Nog steeds is mijn gemaks antwoord “goed” wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, Hoewel ik ook wel steeds vaker de lastigere versie van mijn antwoord geef omdat het uitmaakt wie de vraagsteller is. Ook omdat mijn laatste blog door zo veel mensen is beantwoord met een positieve respons júist omdat ik zo open en eerlijk mijn frustraties benoemde, durf ik me meer open te stellen. Door alle frustraties heen is er één ding dat voorop staat. We maken er het beste van.
“Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen”. Een wijsheid die me ineens te binnen schiet wanneer ik gezeten in het witte zand naar de surfers kijk die de hoge golven trotseren die met grote kracht aan land spoelen. Niet, makkelijk, topsport, een kunst zelfs maar mogelijk! Iets wat me blijft bezig houden nu ik weer thuis ben na een heerlijke vakantie op Fuerteventura.
De eerste dagen van onze vakantie in Fuerteventura maken we de klassieke fout te denken dat de zon geen schade aan kan richten door de wolken heen.. Intussen zijn we al weer een even thuis en denk ik terug aan Fuerteventura en de les die we hebben geleerd. Ook als de zon niet schijnt, kun je levend verbranden.
Zouden ze pannenkoekjes hebben voor ontbijt, mijmert mijn lief hardop terwijl we Tikkel nog even uitlaten voor we op weg gaan naar het vliegveld. Ik kijk hem van opzij glimlachend aan. “Wat ben jij toch een Pannekoek!“ Als dat je enige zorg is dan sta je al voldoende in de vakantiemodus”, lach ik. Een paar uur later zitten we in het vliegtuig, bestemming Fuerteventura. Het eiland van wind..
De dag quote in de gelukskalender komt op het juiste moment. Houd de vakantie vast staat er! Mijn gedachten dwalen af naar New York naar de wolkenkrabbers die fier en trots, rechtop staan in de lucht. Dat wil ik zijn.. een wolkenkrabber fier en trots. Terwijl ik in de spiegel mijn gedachten de vrije loop laat, recht ik mijn rug en houd vast!
De droom wordt plots ruw verstoord door een echtpaar dat in de vlieguigstoelen voor ons plaatsneemt. Met een ruk gooit de man zijn stoel naar achteren waardoor de knieen van mijn zoon in de knel komen te zitten. Zijn vrouw staat om de vijf minuten op om iets uit de bagaruimte boven haar te pakken en verspreidt 50 geuren die het beste zijn te beschrijven als een lente uitje. Ik richt me op mijn boek en t geurtje dat ik nog even van te voren in de taxfree winkel heb opgespoten. Wanneer we 4 en een half uur later in de tranferbus stappen, hopen we vurig dat het lente uitje een ander hotel heeft uitgekozen. Onze gebeden worden gehoord.
Het is nacht als we aankomen. Hongerig en moe pakken we aan de overkant van ons hotel een kipkebap wrapje . Nummer één van de 50 smaken die Turkije rijk is. Want lekker eten is het! Het is maar goed dat de vakantie niet langer duurt dan 10 dagen want ons buikje is rond, maar gezond gegeten. De meloenen, pruimen, perzikken en grapefruit geven zo veel meer smaak . In ons hotel maken ze een waar kunstwerk van allerlei kleine gerechtjes. Het ontbreekt werkelijk aan niets.
Iedere dag worden we heerlijk wakker in de zon die 50 tinten bruin kleurt. We verschuilen ons in de schaduw onder een parasol en zoeken de verkoeling van het water. Mr Grey ligt op mijn schoot. Ondertussen doet het animatieteam een pooldansje. Een springerige vijftienjarige spongebob die in Amsterdam tijdens de gaypride een eigen boot zou verdienen, maakt ons dagelijks aan het lachen met zijn dansje. Het is een leuk team. Ze proberen ons niet meer mee te trekken. Al snel weten ze dat er van de Nederlanders weinig te verwachten is met betrekking tot het meedoen aan spelletjes.
We verbazen ons over de Engelsen die zich rood laten kleuren tot de blaren op de rug staan om de volgende dag weer vrolijk in dezelfde zon te gaan liggen. De Russinnen die wel 5o keer op een dag een nieuwe bikini aantrekken. Een Rus die om half elf in de ochtend al te veel Wodka Orange achter de kiezen heeft trekt bijna zijn 30 jaar jongere vrouw het zwembad in. Wel 50 verschillende nationaliteiten verblijven in ons hotel. Het grappige is dat je aan de buitenkant de meesten kunt onderscheiden. De Russische vrouwen zijn tot in de puntjes verzorgd, gekapt en geparfumeerd, de Engelsen rood en getatoeerd, de Polen bedeesd en vriendelijk, de Duitsers wat voller en de Nederlanders voornamelijk jong en luid.Op een avond maken we kennis met een Irakees die graag ons kaartspel wil leren. Hij kan nauwelijks Engels, maar met handen en voeten komen we een heel eind. Hij verteld honderduit en vol trots over zijn land en zijn geloof. Hij geeft aan hoe moeilijk hij het vindt dat er zo veel oorlog is om geloof dat eigenlijk bijna hetzelfde is.
Als het avond is trekken we er vaak op uit. We bezoeken de bazaar waar de Genuine fake tassen, horloges en tshirts ons toe roepen.. kijken, kijken, niet kopen! Natuurlijk kopen we toch veel te veel. We bezoeken met de watertaxi een stadje naast de grote plaats Marmaris waar we heerlijk vertoeven aan het brede zandstrand. Een dag op een piatenboot is het hoogtepunt van de vakantie. Jack Sparrow himself verwelkomt ons. Hij zou zo in de film als stand in kunnen fungeren. Het wordt een geweldig avontuur met papegaai, een lunch aan boord, een bezoekje aan een stadje, een feestelijke foamparty op de boot en een duik in de heldere zee waar je de bodem kunt zien liggen op meters diepte. Zelfs piraterij ontbreekt niet want als we weg willen varen van het stadje waar we even hebben aangelegd om te winkelen crashed de black pearl maar liefst drie schepen. Jack Sparrow zal een schat moeten vinden om de schade te vergoeden.
Met een beetje weemoed denk ik terug aan deze mooie dagen. Volgend jaar zullen we niet meer met zijn viertjes gaan,maar mijn bucketlist heeft een puntje minder. Samen met mijn drie mannen heb ik de sisha pijp gerookt. Wat hebben we gelachen. Turkije heeft mijn hart gestolen. Er is iets gebeurd daar. Ik voelde hoe moe ik eigenlijk ben geweest. Dat afstand nemen soms goed is en ik de keuzes die ik maken moet, goed af moet wegen. Meer dan 50 gedachten zijn er door mijn hoofd gegaan. Één gedachte overheerst. …ik kom terug.
Wat neem ik mee!? Ik laat liever wat thuis. Wanneer ik op vakantie ga, gaat mijn schildklierziekte met me mee. Samen met mijn hormonen stappen we in het vliegtuig. Van tevoren overwogen waar we dit keer heen gaan. Gaan we naar het land waar we waren op het moment dat de diagnose kanker net was gevallen? Het land waar we even écht tot rust kwamen en helaas ook het land waar het heel warm is… lees verder..
De warmte heeft, sinds mijn schildklier is verwijderd, geen beste invloed op mijn lijf. De laatste keer uitte zich dat in diaree, hartkloppingen en jeuk. Maar toen was ook mijn dosis hormonen nog zó hoog dat ik vreselijk hyperdepieperde. De autorit het jaar erop was ook geen succes. Hyperdepieper, met een kort lontje twee dagen lang rijden is géén goed idee. Helemaal niet als je een week ervoor nog in het gips bent komen te zitten. Hoe mooi de vakantie ook was, rust heeft het allerminst opgeleverd.
De keuze voor rust en goede herinneringen is snel gemaakt. Geen stressvolle autorit dit jaar. In de hoop dat de hormonen zich rustig houden en het zeewater de jeuk wegspoelt, pak ik zorgvuldig mijn koffer in. Mijn schildklierziekte in het voorvakje. Badpak, slippers, tandenborstel, ondergoed, zalf voor de jeuk, pijnstillers en boeken om mijn hoofd rustig te houden. De schildklierhormonen stop ik in de handbagage. De laatste keer is onze koffer zoek geraakt. Niet handig als je afhankelijk bent van dat kleine pilletje. Ook mijn medicijnpaspoort moet ik natuurlijk niet vergeten. Overal aan denken is best lastig met een hoofd als een vergiet. Mijn hersenen lijken al op vakantie te zijn.
Vakantie… Wat zou ik graag even vrij zijn van alles. Even alleen maar zon, zee en strand. Vrij van stress, jeuk en pijn. Helaas. Een chronisch zieke neemt zijn ziekte overal mee naar toe. Sinds de diagnose schildklierkanker ben ik niet meer vrij geweest. Ik niet, maar mijn gezin ook niet. Of zij een fijne vakantie hebben, wordt mede bepaald door mijn stemming, jeuk en bewegingsmogelijkheden. Dat moet dit jaar anders.
Daarom pak ik een extra tasje in. Speciaal voor de vijfde passagier met schildklierkanker. In dat tasje zit alles wat ik niet moet vergeten voor een onvergetelijke vakantie. Geduld en liefde. Geduld met mezelf en liefde voor mijn mooie gezin, met wie ik nog een keer op vakantie mág. Dat besef alleen al geeft rust.
Ik wens iedereen een fijne vakantie toe!.