(V)rijdag de 13e

Sneeuw! Het is het eerste wat ik zie als ik vanmorgen mij ogen open doe. Oh jee, vrijdag de 13e zie ik als ik mijn telefoon wakker maak. Sneeuw op vrijdag de 13e klinkt niet als een gelukbrengende combi. Iedereen maar extra voorzichtig op de weg. Aan de andere kant is het een geluk dat het sneeuwt vandaag.. dan zie je de zwarte kat makkelijker aankomen.

Het is bijna een traditie aan het worden dat ik op vrijdag de 13e schrijf over geluk en ongeluk. Over geloof en ongeloof. Ik geloof niet in het ongeluk van het getal 13 , zwarte katten en onder een ladder doorlopen. Hoewel je het laatste gewoon om veiligheidsredenen beter niet kunt doen. Waar het mij persoonlijk betreft is opletten waar ik loop sowieso een dingetje. Niet alleen vandaag. De laatste jaren maak ik er een sport van om van mijn fiets te vallen, of van de trap of gewoon zomaar even verstappen tijdens het uitlaten van mijn hondje. Wanneer ik iets uit kast pak, moet ik altijd extra opletten dat er niets vanuit de kast boven op me valt want ook dat is geen zeldzaamheid. Pech en domme ongelukjes zijn niet gebonden aan een datum, maar aan een mens denk ik.

 

Toch denk ik er vandaag wel over na. Normaal gesproken zou ik op vrijdag een rijles hebben gehad. Omdat ik vorige week een pijnblokkade behandeling heb ondergaan en nog niet in staat ben om pijnvrij en vooral veilig auto te rijden, staan de lessen even stil. Wanneer ik deze ochtend met Tikkel een rondje door de sneeuw heen ploeter, ben ik haast dankbaar dat ik vandaag niet hoef te rijden. Maar een ander deel van mij baalt als een stekker want wat had ik dit graag ook eens mee willen maken. Vandaag had zo’n goede les geweest om al mijn rij-angsten te doorbreken. Angsten die ik zelf ooit eens in mijn hoofd heb gecreëerd. Maar die me wel jaren hebben weerhouden van het halen van mijn rijbewijs.sneeuw kerst

Terwijl ik aan het mijmeren ben over angst, geluk en ongeluk, valt de sneeuw in grote dikke vlokken naar beneden. Het is een mooi gezicht, zeker met mijn kerstboom nog voor het raam. Een soort van after white Christmas. De kerstboom staat er nog om dezelfde reden als dat ik niet kan rijden. Met de pijn van de blokkade voor de hernia is een kerstboom opruimen niet het meest verstandige om te doen. Gelukkig is er zondag hulp en gaat de boom en de kerststad op de vensterbank weer naar de zolder. Wachtend op een nieuwe kerst zoals ik wacht op een nieuwe rijles. Klaar om angsten aan te pakken.

Het rijbewijs halen staat voor dit jaar met stip op de prioriteitenlijst. En dat gaat me lukken. Als ik vergelijk hoe ik een aantal maanden geleden in de auto stapte en op de hoek van de straat ook bijna weer uitstapte en nu zonder al te veel angst en moeite achteruit de oprit uit rij om de straat vloeiend uit te rijden om een uurtje te lessen, ben ik al zo ontzettend ver gekomen. En dat maakt me enorm trots en gelukkig. Terwijl het blijft door sneeuwen ben ik toch blij dat ik vandaag niet de weg op hoef. Een geluk bij een ongeluk. Ik hoop met heel mijn hart dat iedereen weer veilig thuis, komt. Nee, vrijdag de 13e is geen fijne rij-dag.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: