Windkracht 10

stormEen flinke storm raast door het land. In de zuidelijke regionen zijn zelfs de grote optochten afgelazen. De deuren klepperen in hun sponningen door de wind die met een huilend geluid door het huis giert. Niet alleen de deuren en de carnavalsoptochten hebben last van de storm. Ook Tikkel is onrustig en in mijn hoofd en lijf ontwikkelt zich langzaam een windkracht 10 tot ongekende orkaankrachten.

Ik ben nooit heel erg dol geweest op storm. Zo lang als ik me kan herinneren word ik er onrustig van, maar sinds de schildklierkanker heb ik helemaal last van deze dagen. Zouden hormonen beïnvloed worden door storm of ben ik gewoon weer instabiel, volop in de overgang, of in het uiterste geval een combi van deze drie? Wat het ook is, het raast in mijn hoofd. Mijn humeur bereikt deze ochtend een dieptepunt als ik op weg naar de achterdeur over een rondslingerende rugstas struikel. Languit val ik met mijn volledige gewicht op de grindtegels in de achertuin.

Het had fijn geweest als mijn hernia hierdoor rechtgeschoten was, maar dat wonder gaat helaas aan me voorbij. Resultaat een pijnlijke rechterkant van enkel tot romp en een dikke hand. Een beetje aangeschoten door dit voorval trek ik me weer terug naar de bescherming van mijn bank. Ik lijk tot rust te komen tot de telefoon gaat en de stem aan de andere kant van de lijn me vertelt dat mijn presentatie over Schildklierkanker in Amsterdam volgende maand niet door gaat. Ze is bang dat ze me teleur stelt, maar eigenlijk voel ik bijna opluchting. Ik vertel haar waarom en dan breek ik. Alsof er een sluis open gaat, komt er een stortvloed aan tranen naar buiten.

Misschien was het de val, misschien toch een kleine teleurstelling, misschien de storm, maar ik gooi alles er uit wat me dwars zit. Mijn onzekerheid over mezelf, mijn schrijven, mijn vrijwilligerswerk, mijn eigen werk, mijn ik. Hoe belangrijk een vorm van erkenning is. Dat ik wordt gezien en vooral gehoord. Dat ik een verhaal heb dat ik wil delen. Dat ik medici wil overtuigen en werkgevers en bedrijfsartsen. Wat het met me doet als iemand zegt, “waarom zou iemand zitten te wachten op jouw verhaal, niemand kent je. Dat ik me niet serieus genomen voel en waarom zouden ze ook, ik ben immers altijd ziek. Dat je saai wordt genoemd als je niet mee kunt feesten. Dat ik dik ben en lelijke krabplekken op mijn benen heb en me lelijk voel. Dat ik zo veel meer ben en kan en het maar niet wil lukken daar anderen van te overtuigen. Is dit wat Gordon bedoelt met als je steeds te horen krijgt dat je niet kunt zingen, waarom zou je dan doorgaan?

Met een diepe zucht aan het einde van het relaas, besef ik wat ik allemaal naar buiten heb gegooid. Met een diepgemeend “sorrie”, stamel ik dat dit niet de bedoeling was. “Lowpoint Ank”, denk ik bij mezelf. De stem aan de andere kant van de lijn heeft duidelijk goed geluisterd. Ik weet dat zij het oprecht meent als ze zegt dat ze van geen sorrie wil horen. Sterker nog ze geeft me terug hoe haar beeld is van mij. En niet alleen dat van haar, maar ook die van medici over de gehele wereld. Mensen die teruggeven dat ze onder de indruk zijn van de helderheid van mijn verhaal en dat door willen geven. Ze laat me in een paar minuten zien dat wat ik heb geschreven wel degelijk zin heeft. En dat velen mij zien als een krachtige vrouw inclusief zij zelf. Ik moet alleen niet verwachten dat ik in mijn eentje de wereld kan veranderen en ja dit is misschien wat Gordon bedoelt, maar ook al is het publiek maar klein, het is er wel! Daar doe je het voor! De storm in mijn hoofd gaat langzaam liggen. Raar is dat. Hoe je in een half uur tijd jezelf zo anders kunt zien.

Na een sterke kop koffie pak ik de routine van de dag weer op. Ik gooi het raam van mijn badkamer even wijd open. Mijn door de hormonen aangevallen hoofd hang ik naar buiten. De wind waait door mijn haren en droogt de tranen op mijn gezicht. Het is alsof er met windkracht 10 door mijn hoofd een grote opruiming wordt gehouden. Ik glimlach in mezelf en bedenk me stiekum dat ik gewoon eens een kop koffie met Gordon moet gaan drinken. Weg met die negatieve gedachten. Zing, schrijf, doe wat je graag doet. Je kunt niet iedereen tevreden stellen. In de eerste plaats moet je eerst jezelf zien voordat de ander je ziet.

11 gedachten over “Windkracht 10

  • 08/02/2016 om 16:18
    Permalink

    Je hebt al best wat mooie en goede stukken geschreven maar van deze ben ik helemaal onder de indruk. Hoe je wanhoop en frustratie met een krachtige schrijfstijl om kunt buigen naar het positieve is echt knap en sterk. Blijf schrijven want er zit zoveel in.

    Beantwoorden
    • 08/02/2016 om 16:22
      Permalink

      Wat een ontzettend lieve en bemoedigende reactie Mies! Waardeer je steun enorm. Ook jouw reactie komt op een zeer juist moment, net als dat telefoontje vanmorgen.

      Beantwoorden
  • 08/02/2016 om 16:58
    Permalink

    Lieve Anke,
    Je bent een wereldvrouw, hoe krachtig moet je zijn om dit zo te kunnen schrijven. Wat ik van jou langs zie komen en begrijp is kracht, in woord en daad. Je kunt het. Je zet op de kaart wat je op de kaart wilt zetten. Op je eigen manier. Goede kanker begaat niet en daar raakt de wereld zo langzamerhand van overtuigd, de olievlek spreidt zich langzaam uit, langzaam ja, maar uitspreiden doet ie!
    Droom je droom en focus op je doel! Je oogst respect!

    Oh ja…. en wat Gordon betreft: die kan echt niet zingen! ?

    Beantwoorden
    • 08/02/2016 om 17:04
      Permalink

      Dank je wel voor je mooie reactie. Ben t alleen met t laatste niet helemaal eens.. Ik bewonder Gordon zijn eerlijkheid, openheid en zie een heel gevoelig persoon als ik naar hem kijk. Of hij kan zingen is persoonlijke smaak natuurlijk, maar ik vind het jammer dat hij zich laat weerhouden door critici.

      Beantwoorden
      • 08/02/2016 om 18:28
        Permalink

        Je hebt helemaal gelijk. Het is ook mijn persoonlijke mening, dat had ik er bij moeten zetten. Daarnaast staat mijn mening over de zangkwaliteiten compleet los van de persoon Gordon. Voor zover je iemand ‘echt’ kent via de media is hij in mijn ogen een zeer warm, gevoelig en maatschappelijk betrokken persoon.

        Beantwoorden
  • 08/02/2016 om 17:00
    Permalink

    Hallo Anke
    Even laten weten dat deze blog nu precies is wat ik vandaag goed kan gebruiken!
    Ik zit mezelf behoorlijk ‘in de weg’. Pak mijn tablet, om uit verveling te kijken of er iemand een Wordfeud-woordje heeft gelegd. Zie ondertussen in de mail dat er een nieuwe blog van jou is.
    Sinds enkele weken ‘volg’ ik je. Nu de operaties en ‘de slok’ achter me liggen, bevind ik me in de opbouwfase en heb dus tijd en vooral behoefte aan informatie en lotgenotencontact.
    De beschrijving over hoe je je voelt, hoe je twijfelt, hoe je relativeert en hoe je jezelf weer een oppepper geeft, doen me erg goed. Dank je wel!
    Groetjes, Carla

    Beantwoorden
    • 08/02/2016 om 17:05
      Permalink

      Lieve Carla,
      Je hebt mij geraakt met je reactie. Te horen dat ik jou kracht geef om deze periode in je leven te doorstaan is de reden waarom ik dit blijf doen. Dank je wel! en heel erg veel sterkte en beterschap xxx

      Beantwoorden
  • 08/02/2016 om 17:59
    Permalink

    Lieve Anke,
    We kennen elkaar niet, maar ik ben onder de indruk van jouw kracht. Blijf je gedachten delen, zelfs als er maar 1 persoon iets aan heeft, is het al mooi. En het zijn er volgens mij veel meer! Lieve groet, Rosemarie

    Beantwoorden
    • 08/02/2016 om 18:02
      Permalink

      Dank je wel! Als ik zo de reacties bekijk, zijn het er sowieso meer dan 1 xxx

      Beantwoorden
  • 08/02/2016 om 22:32
    Permalink

    Ik vind het altijd heerlijk slapen met zo’n storm. Lig ik daar lekker warm en droog onder mijn dekbed, tegen mijn vriend aangekropen.

    Beantwoorden
    • 08/02/2016 om 23:08
      Permalink

      Heerlijk Paul! maar wel handen boven de dekens he

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: