Stil kijk ik naar buiten. Het zonlicht speelt met de frisse bladeren in de wind. Het lijkt alsof alles stilstaat. De muziek die op de achtergrond speelt, de bomen, mijn gevoel… Even kijk ik weg. Wanneer mijn blik een seconde later weer naar de magie van de buitenwereld wordt getrokken zie ik ze als in een flits, een vlinder en een ekster, samen in de zon. Een enkele traan rolt langs mijn wang..en ik voel…dag mam..
Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.
Een aanslag bij een concert van een popidool. Nieuws dat je letterlijk lam legt. Ik kan ze zo voor me zien, de uitgelaten, tienermeiden vol adrenaline omdat ze hun idool live hebben mogen zien optreden. Nog na dansend, vol verhalen om aan hun ouders te vertellen….
Driftig wordt er aan de starthendel getrokken. De veer spant zicht aan en circuleert het balletje de speeltafel in. Het balletje vliegt van links naar rechts. In een zwak moment denkt het balletje aan opgeven en probeert in het midden van de tafel te ontsnappen aan de venijnige flippers die haar keihard door de kast heen duwen op weg naar de overwinning….Maar wiens overwinning is het eigenlijk?
De herfst vind ik één van de mooiste delen van het jaar. De aanloop naar de kerst de bomen die elk hun eigen karakter hebben. Kastanjes, noten en bladeren die verkleuren. De geur van de open haard die wordt aangestoken in de avond. Binnen de kaarsen aan terwijl ondertussen de bladeren van de bomen dwarrelen alsof ze dansen in de wind.Als ik naar buiten kijk voel ik me licht worden, Ik ben zo licht als een herfstblad in de wind die me optilt en meeneemt…
De laatste dag van juli. Het is nog vroeg. Ik zweef ergens tussen wakker worden en vast willen houden aan de droom waar ik in zit. Ik weet dat het een droom is want mijn moeder houdt me vast en dat kan niet want ze is dood. Dood. Plotsklaps krijg ik het vreselijk koud. Het voelt alsof er vlak voor me een diepvrieskist wordt opengetrokken. Als een koude windvlaag en tegelijkertijd valt er een intens gevoel van verdriet over me heen. Ik word aangetikt. Met een schok vlieg ik omhoog. Klaarwakker met mijn ogen wijd open zie ik de deur van de slaapkamer heel langzaam open gaan en het koude gevoel verlaat de kamer als de deur weer langzaam dicht gaat….
Hoe voel je je? Het lijkt een simpele vraag, soms oprecht gemeend, soms gesteld uit beleefdheid, maar als ik er diep over nadenk vind ik deze vraag helemaal niet zo simpel.Hoe ik me voel is vaak afhankelijk van de gebeurtenis, de dag, mijn stemming, het weer, mijn hormonen, invloed van buitenaf en zo kan ik er nog wel een paar verzinnen. Gisteren zou ik gezegd hebben,”blij!” Morgen “hoopvol”, maar vandaag zou mijn antwoord kort zijn. “Stuk.”
De blijheid om de komst van een nieuw hondje wordt helaas gruwelijk onderbroken door een plof op de deurmat. De verzekeringsmaatschappij van de bestuurder die mijn zoon exact twee weken geleden van zijn fiets slingerde, laat weten dat zij geen aansprakelijkheid erkennen. Mijn tot nu toe redelijk ingehouden woede en emotie breekt. Deze aanrijding heeft inmiddels zo’n grote impact op het leven van mijn zoon en ons, dat we er een film van zouden kunnen maken, maar helaas de titel Deep Impact bestaat al!
Het is de dag na. De dag na een groot geluk in ons gezin persoonlijk, de dag na dood en verderf in het hart van Parijs. In feeststemming zijn we gisterenavond naar bed gegaan. We hebben compleet gemist wat er maar een kleine 500 kilometer verder is gebeurd. Niks vermoedend ging vrijdag de 13e voor heel veel mensen over van geluk naar een bloedend hart in Parijs.
Maandenlang heb ik er naar uitgekeken. Bij de eerste aankondiging die ik op facebook voorbij zag komen, wist ik het, daar moet ik naar toe! De datum,12 september 2015 heb ik rood omcirkeld in mijn agenda. Toen leek het nog zo ver weg, maar vandaag is het eindelijk zo ver. De reünie van mijn lagere school. Wanneer we het dorp binnen rijden, word ik overspoeld door emoties, gevoelens en herinneringen van meer dan 30 jaar terug….