Waar een wil is, is een weg!

i-can-and-i-willLaatst zei iemand tegen me, je kunt wel iets heel graag willen, maar dat wil nog niet zeggen dat het ook kan. Hoe de praktijk ook vaak uitwijst dat dit klopt, sta ik volledig achter wat mijn moeder altijd zei ”Kind laat je nooit wijs maken dat je iets niet kunt!”Iets wat ook ik op mijn beurt weer door heb gegeven aan mijn kinderen.Waar een wil is, is een weg en de aanhouder wint zijn uitspraken die me meer aanspreken. Ik geloof dat dit ook zo werkt in de zorg. Zorg komt van oorsprong altijd uit het hart. De wil om beter te maken, te helpen en te zorgen.

Ieder jaar gaat mijn eigen risico volledig op aan bezoeken aan de arts, onderzoeken en medicatie. De bedden van de spoedeisende hulp heb ik allemaal al een keer gehad en ik weet welke drank het allerlekkerste is wanneer ik een nachtje, of meer moet blijven. Tijdens de zwangerschap van mijn tweeling lag ik tussen de losse overnachtingen door, een langere periode van 3,5 week aansluitend in het ziekenhuis. Nog steeds kijk ik daar met een grote glimlach op mijn gezicht aan terug.

Niet alleen omdat er op de afdeling verloskunde, gynaecologie destijds een stuk van een arts rondliep die de hormonen van alle zwangere dames behoorlijk op hol bracht. Ook niet alleen omdat we met vier dames op een kamer soms net een kippenhok waren. Niet omdat mijn buurvrouw een keer vreselijk snurkte en een kamergenoot haar midden in de nacht onder de voeten heeft gekieteld. Maar vooral ook door de altijd vrolijke, zorgende zuster Loes, ik weet haar naam nog steeds, die haar hart gaf aan de vrouwen die vol met hormonen echt niet altijd even gemakkelijk waren. “Loes”, deed niet alleen haar werk, maar ze deed duidelijk waar haar hart lag en zo waren haar collega’s op misschien eentje na, allemaal.

Ik weet nog goed dat ik was bevallen en al een week op de afdeling lag. Mijn twee mannetjes, te vroeg geboren, moesten in de couveuse blijven. Mijn melk produceerde minder goed dan gehoopt, ik had een enorme jeukerige uitslag en was zo emotioneel als een ui, maar ik wilde maar zelf voor ze blijven zorgen. In het weekend kregen we altijd iets lekkers, een taartje of iets anders lekkers. Ik kwam net van een bezoekje aan mijn mannen terug en zag mijn kamergenoten heerlijk snoepen van een puddingbroodje. Ik brak. Ik wilde zo graag zorgen, maar ik kon het niet en ik kreeg geen puddingbroodje. Zuster Loes kwam binnen. Twee warme armen om mijn schokkende schouders. Vrouwke toch.. zorgen moet je aan ons overlaten. We houden net zo veel van die kleintjes als jij. Jij moet op krachten komen. Ga naar huis, laat ons zorgen. Ze had gelijk. Ik ging mijn koffertje pakken, maar mocht niet eerder weg voordat ik een puddingbroodje op had gegeten, persoonlijk gehaald door zuster Loes.

En zo zijn er veel meer voorbeelden. Niet alleen van 19 jaar terug, maar ook uit het recent verleden. Een zorg die altijd komt vanuit het hart, maar in de tendens van de tijd helaas wordt ingeperkt door bezuinigingen opgelegd van hoger hand ergens bedacht in een torentje. Een kwestie van nog steeds heel graag willen, maar veel minder kunnen. Er is veel te zeggen over de zorg en hoe het allemaal beter kan. Het kán ook beter. Niet te veel praten en denken maar doen! Zeker in de communicatie is veel te halen maar de wil is er en we kúnnen leren communiceren. De handen aan het bed worden nog altijd aangestuurd door het hart dat klopt in de witte jas waar die handen in steken en dat ís zorg! Waar een wil is, is een weg..

2 gedachten over “Waar een wil is, is een weg!

  • 27/10/2016 om 21:30
    Permalink

    Ik herken heel veel dingen in verhaal. Ik denk ook dat veel zorgverleners voor dit beroep hebben gekozen. Het is dan ook schrijnend dat zij, maar wij dus ook moeten inleveren op de zorg.
    Ja mijn eigen risico is in februari al op. Een neef van mij die ook in de zorg werkte, die zei ook altijd als je veel geld wilt verdienen moet je niet in de zorg gaan werken. Erg idealistische gedachte, maar hij heeft wel gelijk.

    Beantwoorden
  • 07/11/2016 om 10:21
    Permalink

    Wat een mooi verhaal van zuster “Loes: Ik waan mij terug in de tijd nog een kindje was en in het Emma Kinderziekenhuis lag, voor de zoveelste keer.. Zuster “Yvonne”is mij altijd bij gebleven: Een jonge deerne, met blonde krullen. In die tijd (Heb deze knuffel nog steeds!) had ik een knuffel konijn:Knabbeltje. Knabbeltje lag altijd bij mij. Yvonne was gek op Knabbeltje, pakte deze van mijn bedje en begon te dansen met Knabbeltje door de hele zaal. Ik had in die tijd ook een poezzie album (Zo jammer dat ik deze verloren ben), daarin had zuster Yvonne een stukje geschreven met op de andere kant van de bladzijde een tekening van Knabbeltje, met daarom heen,allemaal hartjes en worteltjes. Ik zal haar nooit meer vergeten, alle andere zusters ben ik eigenlijk vergeten, ook alle “ellende” die ik daar heb meegemaakt maar zuster Yvonne heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart gekregen, dus weet ik helemaal wat je bedoeld met dit verhaal, Toch mooi dat je “mannen” nu uitgegroeid zijn als 2 jonge, mooie kerels! Om trots op te wezen! Het voelt idd mss als een beetje falen, als je het idee hebt dat je zelf geen borstvoeding kan geven, omdat je kereltjes moesten blijven maar je hebt het kei goed gedaan! Zie wat je allemaal bereikt hebt! Liefs San (En Knabbel, die heeft een speciaal plekje in mijn slaapkamer, ook dit konijn heeft een hoop verdriet, boosheid enz meegemaakt en weet meer dan menig mens ook haha). Knabbel is her en der erg versleten maar ook dit beessie heeft een speciaal plekje in mijn hartje!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: