In een paar weken tijd is ons leven ineens veranderd in grote onzekerheid. Worden we ziek, en als we ziek worden, hoe erg zal dat dan zijn? Hoeveel doden gaan er nog vallen? Zullen de IC’s deze druk aan blijven kunnen? Zullen bedrijven blijven bestaan? Hoe zal de economie er uit gaan zien? Hoe gaan we om met die onzekerheid? Een ding weet ik zeker, dat alles onzeker is en daaraan houd ik me vast.
Met een tevreden gevoel zit ik in de bus terug naar huis. Mijn hoofd rust zacht naar achteren in de rugleuning Een vrolijk wijsje repeteert zich in mijn hoofd. Sinds lange tijd voel ik me echt goed. Met een glimlach denk ik terug aan een oude tekenfilm uit mijn kindertijd. “Zij zijn groot en ik is klein, en da’s niet eerlijk”. Ik grinnik, en realiseer me dat dat hardop gaat. De vrouw naast me kijkt me bevreemd aan. “Ja”, denk ik. “Deze Calimero is in de groei”.
Persoonlijk heb ik mazzel. Het eerste heb ik inmiddels al 26 jaar gevonden. Geen speld in een hooiberg, maar een jongen in een witte overal met verf in zijn donkere krullen. Nee, geen schilder maar mijn lief die op de bank van mijn vriendin zat omdat we met zijn allen carnaval gingen vieren. Toeval, lot? I ieder geval een kwestie van liefde op het eerste gezicht. We keken elkaar aan terwijl ik van de trap af liep in een ietwat tja “hoerige”creatie en het was geen vonkje dat over spatte maar een steekvlam. Een magische aantrekkingskracht die nooit meer los heeft gelaten. Nu we bijna 20 jaar getrouwd zijn is die steekvlam nog altijd niet gedoofd.
Je zou kunnen zeggen dat ik het ultieme geluk al gevonden heb. In hem, mijn kinderen, mijn vogel en mijn hond. En dat is ook zo. Niets is belangrijker dan zij. Hoewel? Hoe zit het met mij zelf? Ben ik egoïstisch als ik mezelf ook belangrijk vind? Nee dat denk ik niet, sterker nog ik weet zeker dat je ook van jezelf moet houden om het ultieme geluk te vinden. En daar wringt hem nou juist de schoen. Althans ik zeg het verkeerd. Wrong de schoen. Want om één of andere reden lijkt het alsof ik dit weekend tóch die onvindbare pot met goud heb gevonden.
Het einde van de week verliep rommelig in mijn hoofd. In de war door vermoeidheid, stress, de proefblokkade in mijn rug en goedbedoelde woorden van anderen die ik niet heb begrepen maar wel een paar dagen bleven doormalen in mijn toch al verwarde hoofd. Wat wil ik nou? Waarom denk ik altijd dat ik niet goed genoeg ben. En ineens vond ik het.. de bekende speld in de hooiberg of de pot met goud dat kan ook.
Het gaat niet om het waarom. Het gaat erom dat het zo is! Wat wil ik en hoe kan ik komen waar ik wil in plaat van wat wil ik en waarom kom ik er niet. Wat vind ik belangrijk en hoe kan ik dat duidelijk maken ipv wat vind ik belangrijk en waarom kan ik het niet laten zien. Het lijkt op excuses zoeken naar waarom iets niet wil zoals ik het graag zou zien. Natuurlijk is het goed om te weten waar het gevoel van falen is ontstaan, maar wat nog veel belangrijker is dat ik zie dat proberen nooit falen is. Dat ik leef in het nu met een open blik op de toekomst ipv een blik met verlangen, hoop en verwachtingen.
Terwijl ik op het water dobber met mijn beste vriend en we praten over het leven, niet te diepzinnig maar gewoon als beste vrienden doen, komt er een heerlijke rust over me. Dit is waar het om gaat. Mijn leven, leven zoals ik het invul met de mensen die ik erbij wil hebben in een open toekomst die voor niemand zekerheid geeft. Misschien geen pot goud, maar wel een heleboel rust!
Ik heb het regelmatig. Op een verjaardag bijvoorbeeld. Ook al zit ik in een kamer vol mensen, wanneer er niemand is die ik ken of niemand is die tegen me praat, word ik onzeker. Ik word me dan bewust van ieder detail. Iedere ademhaling die ik maak, iedere hap die ik neem, “hoort niemand me kauwen?” Slok, die ik neem,” zit er geen koffie of wijn smiley op mij gezicht?” Ik denk dat iedereen dan aan me kan zien dat ik onzeker ben. Vaak hoor ik juist het tegenovergestelde terug. “Jij komt altijd zo zeker van jezelf over dat maakt mij altijd een beetje onzeker.” Typisch hoe iedereen op zijn beurt wel eens onzeker is terwijl we het vaak helemaal niet van elkaar weten. Zo is dat ook met alleen zijn. Vaak denken we dat iemand altijd mensen om zich heen heeft en in wezen kan die iemand zich enorm eenzaam voelen.
Ik ben ook eigenlijk helemaal niet zo onzeker. Ik weet tot wat ik wel en niet in staat ben. Wat ik in mijn mars heb en ben oprecht en duidelijk in waar ik voor sta. Soms zijn het situaties of bepaalde type mensen die me een onprettig gevoel geven. Ik kan me laten terugdeinzen wanneer de ander zekerder lijkt of zich arrogant opstelt. Ik kan me laten terugdeinzen door het gezag dat de ander uitstraalt of me soms pijnlijk bewust zijn van mijn eigen verschijning als de persoon tegenover me knap en slank lijkt te zijn. Op zo’n moment kruip ik in mijn beschermende schulp en voel ik me intens alleen. Laat maar denk ik dan, maar wanneer ik afdruip voel ik me intens alleen.
Ook afwijzing is iets dat mij een gevoel van intense eenzaamheid geeft. Wanneer ik het gevoel heb dat ik niet welkom ben, ergens tijdelijk ben en weet dat ik weer moet gaan, wanneer ik geen antwoord krijg op iets waar ik zelf heel erg in geloof, of wanneer ik het gevoel krijg dat ik word genegeerd of niet begrepen vooral nadat ik ziek ben geworden, trek ik me terug waardoor drempels alleen maar hoger worden en ik me eenzamer voel dan ooit.Een akelig gevoel waarin je lijkt te verdrinken en hoe langer het duurt, hoe eenzamer je wordt en maar weinigen die dat zien.
Stom! Want hoeveel meer win je door te zeggen hoe je je voelt. Door niet af te wachten, maar zelf het initiatief te nemen. Door zelf verder te gaan als blijven toch geen optie is. Degenen die het hardste roepen, krijgen het meest voor elkaar wordt weleens gezegd en ik geloofde het ook en begon mee te roepen. Totdat ik me bedacht, wie hard schreeuwt, schreeuwt om aandacht en wie aandacht wil is alleen. Dus richt ik me op de momenten dat ik schrijf, in bad lig of met Tikkel loop. Wanneer ik nadenk over hoe mijn idealen er over een jaar uit zien. Dan word ik stil en zonder eenzaam te zijn ben ik alleen en geniet!