De gedachten over hoe mijn leven is verlopen van ooit tot het nu, hier midden in New York, gaan als een film aan me voorbij. Eigenlijk is het leven net een theaterstuk waarin elk mens zijn eigen hoofdrol speelt geregisseerd door invloeden van buitenaf, spelingen van de natuur en keuzes die je zelf maakt.
Of onze volgend stap nou een speling van de natuur is of gewoon een bewuste keus weten we niet, maar hoe dan ook, de buitenlucht van New York lokt ons na een paar uur museum weer naar buiten. Jammer dat onze kledingstijl, spijkerbroek en gympen, nou net niet past bij de imposante showstairs die ons naar de uitgang leidt. Show must go on, dus we pakken de metro terug naar de drukte van Manhattan.
Althans dat denken we. De metro die we moeten hebben, blijkt niet te rijden. We worden omgeleid via maar één stations naar boven om zo weer naar beneden te kunnen. Vol vertrouwen pakken we de metro naar één halte verder upper Manhattan. Met een sneltreinvaart rijdt onze metro het stattion voorbij. Verder en verder omhoog. Upper dan upper. Het bijkt een express. Wanneer we het bordje Harlem zien, weten we zeker dat we veel en veel te ver zijn gegaan. Ach wat geeft het, we pakken straks gewoon weer een metro omlaag.
Als we even later in de juiste metro downtown zitten, komen er vijf schreeuwende jongens onze coupe binnen. Met de mededeling, “niet bang zijn, we komen jullie entertainen” gaat de beatbox aan die ze hebben mee genomen. Een show van paaldansende jongeren gaat aan onze ogen voorbij. Opzwepend, vol leven en vrolijkheid. Natuurlijk gaat aan het einde van deze show de pet rond, maar ze hebben hun dollars meer dan verdiend.
Bij Central station station stappen we uit. Een stationshal die met de grote gouden klok in het midden op zich zelf al een museum is. Het plafond is zo mooi dat het lijkt alsof je in de hemel bent beland. Buiten lopen we tegen de Chrysler Building aan maar dan vanaf de andere kant en zoals elk mens heeft ook ieder gebouw in New York een andere kant die de moeite waard is om beter te leren kennen.
Intussen zegt de natuur ons dat we trek beginnen te krijgen. Aan de overkant zit een Mac Donalds. Uiteraard, moet ik zeggen, want in elke straat zit hier wel een Mac Donalds. We vragen ons af of de Big Mac hier nou echt hetzelfde smaakt als bij ons.
Na een kleine, wat late lunch, lopen we verder. Niet zo heel ver van hier ligt Bryant Park waar aangrenzend de Public Library haar schatten verschuilt. Wanneer ik een foto wil maken, worden we aangesproken door een lookalike van Whoopy Goldberg. Ze zou zou voor haar tweelingzus kunnen doorgaan. Ze vraagt ons waar we vandaan komen en of we haar willen vertellen wat ons inspireert. Spontaan roep ik New York! Ik bloos als mijn lief “zij”zegt. Bijna schuldig omdat mijn antwoord niet “hij”is, leg ik uit dat New York onze droom is omdat ik “hem” op de top van de Empire State wilde kussen. Dus eigenlijk heeft “hij” me geïnspireerd om hier te zijn. Toch!? Whoopy lacht en dreunt in 1 minuut een prachtig gedicht op over onze liefde in New York. Een theaterstuk dat ik haar niet gauw na zal kunnen doen. Natuurlijk wordt ook zij beloond met een paar dollar.
De bibliotheek is net als alle andere bewaarde cultuur hier in New York, imposant, iets of wat kitsch en groot. Jammer dat de afdeling met boeken vandaag net gesloten is. Wat zou het zijn als ik mijn eigen boekje hier zo maar eens tussen had kunnen leggen.
Geïnspireerd door alle theater van vandaag, besluiten we Broadway in t lopen. De reclames voor alle draaiende shows lokken. Ik zou moeten kiezen als ik een show zou willen bezoeken. Een keuze tussen Wicked en The Phantom blijkt niet te doen. Eerst avondeten en dan zien we wel weer verder. We weten dat we voor de helft voor de helft prijs kaartjes kunnen kopen op Times Square. We blijven staan voor een American Diner. Van wat we hebben gehoord treedt het personeel hier op. Een minuut of twintig staan we in de wachtrij. Geeft niets er is genoeg te zien. Een meisje in een limousine zwaait naar ons. Zij voelt zich vandaag in ieder geval een ster!
Ellens Stardust Diner is de twintig minuten wachten helemaal waard. We worden geplaatst in de ring van de diner. Dé plaats waar alle show plaats vindt. Ongelooflijk hoe deze obers en serveersters gewoon hun werk doen en ondertussen de show van hun leven geven. Deze mensen horen voor veel groter publiek te staan. Een type “Adele “serveerster zingt New York New York. Ik ben er erg van onder de indruk. Grease, Mama Mia en zelfs de Phantom komt voorbij. Voor ons hoeft een broadwayshow niet meer. We hebben hier meer broadway gehad dan één zo’n dure show ons ooit had kunnen geven, plús een heerlijke hamburger New York style.
Om in de sfeer te blijven lopen we naar Times Square. Het lijkt alsof je in een film loopt. Midden op Times Square stopt er een limousine. Zes prachtige modellen stappen uit. Een opname voor America’s next top model wordt hier opgenomen. Een perfecte afsluiter voor deze dag vol licht en theater denken we totdat we bij ons hotel komen. We belanden midden in een fotoshoot van een top model met zwaar aangedikte ogen.
“Don’t be shy” zegt de fotograaf tegen me als ik met enige twijfel langs ze heen naar binnen loop. Nou, als een vrouw met volume, ben ik redelijk onzeker naast zo’n top model hoor. Genoeg theater voor vandaag. Het doek valt , morgen weer een dag.
Heerlijk verslag weer!