Op twee poten staat ze springend voor me, blij draait ze een rondje om haar kleine witte hondenlijf. Ze mag mee. We gaan naar de dierenarts omdat ik zeker wil weten dat ze gezond en wel uit Roemenië naar Nederland is geëmigreerd. Daarnaast vind ik het prettig om kennis te maken en om te kijken hoe Tikkel op de arts reageert en andersom. Dat laatste blijkt een schot in de roos. Tikkel is een circushond, roept de dierenarts met een bulderende lach uit!
Daar gaan we weer, denk ik bij mezelf. Ze zien elkaar al vanuit een paar honderd meter afstand aan komen en houden elkaar nauwlettend in de gaten. Wanneer ze op gelijke hoogte van elkaar zijn, maar wel op veilige afstand met de weg in hun midden, begint de herder onherroepelijk te grommen en blaffen. Tikkel blaft vinnig terug. Het is duidelijk, deze twee liggen elkaar niet zo. Iets wat ik begrijp als ik naar het baasje kijk..
Met haar kopje schuin kijkt ze me met haar grote glimmende bruine ogen smekend aan. Haar zachte roze speelbeestje hangt los in haar bekkie. Alles in haar lichaamstaal vertelt mij precies wat ze wil. “Speel met me, alsjeblieft!?”