Wie ben ik?

wiebenikWie heeft het niet gespeeld? Het gezeldschapsspel “wie ben ik” Door vragen  aan je tegenstander te stellen als “Heb ik een bril? Of heb ik rood haar? kon je erachter kon komen wie de persoon op het speelbord was die centraal stond.  Langzaam elimineerde je zo alle mogelijke poppetjes van het speelveld totdat er eentje over bleef.. een jonge vrouw met een bril, blauwe ogen en blond haar. Het is Anke!

Was het maar zo simpel. Als je mij de vraag stelt wie ik ben,  lijkt het een meerkeuzevraag er zijn meerdere antwoorden mogelijk.  Ik ben Anke, echtgenote van mijn lief, moeder van mijn twee mannen, baasje van Gerrit. Daarnaast werk ik als secretaresse in een ziekenhuis, schrijf ik blogs voor mezelf en voor Telegraaf gezond. Ik ben vrijwilliger voor SON voor de schildklierkankerwerkgroep en als medebeheerder van de lotgenotenpagina op facebook en probeer een stem te geven aan de schikdklierkankerpatiënt. Ik heb een missie als (ex) patient en sinds dit jaar sta ik ook af en toe als spreker voor een groep mensen mijn verhaal te doen. Tussendoor probeer ik ook nog te sporten, koffie te leuten met mijn buuf en mijn sociale contacten niet te vergeten.

Als ik het zo opschrijf, begint het me al te duizelen. Voor het spelletje wie ben ik heb je wel meer poppetjes nodig dan die ene met bril, blauwe ogen en blond haar. Ik ben zo veel persoonlijkheden bij elkaar dat het hele speelveld bezet is. Mijn leven lijkt tegenwoordig af en toe meer op een aflevering van Jambers. Overdag is zij de secretaresse, maar daarnaast gaat ze vol passie en vuur voorop om schilkdierkanker op de kaart te zetten. Die passie laat me vliegen. Ik geniet , ben trots en weet precies welke koers ik vaar. Aan de andere kant kost diezelfde passie en vuur me de energie die ik nodig heb voor mijn “gewone”leven.

Afgelopen dinsdag tijdens de oncologiedagen voelde ik het weer. Er komt op zo’n moment een drive in mij naar boven waarvan ik nooit wist dat ik hem in me had. Alsof je boven jezelf uitstijgt.  De complimenten en reacties zijn overweldigend. De dankbaarheid van patienten groot. Ik heb iets gedaan dat goed is. Als ik na afloop in de spiegel kijk op de toilet, kan ik niet snappen dat die vrouw op dat podium en de vrouw in de spiegel dezelfde persoon zijn.  Maar als ik beter kijk zie ik de lampjes in mijn ogen van opwinding, trots en vol vechtlust.

De dagen erna lijk ik een compleet ander mens. Nadat ik met beide benen op de grond ben geland, zit ik weer anoniem achter mijn computer. Mijn bril voor op mijn neus, haren in een knot . Mijn kopje koffie staat naast mij koud te worden. Mijn hoofd zit bij de afspraken die ik moet maken en de mails die ik moet beantwoorden.  Er is niets meer terug te vinden van de passie en het vuur van de vrouw die voor de volle zaal verpleegkundigen stond.  Het puzzelt me. Hoe kun je zulke verschillende personen zijn? Voelen  dat je zonder het een het ander niet zou kunnen zijn?  Hoe kun je aan de ene kant zo anoniem zijn en aan de andere kant iemands gezicht, stem of opperhoofd? Hoe vind ik mijn weg in beide rollen zonder in te leveren? Hoe weet ik welke koers voor mij de beste is? Ik heb nog  zo veel te vertellen, zo veel te doen.. Hoe ziet mijn spelletje “wie ben ik” er uit als ik een jaar verder ben?

Ik heb nog even geen antwoord op deze vraag. Eerst een kopje koffie, Gerrit uit zijn kooi, even niet nadenken bij GTST en een knuffel met mijn lief.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: