Terug naar de oorsprong (4)

In mijn dromen ga ik terug naar de mooiste dag in New York city. De kus, de liefde, het gevoel onder in mijn buik, little Italy. Bij de Fettucini blijf ik hangen. Midden in  de nacht komt alles eruit. Het was duidelijk iets te veel van het goede.

We besluiten even pas op de plaats te maken en deze dag wat rustiger te houden. De dag is wat regenachtig begonnen dus de keuze valt op een  bezoekje aan een museum over de oorsprong van New York. Het is immers pas de derde dag en we hebben al zo ontzettend veel gezien. We nemen iets meer tijd voor de koffie en de muffin. Bij Dunkin Donut aan de overkant van ons hotel proberen we via hun publieke wifi contact te maken met de jongens. Het is fijn om te horen dat alles daar verder draait zonder ons.

We pakken de metro richting Central Park. Als we uitstappen lopen we recht tegen het enorme Plaza Hotel aan. In een flasback zie ik Macaulay Culkin, alias Kevin mc Callistar de über 102bekakte manager van het voor de gek houden. Geweldige film Home Alone, lost in New York. Nou zijn we sowieso kerst fans, maar ik denk dat ik deze film wel zo’n dertig keer heb gezien. Ik kan hem bijna dromen. Het hotel van binnen levert een zoektocht naar herkenning op. We gaan op zoek naar de receptie, de  trap, de liften waar Kevin tussen de benen van de receptionist door naar binnen glijdt en de limousine voor de deur om hem naar de grootste speelgoedwinkel van New York te brengen. Een winkel die overigens niet bestaat maar was gecreëerd in Chicago voor de film. De entree is nog steeds dezelfde. Alleen de limousine staat niet voor de deur.

Onderin het hotel bestaat er een compleet nieuwe wereld aan shops en food. Kaviaar, oesters en champagne staat uiteraard bovenaan het menu. Wij houden het maar gewoon bij koffie met een broodje. Ondertussen bespreken we de dag. We zijn onderweg naar het museum van the city of New York, maar nu we toch vlak bij dit deel van Central Park zijn, is het zonde om er aan voorbij te gaan. “Taking things slow” is ons motto vandaag en een wandelingetje door het park zal vast bijdragen aan die broodnodige rust.

105Een dat is het, een oase van rust. Een natuurgebied met meer dan 500.000 bomen en struiken. Vol vogels en eekhoorns. Het water waarin de wolkenkrabbers op de achtergrond weerspiegelen, heeft een enorme aantrekkingskracht voor de mooiste foto’s. Het park der parken blijkt een totale oppervlakte te hebben van 341 hectare. Een wandelingetje door het park moet je dus niet onderschatten. We houden het bij een klein stukje gewoon even ontspannen in het groen. Het levert ons veel “ Home Alone” plekjes van herkenning op. Midden tussen alle groen staat er ineens een kermis. Het krioelt er van de kinderen die een schooluitje hebben. We genieten van al die vrolijkheid en lopen glimlachend verder om Central Park voor vandaag te verlaten. Maar deze week komen we zeker terug. Er staat nog een picknick op ons programma.

We reizen met de metro verder naar het museum van The city of New York. De wijk waar we uitstappen lijkt weer een totaal andere wereld als het chique, levendige Manhattan waar we verblijven. De woningen zijn vervallen en oud, basketbal playfields van beton omheind met kooien en heel veel zwervers. Hier zie je geen mensen met tassen lopen van Macy’s en Victoria’s Secret. Twee straten verder staan we ineens weer op het dure fift Avenue en staan we voor het museum of the city of New York.

We zien het leukste trappenhuis van de wereld. Of dat werkelijk zo is, weet ik niet, maar omdat je bezig gehouden20160603_124723 wordt met quotes en leuke teksten tijdens het traplopen, merk je nauwelijks dat je trappen loopt. Ik kom zelfs Barbra Streisand nog tegen in  de wandelgangen. Nou ja, de jurk van Barbra dan uit Funny Girl. We zien veel kunst en spottende humor. We zien hoe de New Yorkers met protesten veel voor elkaar krijgen. We gaan in vogelvlucht door de jaren heen. In een film gaan we terug naar de oorsprong van New York. En krijgen zicht op hoe het bruisende New York in 1625 is ontstaan als een kleine Nederlandse handelspost van de West-Indische Compagnie. New Amsterdam.

Mijn ogen vallen steeds een  beetje sneller dicht. Niet omdat het niet interessant is, maar de warmte in de zaal, de schemer en de stem van de verteller brengen me naar mijn eigen oorsprong. Zonder dat ik er erg in heb, denk ik ineens aan het verloop van mijn eigen leven. Typisch hoe deze plek invloed heeft op mijn gevoel, mijn ik en mijn denken. Flitsen van het hoe en waarom in mijn leven gaan aan me voorbij. Jeugd, pubertijd, verliefdheid, moederschap, ziek worden, beter worden. Een traan loopt stil langs mijn wang. Ik kijk om me heen. Mijn lief zit geboeid naar het scherm te kijken. Niemand heeft het gezien . Het is goed zo. Soms is het goed om terug te gaan naar de oorsprong om verder te kunnen in het heden.

De rest van dit reisblog nog lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: