Veilige haven(7)


20160604_213233You may say I’m a dreamer
But I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will be as one

Heel zachtjes hoor ik de verte de stem van dr Rossi. Ze gaan dwars door de woorden van John Lennon heen.  Ga naar jouw veilige plek. Dé plek waar jij gelukkig bent. Waar ben je nu? Vraagt ze. “In Central Park”. Wat ben je daar aan het doen? “Picknicken”.Wat zie je daar? “Mijn lief, gras, gelukkige stelletjes, spelende kinderen”. Wat hoor je? “Imagine…”

We lopen verder. Op weg naar de uitgang. Althans dat is de bedoeling. Weer hebben we de grootte van dit 127schitterende stuk natuur midden in New York onderschat. De zoektocht naar de uitgang levert ons nog veel mooie stukjes park op.  Eekhoorntjes springen vrolijk op het pad voor ons uit. Bij Turtle pond (schildpaddenmeer) en het kasteeltje zijn we er bijna als we een oude bekende tegen het lijf lopen. “Whoopy Goldberg” die ons nog geen dag geleden op een liefdesgedicht heeft getrakteerd  bij de bibliotheek, spreekt ons weer aan. “Hey you guys are so funny”roept ze uit als blijk van herkenning. Lachend lopen we het park weer uit.

Bij het American Museum of Natural History kopen we kaartjes voor de dag erna. Dat scheelt lang wachten morgenochtend. De weersvoorspelling voor zondag is erg slecht en er wordt zelfs geroepen dat je tussen zes en negen uur in de avond beter binnen kan blijven. Jammer want we hadden eigenlijk nog de Saten Island Ferry nog een keer in de avond willen doen. De skyline in het donker met alle lampjes aan, moet toch wel heel erg mooi zijn. In ieder geval lopen we morgen in het museum zeker droog. ‘

Om de hoek van het American museum is een metro station, zo zijn we weer snel midden in Manhattan. Ideaal die metrokaarten. Voor 32 dollar kun je 7 dagen onbeperkt reizen.  We stappen uit bij Madison Square Garden. Het staat er vol met nieuwsauto’s, verslaggevers en  camera’s.  Mensen op straat orden geïnterviewd.We hebben geen idee wat hier aan de hand is. Wanneer we die avond op het nieuws kijken zien we dat Mohammed Ali is overleden. Amerikaans Boks icoon en oud sportman van de eeuw.

161Via Madison Square Garden lopen we langs Madison Park en het Flatiron Building. Een wolkenkrabber in New York die stamt uit 1902. Vanwege zijn vorm, strijkijzer, heeft het de naam Flatiron Building gekregen. Een paar straten verder zit ons hotel weer. Omdat we het zo heerlijk rustig aan hebben gedaan, zijn we nog niet moe genoeg om deze dag al als voorbij te beschouwen. Bij een “Wine and chocolatebar” aan de overkant van ons hotel strijken we neer op het terras. Waar we in de eerste instantie heel vriendelijk worden geholpen. Ik word zelfs een beetje rozig van de vriendelijk aangeboden chocolatewine. Omdat mijn lief het niet zo lekker vindt, heb ik het genoegen van twee van die heerlijke hartwarmertjes. Ondanks dat we de prijzen we erg hoog vinden, besluiten we het avondeten hier te nuttigen. We zitten lekker op het terrasje en de wijn vloeit toch al.

Als we hebben besteld en het eten op het punt staat te komen, worden we op onze schouder getikt door een andere serveerster. “Sorrie hoor “, zegt ze, “maar we hebben deze plaatsen nodig over een klein half uur en we willen jullie verzoeken ergens anders plaats te nemen. Natuurlijk verhuizen wij jullie spullen”. Verbluft kijken we elkaar aan. Wat zegt ze nou? Hadden ze dat niet voor het bestellen kunnen melden? We worden naar een tafeltje begeleid met onze neus bijna op het bord van andere gasten en  met een nog een keer sorrie kunnen we onze maaltijd die inmiddels is gebracht voortzetten. Terwijl we nog steeds verbluft onze salades opeten met een idioot duur glaasje wijn erbij,blijven de stoelen waar we nog geen half uur eerder heerlijk zaten,  onbezet.

We rekenen zonder veel te zeggen af en lopen naar de overkant. Nog steeds is de hoek van het terras helemaal vrij. Bizarre manier van met je gasten omgaan hebben ze in deze Wine and Chocolatebar. Op weg naar onze kamer op de twaalfde verdieping bedenken we dat we best déze avond met de Staten Island Ferry op en neer kunnen varen . Ik pak even gauw een jasje en zonder het restaurantje nog een blik waardig te keuren lopen we weer naar de261 metro op weg naar de haven.

Hoe mooi het uitzicht op de skyline overdag is, zo veel mooier is het nogmaals in de avond. Het geeft een gevoel van geborgenheid. Alleen op de heen weg maak ik een paar foto’s. Op de terug weg wil ik genieten in de armen van mijn lief. Hoeveel ik ook al jaren van hem houdt, liefhebben is hier zo gemakkelijk als je warm in zijn armen hangt, deinend op het water met een uitzicht op de skyline van Manhattan. Dit is mijn haven.

Langzaam kom ik weer terug in de realiteit. Ik ben niet meer in New York, al weken niet meer. Ik zit in de spreekkamer van dr. Rossi, die me vroeg om naar een veilige plek te gaan in mijn gedachten. Ik glimlach in mezelf. Hier zal ik steeds naar terugkeren. Naar Central Park, naar de skyline en mijn haven, mijn veilige haven. ..

Meer lezen over deze reis

safe

2 gedachten over “Veilige haven(7)

  • 16/07/2016 om 00:30
    Permalink

    Wat een mooie foto’s weer!!! Nogmaals ik vind het heerlijk om je stukken te lezen.. Anke, mag ik wat vragen? Krijg jij bericht, als ik plaats hier? Of moet ik dit voortaan via FB doen, berichten plaatsen..? En als jij commentaar terug zou geven, zie ik dit? (Ergens?) Image zegt eigenlijk alles over jouw hele reis… Dit woord zet je aan het denken… aan het dromen.. ik snap het helemaal wat je bedoeld met dit woord.
    Imagine…. your dream,…
    Liefs Sandra

    Beantwoorden
    • 16/07/2016 om 15:44
      Permalink

      Hoi Sandra,
      Ja zeker zie ik jouw reacties. Ik vind het super dat je met me mee bent op reis. Je kunt na je reactie ook aangeven dat je bericht wilt krijgen als er iemand reageert. Dan zie je ook mijn reply
      Liefs Anke

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: