vlinders

Voor alles is een laatste keer zegt men wel eens. Zo ook voor de zelfgemaakte pannenkoeken van Cooky. “I will miss making your pancakes” zegt hij weemoedig als we voor de laatste keer van zijn ontbijt genieten. “Maar je hoeft ons niet te missen”, zeg ik terug. “Ik heb een cadeautje voor je” en in zijn hand leg ik de kleine Delft blauwe klopjes die we meegenomen hebben uit Nederland om mensen die we tegenkomen die indruk maken mee te verrassen. Verbaasd en aangedaan door het kleine gebaar blijft hij met de klompjes in zijn hand staan. Als de taxi komt om ons naar het vliegvel te brengen om de huurauto op te halen, staat hij er nog steeds. Met de ene hand omklemt hij de klompjes en met de ander blijft hij zwaaien totdat we de hoek om zijn. Waar kom je dit nog tegen? Ik pink een traantje weg en met de zoete smaak van de pannenkoeken nog op mijn lippen blijf ik omkijken totdat Cooky en daarna de CN Tower uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen.
Een vriendelijke Chinese man die al heel wat jaren in Toronto woont brengt ons naar het vliegveld. Omdat we midden in de drukte van Toronto geen auto wilden hebben, hebben we ervoor gekozen deze later op te halen om verder te reizen. Het verhuurbedrijf probeert ons een extra verzekering aan te smeren. Iets waar we al voor gewaarschuwd waren in Nederland. We bedanken vriendelijk doch dwingend wat helaas niet leidt tot een beter humeur van de toch al chagrijnige verhuurder. Het maakt ons lacherig. Na alle papierwerk mogen we een auto uitzoeken. Er staan er twee. Met één blik op beide auto’s weet ik meteen welke mijn lief gaat kiezen. Ik krijg gelijk. Het wordt een dikke antraciet kleurige Dodge Charger. Even later zijn we op de weg, bestemming Algonquin Park waar we een tweepersoons blokhut hebben geboekt.
De weg naar het National park is adembenemend mooi. Een uitgestrekt natuurgebied vol bomen, meren en groene velden. Het is een kleine 4 uur rijden maar het is absoluut geen straf om hier kilometers te maken. Sowieso niet. De wegen zijn rustig en breed en de Dodge lijkt te zweven over de weg in plaats van te rijden. Onderweg stoppen we bij de goed aangelegde plaza’s waar je verschillende ‘fastfood’ ketens, toiletvoorzieningen en zitjes met zelfs relaxfauteuils met massagefuncties vindt. Wanneer we bijna bij onze bestemming zijn, stoppen we bij een supermarkt om inkopen te doen voor de geplande BBQ die avond en voor het ontbijt en natuurlijk een lekker wijntje voor bij het vuur.
Het welkom bij Parkway Cottages in Dwight is allerhartelijkst. We voelen ons meteen thuis. De blokhut is gezellig, schoon en compleet op een handdoekenpakket na die je eenvoudig kunt huren in het winkeltje waar ook de Buiten hebben we een eigen zitje en gas BBQ. Snel bergen we onze boodschappen op en verkennen we de directe omgeving van onze blokhut. Om de hoek ligt een prachtig meer. We kunnen er vrij gebruik van maken evenals van de kajaks, de waterfietsen, zwemvesten en andere waterattributen. Voor nu is het al lekker om onze slippers uit te gooien en met onze voeten het koele water in te lopen. We maken kennis met andere parkbewoners waarvan 1 jonge dame van Italiaans-Canadese afkomst die dolgraag naar Nederland zou willen gaan om daar te studeren. Mijn lief belooft haar een cadeautje voor de volgende keer als we haar zullen zien. Als de rust op het kleine strandje is wedergekeerd en we alleen achter blijven dwarrelen er twee prachtige vlinders over het strand. Vlinders die mij altijd doen denken aan twee mensen die ons zo lief waren en waar we voorgoed vaarwel tegen hebben moeten zeggen. Maar is dat werkelijk voorgoed? De vlinders bewijzen van niet.. Ik voel me intens gelukkig..