Tot volgend jaar!

Het is de laatste dag van de maand september. De laatste dag van de Schildklierkanker awareness maand. Uitgerekend vandaag heb ik de periodieke controle van de schildklierkanker.  Daar zit ik dan in de kamer van de endocrinoloog. Verbouwereerd, vol gevoelens die ik niet omschrijven kan. Ze geeft me een geruststellende koele hand en zegt vriendelijk maar kort. Tot volgend jaar!

Viereneenhalf jaar geleden kreeg mijn leven een andere wending toen ik schildklierkanker bleek te hebben. Toen de chirurg mij het nieuws vertelde voelde ik helemaal niets. Alsof mijn lijf of mijn hersenen me afsloten voor alle gevoel, de angst en het verdriet. De jaren waren  een aanlopende reis van vallen en opstaan en weer vallen en steeds langzamer opstaan. De hormonen kregen geen rust en steeds opnieuw werden andere doseringen schildklierhormoon geprobeerd om mij weer stabiel te krijgen. Ik kreeg last van allerlei restklachten en de vermoeidheid eiste vaak zijn tol ook op mijn geest die ondanks een enorme natuurlijke positiviteit zelfs doorsloeg naar donkere depressieve periodes.

De kankercellen hielden hielden zich rustig, maar de hormonen daarentegen lijken zich steeds heviger te verzetten. Restklachten die de kwaliteit van leven behoorlijk dwars zitten. Teruglopend gehoor en gezichtsvermogen, jeuk, oververmoeidheid, spier en gewrichtspijnen in elk denkbaar gewricht. Zo stijf dat het uit bed komen om te plassen er soms voor zorgt dat je net te laat bij de toilet bent. Vanmorgen nog waren mijn voeten en mijn benen zo stijf dat ik van de trap af viel net een half uur voordat ik met de bus naar het ziekenhuis moest. Natuurlijk doet zo’n val de al aanwezige pijn geen goed dus ik liep stromplend met de specialist mee naar haar kamer terwijl ik ondertussen grapte over het voorval van de trap. Kwestie van niet mokken maar grollen.

Eeven later zit ik tegenover haar. Een week ervoor had ik al bloed geprikt. We praten wat en even later komt het verlossende oordeel. “Uw bloed is goed dus alles is goed.” Huh? Goed? Maar ik voel me helemaal niet goed! “Uw schildklierhormoonwaarden zijn stabiel”. Dat alleen al was verrassend want ik geloof dat ik in de afgelopen vierenenhalf jaar bijna vijf jaar misschien een enkel keertje op een goed niveau heb gezeten. Het bloed is goed en de kankercellen zijn voor zover we weten “weg of minimaal”, dat betekent dat we elkaar pas over een jaar weer hoeven te zien. “U kunt het gaan loslaten en vertrouwen op het feit dat alles in orde is.”

De kamer draait. Alle gevoel die ik vierenhalf jaar geleden niet voelde of niet toe liet, loopt vol in mijn hoofd, mijn lijf en in mijn geest. Ik voel me misselijk. De tranen zitten hoog maar ik wil niet huilen. Ik voel zo veel dat ik niet weet waar ik er mee naar toe moet. “loslaten”klinkt na in mijn hoofd.. en de klachten dan? Die zijn niet weg. Ik viel vanmorgen nog van de trap. Ik kan mijn vingers niet zonder pijn bewegen. Ik ben zo ontzettend moe. Betekent dit dat ik zogenaamd beter ben in de ogen van de wetenschap en de specialist maar eigenlijk nooit meer beter wordt omdat mijn klachten chronisch zijn? Ik zou het moeten vieren met gebak, maar waarom voelt dat dan niet zo?

Hoe kun je loslaten waar ik al zo veel jaar mee bezig ben? Betekent dat, dat ik moet stoppen met alles waar ik voor sta? Mijn hoofd is een brei aan gedachten en mijn tranen blijven maar lopen. Aan de koffie met een vriendin valt alles wat goed is op zijn plaats. Ik hoef pas over een jaar terug te komen! Ik ben uitbehandeld voor de schildklierkanker. Ik mag blijven slikken wat ik nu slik.  Mijn verhaal is een boek geworden. Nederlands én Engels. Deze week is dat Engelse boek een gratis download geworden zodat iedereen die Engels spreekt het kan lezen! Volgende maand wordt mijn persoonlijke verhaal op een veiling in LA California verloot tijdens een THYCA conferentie ten bate van schildklierkanker onderzoek! Ik spreek op congressen en lees mijn eigen verhaal in de Oncologica. Schildklierkanker krijgt een naam en medici worden steeds vaker bewust gemaakt dat goede kanker niet bestaat! Loslaten betekent niet dat ik me niet meer kan inzetten om schildklierkanker op de kaart te zetten. Integendeel! Schildklierkanker awarenessmaand eindigt voor mij persoonlijk met één duidelijke boodschap. En die boodschap is… tot volgend jaar!!