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen omlaag. Dat stomme programma uit mijn kindertijd brengt me verder terug in de tijd.
En tóch is het belangrijk. In loop van de tijd ben ik mezelf uit het oog verloren. Op de vraag of dat voor of na de schildklierkanker is gekomen, kan ik geen exact antwoord geven. Ik ben geneigd al de verandering aan mezelf op te hangen aan de periode na, maar eigenlijk is dat niet helemaal zoals het is. Ook voor de kanker was ik al bezig een bepaalde verandering te ondergaan. Ieder mens ondergaat immers in zijn leven veranderingen. De ervaring van het leven maakt dat je verder ontwikkelt. Zo is ook de schildkierkanker een dergelijke ervaring geweest in mijn leven. Het is zeker zo dat ik na de schildklierkanker anders tegen het leven en tegen relaties ben gaan aankijken. Natuurlijk had ik er liever geen kanker voor gekregen , maar het is geen slechte les geweest. Ook ben ik duidelijk veranderd onder invloed van hormonen. Die laatste verandering is op zijn zachtst gezegd geen prettige verandering. Vooral niet voor de mensen om mij heen.
De basale vraag wie ben ik? Komt echter ergens anders vandaan. Je roots liggen veel dieper. Daar waar je wordt gevormd in je leven begint bij je geboorte. Hoe en waar je opgroeit, je schooltijd, pubertijd.. Alles telt mee in hoe je wordt gevormd. Die reis door mijn leven de afgelopen 43 jaar, maak ik bij dr Rossi. Wat die reis lastig maakt is dat de hormonen mijn gevoelens lijken te versterken maar ik ga ervoor! Doorzettingsvermogen is mijn “middle name”. Hormonen of niet aan het eind van de reis zal ik mezelf hebben gevonden en méér!
Wat ik in ieder geval over mezelf ontdekt heb de laatste tijd is dat schrijven me helpt om mijn volle hoofd te ontladen. Dat hoofd zit bij tijd en wijlen meer dan vol. Ik raak sneller geirriteerd tot het moment dat ik ik letterlijk bijna explodeer. Er moét iets uit! Met iedere tik op de laptop lijkt er wat weg te vloeien. Vandaag is dat anders. Mijn hoofd zit ontzettend vol. Zó vol dat ik niet weet waar ik beginnen moet met ontladen. Mij hoofd ratelt over alles wat er de afgelopen dagen is opgestapeld. Mijn laptop staat open. Ik begin te typen maar de letters lijken niet vast te willen plakken. Waar ik typ gaat meteen de delete knop weer achteraan. Ik wil zo veel zeggen maar ik krijg het niet op papier. Ik heb ook geen rust. De jongens zijn thuis. Pubers die niet met en niet zonder ellkaar kunnen. Ik hoor ze boven ruziën. Een voor een lopen ze de kamer in en uit. De een rommelend in de keuken om brood te smeren. De andere loopt op en neer de trap op en af omdat er weer een sleutel zoek is. Geërgerd probeer ik de rust te vinden. Ondertussen hoor ik mijn mobieltje steeds zoemen. Waar het schrijven me normaal zo natuurlijk afgaat, is het vandaag moeilijk om me af te sluiten voor alles om me heen. Ik heb het koud en heb een enorme hoofdpijn. Het lijkt alsof mijn hoofd bevroren is. Alles draait om me heen.
Als de jongens allebei de deur uit zijn komt het plotseling omhoog borrelen..Een stortvloed aan woorden komt naar boven. Ik schrijf en ik schrijf.. maar geen letter komt op papier. Deze keer blijft alles in mijn hoofd. Door iets van buitenaf ben ik ineens gaan twijfelen over waar ik mee bezig ben. De therapie die mij helpt om te uiten en te voelen slaat aan en de muur die ik heb opgebouwd komt langzaam omlaag. En waar ik dat de ene dag zie als een enorme positieve ontwikkeling voelt het de volgende dag als een bedreiging. Mijn lachen en zwaaien mechanisme is veiliger. Ik heb ervaren dat de meeste mensen oordelen naar wat men ziet of denkt te zien of wil zien. Als je jezelf bloot geeft, geef je alleen maar meer reden tot oordelen.
Schrijven geeft mij rust. Innerlijke rust. Niet schrijven geeft ook rust omdat daar geen oordeel aan vast hangt. Als ik heel diep in mezelf kijk weet ik eigenlijk wel het antwoord op de vraag die ik mezelf stel.. Moet ik blijven schrijven of geef ik toe aan het oordeel?
Mijn antwoord is sipmpel. Je kunt een ander mens niet veranderen alleen jezelf en daar ben ik heel hard mee bezig juist door te schrijven. Dus…
Tot schrijfs..
Meer lezen… Mijn boek Goede kanker bestaat niet! is nu te koop. Een stukje bewustwording voor gezond Nederland, herkenning voor patiënt en verplichte kost voor alle artsen die het begrip ‘goede kanker’ nog in hun vocabulaire hebben