Dit jaar had ik allesbehalve zin in het schrijven van een reflectie van of een stilstaan bij hoe mooi of lelijk het jaar wel niet was. Voor mij gaat het jaar de boeken in als een van de dieptepunten van de afgelopen 48 jaar dat staat vast. Tóch?
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
Het was al een rare dag, maar 29 december 2015 zal ons waarschijnlijk nog lang heugen. Ik sta te koken, de diagnose thoracale hernia amper gezakt, als de telefoon gaat. Mevrouw u moet niet schrikken zegt een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn. Mijn hart slaat over. Op hetzelfde moment rijdt mijn man de oprit op. “uw zoon is aangereden, komt u hierheen?”vraagt de vrouw. Mijn hoofd begeeft zich in een mist van morfine, angst en ongeloof. “Kalm blijven, kalm blijven”, denk ik. Ik vraag de vrouw waar hij ligt of hij aanspreekbaar is en of de chauffeur van de auto is gestopt. Kalm draai ik het gas uit en doe de deuren goed op slot. Raar hoe je reageert op een soort van automatische piloot op zo’n moment.
Snel rijden we naar de plaats waar hij zou moeten liggen. Binnen een paar minuten staan we vast in een lange file. Aan het einde van die file ligt mijn zoon. Als een kip zonder kop ben ik gaan rennen. Dat er een hernia in mijn rug zit merk ik niet, ik voel niks, verstand op nul. Het enige dat ik voel is een oerkracht die me zo ver doet rennen. “Ik moet naar mijn kind”
Een misselijk gevoel gaat door me heen als ik bij de rotonde aan kom. De fiets is zo verkreukeld dat het hard moet zijn gegaan. Omstanders houden hem met hun jassen warm en houden hem aan de praat. Het duurt lang voordat de ambulance komt. De politie arriveert als eerste en zet de straat af om de ruimte vrij te houden voor de ambulance. Het is raar hoe je zoon ineens weer je kleine kindje is ook al is hij volgens de wet volwassen. Als een leeuwin houd ik mijn welp in de gaten wat er met hem gebeurt, wat er wordt gezegd over het ongeval, alles, alsof je de ogen van havik hebt
Hij blijkt zijn elleboog te hebben gebroken. Natuurlijk is het zijn rechterarm. Wat de gevolgen zijn is nog onduidelijk. Mijn maag krimpt samen. Zijn toekomst ligt ineens in de handen van een ongeluk in een klein hoekje, in dit geval een voorrangsrotonde nog geen twee minuten van ons huis. Hij had gewoon aan de pasta maaltijd moeten zitten. Aan de andere kant ben ik opgelucht, dankbaar haast. Het had zo anders kunnen aflopen.
Vandaag is rood klinkt het op de radio bij de top 2000. Ik geef vandaag een andere naam.(ik zal m niet hardop zeggen). 30 december is de dag waarop we ieder jaar oliebollen bakken. Een jaarlijks ritueel met veel vrolijkheid met de top 2000 aan op de achtergrond. We zouden een leuke dag hebben vandaag ,onze droom vast zetten bij het reisbureau. Ook daar wacht slecht nieuws. Omdat ik vanwege de hernia aan de opiaten zit, durven ze niet te beloven dat het visum wordt goedgekeurd. De optie die we hebben kunnen we beter niet vastzetten.
Het is de bekende druppel. Dikke tranen druppen over mijn wangen. Mijn rug doet door de sprint van gisteravond vreselijk zeer. Het lampje gaat uit, maar dat kan niet want de politie komt nog langs voor de verklaring van mijn zoon.
Op de valreep van het oude jaar proberen we de oudejaarsrituelen gewoon door te laten gaan.Mijn lief bakt tussen alles door zijn oliebollen. Het vuurwerk ligt klaar om het nieuwe jaar in te luiden. De champagne ligt koud en de top 2000 vult de kamer met de mooiste nummers aller tijden. Tussen alle rituele door brengt de politie ons een bezoek voor de verklating van onze zoon. Ook de bestuurder van de auto komt langs met een bloemetje van beterschap en spijt. Tja spijt. Dit soort dingen gaan meestal niet expres. Ik kan deze mensen niet kwalijk nemen wat er is gebeurt en toch kost het me moeite om samen koffie te drinken en te kletsen over de opleiding van mijn zoon. Ik hoop met heel mijn hart dat dit ongeluk geen consequenties heeft voor al zijn toekomstplannen die hij nu zo vrolijk zit te vertellen op de bank.
Morgen kijken we terug op het oude jaar en vieren we een nieuw begin. Voor deze laatste dag wil ik de ellende van deze afgelopen maand naast me neer leggen. De rest van het jaar 2015 was immers een prachtig jaar vol hoogtepunten. De oliebollen zijn inmiddels bruin gebakken. De top 2000 roept nog maar 28 uur! De deurbel gaat. Lieve vrienden staan voor de deur om het eerste bolletje te proeven. Een vuurpijl schiet achter het huis omhoog met de prachtigste kleuren. Hier gaat het om. Op de valreep van 2015 zeg ik tegen alle mensen die onze zoon gisteren hebben geholpen, de bestuurder en zijn vrouw, de politie, de ambulancebroeders niet te vergeten die knappe dokter die het hart van mijn zoon op hol deed slaan en alle lezers van mijn schrijfsels…
nogmaals een mooi, warm en liefdevol 2016 vol mooie gevoelens van geluk!
Gevoelens. Tja wat moet je erover zeggen. Ze zijn persoonlijk en soms heel moeilijk over te brengen. Als ik schrijf kan ik het wel onder woorden brengen, maar als ik het moet gaan zeggen wordt het lastiger. Zeker als het om persoonlijke dingen gaat. Dit jaar waren er gevoelens van pijn, verdriet en angst en ongeloof vooral om de wereld, Parijs, Tunesie en hoe mensen met elkaar omgaan in het dagelijks leven en op social media, maar ook angst om kanker, ziekte en verlies van zekerheid. Er zijn ook gevoelens geweest van het zal wel, kan mij het schelen en complete onverschilligheid met name over hoe de ander over mij denkt. Ik kan dit gelukkig steeds meer langs me af laten glijden. Maar aan de andere kant was er ook de boosheid over de zwartepietendiscussie,misbruik en onrecht in de wereld of op het gebied van de gezondheidszorg, pgb beleid, zorgverzekering, eigen risico. Overheersend waren dit jaar de gevoelens van trots, geloof, hoop en intens geluk. Deze vooral positieve gevoelens hebben meer betrekking op mij als persoon.
Als ik mezelf moet omschrijven zou een gevoelsmens best een antwoord kunnen zijn.Hoewel ik ook het type ben die rationele beslissingen neemt. Ik ga bijvoorbeeld voor wetenschap, bewijs dat geleverd is. Ik omschrijf mezelf als positief realistisch. Ik leef in het nu. Het is wat het is en daar deal ik mee. Ik geloof er in dat dingen die gebeuren, gebeuren met diepere redenen en dat de betekenis vaak pas later duidelijk wordt. Ik geniet van elke dag. Je moet het leven vieren omdat het een feestje is waar je zelf de slingers voor moet ophangen.In 2016 blijf ik mijn kamer versieren!
2015 is me een hoop duidelijk geworden. Ik heb in 2015 ervaren dat je soms door diepe dalen moet om weer de top te kunnen bereiken. Dat je moet vertrouwen op de weg die je aflegt. Ik heb mensen leren kennen op veel manieren zowel positief als negatief. Ik ben voor verrassingen komen te staan en heb gevoeld hoe het is om ineens een ander persoon te zijn. Dit laatste op een negatieve manier door depressie, maar ook op een positieve manier doordat ik door mijn boek en mijn schrijven over schildklierkanker door veel mensen gezien ben als een Anke die ik niet alle dagen ben. Ik ben opperhoofd genoemd, spreekbuis, heldin, rots in de branding, voorbeeld. Ik zie mezelf niet zo. Ik ben gewoon mezelf. Iemand die ergens voor staat en dat uitdraagt. Ik ben wel intens trots en gelukkig met de uitwerking daarvan. Wat dat betreft was 2015 het jaar van Goede kanker bestaat niet!
Voor mij als persoon voelt 2015 als het jaar van een leerproces. Het jaar waarin ik beter werd na een lange periode van ziek zijn. Ik heb de kanker achter me gelaten, maar ook de lichte beroerte en de depressie. Het jaar waarin ik verloor maar ook won.Opgekrabbeld met hulp van mensen die in mij geloven. Het jaar van nieuwe kansen en het ervaren van intens geluk. Op de valreep van dit jaar wordt 2015 ook het jaar waarin ik weer ziek werd. Maar ondanks dat ben ik opgelucht want de diagnose van vanochtend had heel anders kunnen zijn. Tóch voelt het een beeje als het krijgen van de “goede kanker” raar tegenstrijdig. Ik heb gelukkig geen kanker, het is maar een hernia, maar wel eentje die erg zeldzaam is en op een plaats die liever niet word geopereerd. Wat is dat toch dat deze zeldzame aandoeningen mij steeds opzoeken. Het gevoel van nu is overheersend pijn, onderdrukt door hoge doseringen morfine en andere opiaten. Met tijd, rust en geduld gaat het over zegt men.. tegen de meest ongeduldige persoon op deze aardbol.
Ik richt me met het nieuws van deze ochtend op de top 2000. Deze maakt een bron van gevoelens los. Weemoed, geluk, gemis, een glimlach of gewoon ergernis omdat het nummer vreselijk is en te lang duurt.? Ik geniet van de muziek, de gevoelens, de kerstlampjes in de boom, Gerrit, de koffie die mijn zoon voor me heeft gemaakt. Ik weet zeker dat 2016 nog beter wordt gewoon omdat 16 mijn lievelingsgetal is..De top 2000 speelt ondertussen verder. I’ve got a feeling! Het lijkt wel of de top 2000 weet waar ik over schrijf.
Het gevoel van 2015. Als ik erover nadenk voel ik me ondanks de pijn, gewoon happy. Stom he!
Ik wens iedereen een mooi, warm en liefdevol 2016 vol mooie gevoelens van geluk! *sharing is caring*
Als Alice in Wonderland val ik na de gezelligheid van de feestdagen in een diep gat. Stiekem hoop ik dat ik het witte konijn tegen kom en dat ik straks aan de thee zit met de gekke hoedemaker om te vechten tegen de hartenkoningin. Maar niets van dat alles is waar. In werkelijkheid zit ik als een saaie huis mus op de bank, een beetje duf om me heen te kijken, met Ramstein , du hast mich op de achtergrond. Ongelooflijk hoe dit nummer uberhaupt een plaats in de top 2000 heeft weten te bemachtigen. Wat denken mensen die op zoiets stemmen? denk ik. Wat gaat er in ze om? Het nummer klinkt zo agressief en boos dat Gerrit er fel tegenin begint te schreeuwen.
Het stomme is dat ik blijf luisteren. De top 2000 vult het “tussen kerst en oud en nieuw” gat op. Ik geniet van de lijst der lijsten. Meestal dan, op nummers als Ramstein en sommige urendurende jaren 60-70 nummers na. Deze dagen in de aanloop naar 2016 komt er bijna geen televisie aan . Nummer 1005. We zijn bijna op de helft. Dat betekent bijna op de helft van de aanloop naar het nieuwe jaar. Nieuwe ronden, nieuwe kansen, nieuwe belevenissen, nieuwe herinneringen.
Het zijn de dagen waarin ik het voorgaande jaar overdenk bij de noten van de top 2000. Zo nu en dan komt er een nummer voorbij die meer in me losmaakt dan ik zou willen. 2015 was een mooi jaar voor mij persoonlijk. Het jaar waarin ik mezelf weer vond na ziekte en depressie. Het jaar waarin mijn boek naar het buitenland ging, mijn kinderen volwassen werden. spreken voor minister Schippers en een enorme zaal vol verpleegkundigen. Disney, Turkije, Songfestival singalong, een supriseparty en Madonna. Het jaar van de ontwikkeling binnen schildklierkanker waarin ik misschien een kleine bijdrage heb mogen leveren door te schrijven voor Telegraaf gezondheid, mijn boek en de nieuwe richtlijn. Het jaar waarin er in mij werd geloofd, het jaar waarin ik een kans kreeg! Dit jaar had genoeg hoogtepunten. En ook alleen die wil ik noemen. Dieptepunten zijn er zeker geweest, dat weten we helaas allemaal maar in een terugblik kijk ik vooruit!
In 2016 hoop ik de gekregen kansen weer op te pakken. 1001, I will survive klinkt door mijn woonkamer terwijl ik dit schrijf. Hoe kan het anders. Aan het einde van 2015 heb ik weer iets in moeten leveren op de gewonnen stappen. Maar ik ben ik niet als ik geloof in twee stappen achteruit en toch één stap vooruit. I will survive is een lijflied door de jaren heen. In 2016 gaan er dromen uit komen, ik zal blijven spreken over schildklierkanker, de eerste uitnodiging ligt voor maart al op de plank. En zo schrijdt de lijst voort in de dagen tussen Kerst en oud en nieuw. We zijn op de helft. Op naar de nummer 1. Ik weet dat op 31 december als Imagine van John Lennon om 24.00 uur klinkt, de tranen over mijn wangen zullen lopen. Niet alleen om wat is gebeurd in Parijs in 2015, maar vooral om de hoop, dat in 2016 de mensen hun hart terug krijgen. Imagine..
en dan nu eindelijk koffie..genieten van de kleine dingen
blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*
Me niet bewust van het geluid dat ik deze nacht geproduceerd heb, wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Het is alsof ik moet ontwaken uit een slaap van 100 jaar. Ik voel me deze dag na Kerstmis allesbehalve de schone slaapster.
Zo lang als ik heb uitgekeken naar de kerstdagen, zo snel is het ook weer voorbij. Beneden gekomen ruik ik de resten van de gourmet de avond ervoor en het overige bewijs staat inmiddels schoongespoeld nog in de afwasmachine. Ik voel me een beetje katterig. Eigen schuld. Morfine en wijn gaat niet samen. Tenminste dat zei die gele sticker op de voorkant van het doosje. Hoe dan ook, Ik heb genoten!
Kerstavond begon traditioneel met een broodjesmaaltijd samen met mijn schoonvader. Een traditie van al jaren op een rij. Vroeger zat daar nog een kerkbezoek tussen of eigenlijk drie kerkbezoeken omdat zowel mijn zoon als ik in het plaatstelijke kerkkoor zongen. Dat betekende om vijf uur aanwezig voor de kinderviering van 18.00 tot 19.00 uur. Dan mocht ik door naar de bejaarden voor de mis van half 8 en om 22.00 zong mijn koor nog een keer in de kerk. Sinds we allebei niet meer zingen geeft dat rust op kerstavond. Zoon 1 moest helaas werken maar kon gelukkig nog even gezellig aanschuiven voor een broodje en een bakje koffie. Een heerlijk begin van de Kerst.
Eerste Kerstdag is traditiegetrouw een dag van rust, pyjama, cadeautjes,all you need is love en stoofpeertjes. Als mooie aanvulling hebben we dit jaar samen koekmannetjes gebakken. De hele kamer geurde naar versgebakken koekjes en stoofpeertjes. Deze dag waarop we naar grote waarschijnlijkheid voor het laatst met zijn viertjes zijn geweest, is me erg waardevol Twee grote mannen van 18 jaar die met hun moeder hun eigen koekmannetje versieren is goud waard. Ik ga natuurlijk veel te laat naar bed omdat ik deze dag niet los wil laten.
Tweede Kerstdag komt vader twee op bezoek. Iets eerder dan verwacht staat hij ineens midden in de kamer met een kersstukje in zijn armen. Zoon twee moet helaas werken.Pratend over van alles en nog wat, halen we de dag door. Mijn belevingswereld wat wazig door de morfine. Als een dronken slaapwandelaar waggel ik door het huis. Af en toe is het net alsof de plaat bijft hangen. Maar lol heb ik wel!. Het is net alsof ik veel intenser geniet van alle kleine dingen. Het was gezellig en zoon twee mocht eerder van zijn werk naar huis om nog een paar vleesjes mee te gourmetten. Traditiegetrouw steken de heren een paar fonteintjes vuurwerk af. Mijn vader gaat laat naar huis. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Het gemis van mijn moeder versterkt door de morfine en de wijn die ik niet had mogen nemen.
Ineens is het voorbij. Manlief is weer naar zijn werk vertrokken. Niet iedereen kan er een derde kerstdag aan vast plakken vanwege de zondag. Ik vind het niet erg. Is ook beter voor de lijn en ik gebruik de rust en de tijd om om te schakelen. De magie van kerstmis gaat over in de spannende aanloop naar een nieuw jaar waarin nog zoveel hoop en verwachting ligt. We hebben besloten het leven te vieren en dromen te gaan leven. De top 2000 staat aan. New York, New York klinkt het uit de boxen. Een dikke glimlach valt over mijn gezicht. New York! Volgend jaar maken we in ieder geval één droom waar!
Terwijl de rust in huis wederkeert, de gourmetlucht langzaam verdwijnt en de top 2000 langzaam voorbij kruipt met Michael Jackson en zijn earth song.geniet ik met het schrijven van dit blog nog even na. Een lieve vriendin stuurt me een berichtje. “Als je zin hebt kom ik je zo meteen even ophalen voor een kopje thee!”You’ll be there for me zingt Michael Jackson.. Ik prijs mezelf intens gelukkig en geniet vandaag! Op naar 2016 en de thee!