4 februari Wereldkankerdag 2019
Op 4 februari is het weer wereldkankerdag. Dé dag waarin extra aandacht wordt besteed aan de ziekte kanker en alles wat daarmee samenhangt. De (ex) patiënt, de partner en geliefden van, de medicatie, de diagnose, de behandeling en de (rest) klachten. Dit jaar is er extra aandacht voor de latere gevolgen. Want die zijn er… volop!
Deze advertentie is natuurlijk fictief. Er zal nooit expliciet worden gevraagd naar een werknemer die iets mankeert, of dat nu schildklierkanker is of wat anders. Sterker nog; een studie onder leiding van Beatrice Uziely van de Tel Aviv University, wijst uit dat mensen met schildklierkanker twee jaar na de diagnose een hoger risico op werkloosheid lopen, als ook op verminderde inkomsten na een periode van 2 tot 4 jaar. De bevindingen laten zien dat er een betere begeleiding nodig is om terugkeer naar volledige werk te bevorderen. Lees verder.
Deze uitkomsten komen voor mij en andere schildklierkankerpatiënten niet als een verrassing. Dat het een worsteling is om de draad weer op te pakken na deze ziekte is voor de meesten, uitzonderingen daargelaten, een feit. Vermoeidheid, concentratiestoornissen en hormonale disbalans eisen hun tol. Juist deze restverschijnselen zijn zo moeilijk uit te leggen. Vermoeidheid? Tsja, ‘iedereen is wel eens moe’. Last van de warmte hebben we allemaal. Een opmerking als ‘wij hebben toch airco?’ bewijst dat de gevolgen van temperatuurverschillen echt niet begrepen worden. Hormonale disbalans wordt al gauw neergezet als ‘niet stressbestendig’ en dat je tijd nodig hebt om weer te herstellen en daardoor minder flexibel bent is ook geen pré.
Veel restklachten na schildklierkanker worden weggeschreven als depressie of een burn out, terwijl dit vaak te wijten is aan het feit dat de patient gewoon nog niet goed is ingesteld op het schidldklierhormoon. Wanneer er meer bewustwording zou zijn voor de restklachten en er betere begeleiding zou komen met ruimte voor voldoende rustmomenten en regelmaat, zou de instroming naar volledig werk veel soepeler verlopen. Dat scheelt niet alleen een heleboel leed bij de schildklierkankerpatiënt, maar ook een hoop kosten en ongemak voor zowel werkgever als uitkeringsinstantie. De werknemer wil namelijk wel graag!
Ziek melden is iets waar veel mensen moeite mee hebben. Zeker wanneer je nog in het bezit bent van een tijdelijk contract. Soms kiezen mensen ervoor om zichzelf te beschermen tegen het dreigende baanverlies door vrijwillig minder te gaan werken om vol proberen te houden wat uiteindelijk niet lukt. Gevolg: lagere inkomsten. En zo word je dubbel gestraft.
Niet alleen de medische obstakels kunnen ervoor zorgen zijn dat je uiteindelijk toch je baan verliest. Soms wegen ook cosmetische redenen mee in de beslissing om een contract niet te verlengen. Een litteken in de hals dat het zicht zou ontsieren voor klanten, of gewichtstoename waardoor men niet fit of representatief genoeg zou zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat dit slechts uitzonderingen zijn, maar het feit dat het gebeurt zegt genoeg over de nog steeds aanwezige onwetendheid met betrekking tot deze ziekte.
Ik hoop op wat meer bewustwording na het lezen van de studie en dit artikel. Eenmaal goed ingesteld kan een schildklierkankerpatiënt namelijk een waardevolle aanvulling op uw team zijn, zéker waar het gaat om motivatie.
Jaren lang heb ik me minder gevoeld dan een ander omdat ik niet deelnam aan het arbeidsproces vanwege een WAO verleden. Het was het gevoel dat me min of meer werd opgelegd wanneer ik naar de keuring moest bij het UWV. Ik voelde me een paard, een stuk vee dat werd bekeken of het wel waardig genoeg was om deel te nemen aan de wedstrijd. Ook op verjaardagen waar je naast een onbekende komt te zitten en de openingsvraag 9 van de 10 keer is “wat doet u voor werk?”deed me altijd even slikken van pure frustratie. Toen ik eindelijk mijn OK stempel kreeg, was het nog een lange weg naar volledige acceptatie binnen een wereld die voor mij toen haast ongrijpbaar was, maar het is me gelukt! En tot op de dag van vandaag is dat één van de beste dingen die me ooit is overkomen. Deelnemen aan het arbeidsproces.
Dat deelnemen lijkt zo vanzelfsprekend, het gros van de bevolking doet het immers. Maar zo vanzelfsprekend is het niet. Steeds meer mensen raken hun baan kwijt. Omdat ze niet meer voldoen, ziek worden, te oud, te duur, reorganisaties waarin bedrijven op miraculeuze wijze toch ineens een doorstart maken nadat ze hun oude, vaak dure personeel hebben vervangen door jonge gasten met een HBO diploma maar 0 ervaring. Ervaring van tig jaar van een
MBO-er lijkt ineens niet meer van belang terwijl diezelfde MBO-er wel al de economie draaiende hield toen diezelfde HBO-er nog in de schoolbanken zat.
Ik durf te wedden dat die MBO-er met zo veel ervaring én een waarschijnlijk veel grotere drijfveer om zich te bewijzen, zich vaak genoeg afvraagt “ben ik te min?”wanneer hij niet verder komt dan een zakelijk mailtje “Helaas, u bent niet wat we zoeken”of “U past niet in ons profiel”. Helaas, de recruiter die is aangetrokken om de sollicitaties te filteren, ongetwijfeld met een HBO diploma, beslist of je mag komen om te laten zien wat je werkelijk waard bent. En dat is zo veel meer dan dat er op dat papiertje staat, maar zo ver kijkt de recruiter niet.
Ik weet inmiddels wat ik waard ben. Ik ben in staat geweest na 10 jaar terug te keren in een bijna onmogelijk proces. Ik heb kanker gehad, een cva en een burnout maar ik sta weer rechtop met een zekerheid dat ik het kan júist door deze ervaringen. Wat ik me wél afvraag is dit. Wat is er meer waard? Een HBO diploma koud van de grond zonder ervaring in werk en leven of een wat ouder MBO diploma maar met een ervaring in werk en leven van jaren met een denkvermorgen gelijkwaardig aan een HBO-er? Waar is de menselijkheid gebleven ? Gaat alles in deze wereld echt alleen maar om de koude cijfers en de harde centen? Ik hoop het niet! Ik durf te hopen dat er nog werkgevers bestaan die verder kijken dan het papiertje wat vaak al jaren oud is. Dat hoop ik voor alle mensen van middelbare leeftijd met een MBO- diploma of lager maar met een leven aan ervaring en menselijkheid en dat hoop ik ook voor de werkgever die zoekt!