Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.
Ieder ander merkt het aan de vogels die al weer vroeg in de ochtend beginnen te fluiten of aan de knopjes aan de bomen die langzaam groen worden of aan de krokussen in het gras. Ik merk het aan onze hond en vogel. Ze lijden aan dezelfde “ziekte” Lentekolder!
Als ik dood ben , keer ik terug als roofvogel, zeg ik wel eens . Toen mijn oma stierf, vloog er een buizerd recht op de auto af toen we op weg waren naar het crematorium om oma met liefde te laten gaan. Ik geloofde met heel mijn hart dat het mijn oma was die ons gedag kwam zeggen. Dat moment ben ik nooit vergeten. Als dat toch eens waar was.Dat je kon vliegen zo ver als de wind je kon dragen. Ik heb iets met vliegen. Vroeger had ik als kind altijd dezelfde terugkerende droom. Ik vloog zwemmend door de lucht, steeds hoger en hoger. Steeds verder weg van alles wat me achtervolgde en dan was ik vrij, vogelvrij!