Zo stoned als een garnaal

garnaalIn 1976 was dit nummer een carnavalshit uit gezongen door van Kooten en de Bie. Nu bijna 40 jaar later zing ik dit nummer in mijn hoofd terwijl ik zwabberend door het huis heen waggel om daarbij vol tegen de muur aan te lopen. Ik ben zo stoned als een garnaal, maar een feestje is het zeker niet.

Al een paar weken heb ik last van een zeurderige pijn rechts in de rug doortrekkend naar de voorkant rechts onder de borst. Een paar weken daarvoor zat ik tegen een longontsteking aan, maar met een kuurtje prednison en antibiotica was ik heel snel weer boven water. Totdat een paar weken daarna die zeurderige rugpijn begon. Omdat we naar Disney zouden gaan en ik daar uiteraard optimaal van wilde genieten, ben ik een week voor onze reis naar Neverland toch maar even naar de huisarts terug gegaan om nog even te laten luisteren. Mijn longen waren prima in orde net als mijn bloed dat maar even is nagekeken. Er bleek alleen een vitamine D tabletje nodig, maar verder ben ik zo gezond als een vis, zo luidde het oordeel.

De dagen in Disney waren magisch. De avondshow Dreams was oprecht een droom en we hebben volop genoten van de kerstparade mede dankzij de ibuprofen en diclofenac die me overeind hebben gehouden, want de zeurende pijn in de rug en borst bleef akelig aanwezig. Thuisgekomen werd de pijn langzaam erger. Een herhalingsbezoek aan de huisarts leverde een nieuwe diagnose op. Gordelroos. Vreemd dacht ik want ik had geen enkele vorm van uitslag of huidproblemen. Ook het brandende gevoel dat hoort bij het beeld van een gordelroos ontbrak. Maar de pijn zat in één band aan de rechterkant van de romp en dat dit zou kunnen horen bij een zenuwpijn leek wel erg waarschijnlijk. Kan wel een week of acht duren zegt de huisarts. Is dat even boffen.

De dagen erna bouwt de pijn zich steeds meer op. Het lijk zich te verplaatsen van rug naar borstaanzet en op een bepaald moment doet het zo’n pijn dat ik niet meer weet waar de pijn nu eigenlijk precies zit. Ademhalen, kuchen, niesen, bewegen leveren een aanval op waarbij het lijkt alsof er tien messen tegelijk in mijn lijf worden gestoken. Wat zou ik graag slapen om even van de wereld te zijn. Maar ook slapen blijkt geen optie. Op de buik liggen gaat niet want dat levert een mes aanval op aan de borst, op de rug een aanval op de rug en op de zij beide tegelijk. Als ik heel stil blijf liggen dan is het houdbaar totdat ik kramp krijg en me moet verplaatsen. En zo gaat hetzelfde ritueel weer van start. Een soort nachtpolonaise in mijn bed. Van voor naar achter van links naar rechts.

Gisterenochtend heb ik opnieuw de huisarts gebeld. Graag een verwijzing voor een echo. Prima hoor zei ze, die kun je morgen ophalen. Enigszins gerustgesteld ben ik aan het werk gegaan. Tussen de middag was de pijn zo onhoudbaar dat ik naar de spoedeisende hulp ben gebracht door een collega. De diagnose gordelroos werd al binnen vijf minuten door de spoedarts van tafel geweest. Geen verrassing voor mij, maar oke wat is het dan? Ja dat weten ze ook niet. Bloed wijst uiteraard niets uit. Dat deed het immers vorige week ook niet. Daarbij ben ik een vreemd wezen want mijn bloed is altijd goed. Zelfs toen ik kanker had, was dat niet in mijn bloed te zijn. Ontstekingswaarden zijn zelfs bij meerdere longonstekingen bijna altijd stabiel of laag. Met de mededeling bloed is goed dus er is niets ernstigs kunt u naar huis met pijnstilling kon ik weer gaan. Néé dat meen je niet! Dat is makkelijk. We kunnen t niet vinden dus doei!! Ondertussen zat ik tegen het plafond aan van de pijn. Zeiden ze nu echt dat ik de dag erna met deze pijn op de fiets kon stappen om de verwijzing voor de echo die al klaar lag te gaan halen bij de huisarts, om vervolgens weken te wachten op een oproep terwijl ze het apparaat gewoon daar heben staan? Na flink aandringen werd de radioloog gevraagd of hij de echo deze dag nog kon maken. Dat deed hij.

Met een dubbele dosis morfine, 4 paracetamol en een diclofenac achter de kiezen mocht ik in de wachtkamer wachten tot er plaats was. Na 8 uur wachten werd ik uitgebreid nagekeken op mogelijke galstenen, lever, nieren en longen. Alles prima in orde. Zo gezond als een vis, maar dan wel eentje met heel veel pijn. Inmiddels zo slap als een doek omdat ik sinds 7.00 die ochtend niets meer had gegeten en zo stoned als een garnaal weer plaatsnemen in de wachtkamer om te wachten op de chirurg.

Een piepjonge vrouw komt binnen. Doodleuk vertelt ze me dat ik waarschijnlijk een spiertje heb verrekt of gescheurd door het vele hoesten. Hoesten?? Ik heb al in geen 6 weken gehoest! Moe, dronken, dwars en stoned heb ik het aanghoord. Ja als je zo veel hoest kun je makkelijk iets scheuren en dat doet heel veel pijn. Hallooo! Hoort ze me wel? Ik heb niet gehoest, niets gedaan, niet gesport, ik ben niet gevallen. Ik ben ook niet geslagen, tenzij ik te hard heb gesnurkt’s nachts maar dat lijkt onwaarschijnlijk want ik slaap niet!

Om een lang verhaal kort te maken. Ik ben weer terug bij af. Acht uur later mag ik alsnog met pijnstilling naar huis met de mededeling als er iets verandert dan moet ik maar contact met de huisarts opnemen en me door laten verwijzen. Als de morfine die ik mee krijg net na vijf dagen iets heeft gedaan moet ik hetzelfde doen. Ondanks de lieve verpleegkundigen de topper van een radioloog en de SEH arts die ook duidelijk moeite heeft met deze diagnose waar ik niets mee kan ga ik naar huis met een gevoel van complete eenzaamheid.  Zoek het maar uit. Het enige dat ik nu wil is eten en naar bed. De banaan die ik even later in de auto van mijn lief krijg is een gouden cadeau!

En nu ben ik dus een garnaal. Met drie morfines achter de kiezen en onder de tong loop ik plompverloren tegen de muur aan als ik koffie wil gaan zetten. Mijn afbakbroodje stop ik in de vaatwasser in plaats van in de oven. Dat zelfde afbakbroodje heeft vijf minuten in mijn maag gezeten. Terijl ik spugend boven de pot hang, plas ik in mijn broek. Als ik beweeg gil ik het uit van de pijn dwars door de morfine heen. Ik denk dat ik maandag maar weer in polonaise naar de huisarts waggel. Goed nieuws vandaag is dat mijn schildklierwaarden er super mooi uitzagen! Zou ik dan toch eindelijk stabiel worden?!

Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*

7 gedachten over “Zo stoned als een garnaal

  • 11/12/2015 om 16:05
    Permalink

    Jee Anke, dit is niet normaal! Maar ja, dat besef jij ook…Jammer en verdrietig dat de artsen niets kunnen vinden. Wel doorzetten hoor, vraag om een scan of foto ofzo want dit houdt geen paard vol. Desnoods een second opinion in ander ZH maar laat het verder uitzoeken. Heel veel sterkte!

    Beantwoorden
    • 11/12/2015 om 20:11
      Permalink

      Dank je wel voor je lieve reactie. Nee normaal is het zeker niet. t lijkt een beetje the story of my life te worden..

      Beantwoorden
  • 11/12/2015 om 23:00
    Permalink

    Wat moet dat zowel lichamelijk als geestelijk enorm pijnlijk zijn. Ik kan me voorstellen dat je dan totaal van de kaart bent. Ik vind het knap dat je er ondanks de pijn, de frustratie en het slaaptekort toch weer zo’n goedgeschreven en indringend verhaal van weet te maken.

    Beantwoorden
    • 12/12/2015 om 13:29
      Permalink

      Dank je wel Mies. Schrijven is en blijft de beste verwerking voor zo’n beetje alles. Ik doe er alleen wat langer over want alle letters dansen voor mijn neus als rose olifantjes heen en weer.

      Beantwoorden
  • 12/12/2015 om 16:52
    Permalink

    Meid toch wat een heftig verhaal. Niet te geloven zeg. In het begin moest ik direct aan mijn moeder denken; zij had ook ooit gordelroos zonder uitslag, maar wel hevige pijn. Bij jou is het echter nog heftiger. Daar moet iets tegen / aan gedaan worden. Kan ik iets voor hè betekenen?
    Heel veel sterkte. Liefs Ingrid

    Beantwoorden
    • 12/12/2015 om 20:56
      Permalink

      Dank je wel. T komt vast weer goed. Ik ben alleen erg wiebelig, draaierig, misselijk en de pijn gaat er dwars doorheen. Ik weet in ieder geval dat ik leef..

      Beantwoorden
  • 12/12/2015 om 22:50
    Permalink

    Anke wat een narigheid. Volgens mij klopt er hier toch echt iets niet. Als morfine onvoldoende helpt dan moet er verder gekeken worden. Vertrouw op jezelf en vraag opnieuw hulp. Eventueel ook in het weekend. Sterkte.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: